Dag 6

Echt heerlijk geslapen vannacht. Ik had wel het gevoel dat ik rustig moest opstarten omdat mijn lijf nog wat uit balans is. Rustig aan doen kan want ik heb nog genoeg tijd.

De controles zijn goed, temperatuur is zelfs wat aan de lage kant vind ik. Ontbijtje gaat niet van harte, maar lukt. Dan is het een beetje de vraag, hoe nu verder, want omdat het nu goed gaat komt de verpleging ook minder vaak langs. Uiteindelijk komt de verpleger: ‘lekker douchen dan ga ik het bed verschonen’. Kijk daar houden we van, lekker duidelijk.

Na verloop van tijd vraag ik wanneer de behandeling van vandaag begint. Kan ik toch vast een beetje plannen hoe ik mijn energie ga verdelen over de dag. Hij kijkt verbaast, de behandeling is toch al bezig? Maar dan dringt ook tot me door dat dit het gewoon is. Ik ga me vandaag niet slechter voelen! Er is blijkbaar gisteren een spraakverwarring ontstaan. Behandeling is voor mij een chemo of echt iets veranderen, voor degene gisteren blijkbaar iets wat door het infuus wordt gepompt dus ook antibiotica en middelen tegen afstoting van het transplantaat.

De arts komt langs. Alles ziet er goed uit, de bloedwaardes passen bij de fase waar ik in zit. Nu kunnen we alleen afwachten hoe het zich de komende twee weken gaat ontwikkelen.

De artsen, maar ook de verpleegkundigen doen echt helemaal geen uitspraken over hoe het met andere patiënten gaat of hoe jij het doet in vergelijking met anderen. Wel slim want in dit soort trajecten moet je je als patiënt geen doelen stellen. Morgen wil ik zo en zo lang op de hometrainer bijvoorbeeld, elke dag gewoon doen wat past. Maar…. de dames van het eten heb ik vandaag wel een uitspraak kunnen ontlokken (twee zelfs).

Tijd voor lunch. Ik bestel een gekookt eitje (staat gewoon op de LUNCHlijst maar blijkt alleen bij ontbijt te kunnen. Maar omelet kan wel, laat maar komen…

Als ik wil beginnen aan mijn lunch komt de geestelijke verzorger mijn kamer binnen. Tijdens het eten kletsen we wat. Ik weet niet goed wat ik er van moet vinden, maar goed dat dit gedaan wordt, dat ook vanuit niet-medische hoek in de gaten wordt gehouden hoe het met de patiënten gaat. Van mij hoeft een tweede gesprek niet.

Tijd voor mijn home trainer, voel me prima maar het kan altijd beter, en van bewegen voel je je prettiger. Zit ik net, belt Erik, altijd gezellig dus straks verder. We kletsen goed bij, het was weer een gesprek waar het echt ergens over gaat, en hij is weer een activiteit voor me aan het plannen. Deze gast is echt goud, er is weer iets toegevoegd aan het lijstje van dingen om naar uit de kijken!

Aan het eind van het gesprek met Erik hoorde ik alweer een ander gesprek binnenkomen. Jeroen, Agnes en Harry. Ook weer gezellig bij gekletst. Na het gesprek kijk ik op mijn klok, het is al 14:00 uur. De lunch was om 12:00 uur dus ik heb 2 uur bijna onafgebroken gesprekken gevoerd. Ja, ja ik weet het, de vrouwelijke stamcellen.

Tijd dus voor ontspanning, even kilometertje op de hometrainer. Ik zit weer net, als een van de dames van het eten wat op de kamer komt doen. Ze is verbaasd me op de hometrainer te zien. Zo zo dat zien we niet vaak zo snel na een transplantatie. YES! Ik ben beter dan de rest 🤣. Hoe lang moet u nog blijven, vraagt ze. Nog twee weken, antwoord ik. Misschien mag u wel eerder naar huis, maar dan gaan we u wel missen hoor 🥰. Dus dat waren de twee uitspraken waar ik eerder op doelde. Ik maak mijn kilometer af en besteed de rest van de middag aan het werken aan de blogs en rustig aan doen.

De ramen zijn nu ook aan de buiten kant schoon (Zie dag-2). Mijn raam zit een beetje onder een afdakje maar de storm van gisteren zorgde dat het regenwater ook bij mijn raam kon komen.

Na het eten komen Mariëlle en Julia nog een uurtje langs en dan is de dag om.