De nacht was niet optimaal. Ik had geen shirts meer omdat de postkoets uit Woerden de schone was vergeten was mee te nemen gisteren), dus moest in een polo slapen, dan dat ging toch niet helemaal lekker.
De ochtend verliep verder standaard, alleen moet ik weer een bepaalde medicatie innemen. En daar was ik met toestemming mee gestopt en daar moest ik nu volgens de verpleger nu weer aan beginnen. Ik zei dat ik het ging proberen. Verpleger denderde door, moest gewoon. Hmm, kijk ik zit hier voor mezelf, en zij doen alles om me zo goed mogelijk dit traject door te loodsen. Het gebrek aan empathie stak me een beetje maar ik dacht, we zullen zien.
Blijkbaar was ik toch een beetje uit mijn rol van perfecte patiënt gevallen, of (meer waarschijnlijk) werk ik altijd netjes mee, maar als ik soms iets meld dan is er wel echt iets aan de hand. Dus niet veel later (toeval of niet) doet de arts haar ronde bij me. Ook bij mij meld ik dat ik erg veel problemen ondervind van die specifieke medicatie. Niets aan te doen, gewoon proberen, ze legt uit dat het echt heel belangrijk is maar dat weet ik ook. Verder vertelt de arts dat alle testjes er goed uit zien. Er zijn nog geen sporen van kwaadaardige bacteriën gevonden in de neus, keel, en de meer intieme hoekjes en gaatjes. Het bloedbeeld past ook nog steeds bij de fase van de behandeling. Het is nu nog een paar dagen tot een week afwachten of er zich nieuw aangemaakte bloedcellen aandienen.
Lunch gaat verder okay, ik fiets een stukje. Ik voel me nog steeds niet top maar ook niet heel slecht.
Ik probeer nog even via FaceTime met mijn ouders bij te kletsen maar dat lukt niet door technische uitdagingen.
De dagelijkse TEAMS call met Agnes en Harry lukt wel. Julia was er inmiddels ook al, maar vind het okay dat ik even met Agnes en Harry kwebbel. We proberen Julia nog wat te shockkeren, maar Julia is 18, dat lukt niet meer.
Mijn ouders hebben het probleem opgelost maar nu is er geen tijd meer om te bellen. Morgen betpoging twee.
Julia kwam dus gezellig langs (zonder schone was), maar die brengt Mariëlle vanavond. Julia blijft zo lang dat ze het niet meer red om naar huis te gaan en dan met Mariëlle weer op bezoek te komen. Ze gaat wel even wat eten, en rondlopen in Leiden, en rijdt dan met Mariëlle mee terug. Maar Mariëlle is moe en wil eigenlijk thuis blijven. Omdat ik fatsoenlijk wil slapen (en ze gisteren zelf de schone was is vergeten mee te nemen) stapt ze toch in de auto. Julia regelt een BurgerKing burger en Starbucks koffie voor haar 👍
Ik doe mijn tweede kilometer voor vandaag op de home trainer, het is bijna etenstijd. Het eten is weer heerlijk.
Tja en dan komt het moment van de vreselijke medicatie dichterbij. De verpleegkundige doet nog controles en dient nog wat medicatie toe. Ik begin weer te neuzelen over hoe ik tegen de medicatie op zie. Die moet je namelijk in de mond spuiten, door de mond laten gaan en dan doorslikken. Tot zo ver geen probleem. Maar zo gauw als de medicatie in mijn maag aan komt, gaat mijn maag in protest 🤢. Ze volgt mijn verhaal en bekijkt de medicatie. Ja ja, dus je maag is het probleem? Ja, zegt ik, want ik mag er na ook niets drinken. Ze heeft de oplossing (letterlijk). Je mag het spul volgens haar van een van de artsen oplossen in Cola 😲 Maar u lust geen Cola? Natuurlijk lust ik wel Cola! Zullen we het gelijk even proberen vraagt ze? Zo gezegd zo gedaan, geen centje pijn. Conclusie: zeuren helpt! (als je je verder als de perfecte patiënt gedraagt natuurlijk)
5 reacties op “Dag 7”
Tja Mark, na toch nog elkaar gezien en gesproken te hebben vanavond heb ik nu dus niks meer te zeggen, dacht ik😆
Maar toch nog wat, het eten ziet er echt heerlijk uit👍 En Super fijn dat je er ook van kan genieten!
Zo genoot ik van jou, was zo fijn om je weer te zien en te spreken. ❣️
Ik hoop dat je je realiseert dat je eigenlijk met vuur speelt?! Het kan zomaar gebeuren dat ze een zeurende patiënt de tochtige gang op rollen en daar even laten afkoelen. En zie dan maar weer binnen te komen.
Die catering ziet er goed uit daar. Maakt het leven iets dragelijker.
Zo eventjes m’n achterstand ‘weggelezen’ en weer helemaal op de hoogte. En wat blijkt, net als bij roestige bouten blijkt cola de oplossing te zijn ;-). Sterkte en we duimen mee hier.
Nou nou, en dat de cola dan de uitkomst blijkt te zijn, fijn dat er toch een oplossing was!
En ja, die schone was hé, ik vond het altijd een heel gedoe, je bent er toch van afhankelijk, wat men mee brengt hè. Maar denk dat het soms voor degenen die er voor moet zorgen, niet altijd mee valt overal aan te denken. Ik maakte altijd een briefje voor Kees, en dan heeft men daar houvast aan. En dan de tas bij je jas hangen, vergeet je het absoluut niet.
Het eten is daar wel goed aan de foto’s te zien, beter dan in Leyenburg, brrr.
Fijn dat je weer een flink verslag hebt geschreven joh!
Kijken al uit naar het volgende…
Liefs ons 🚻💋
Zo komt alles weer goed dank zij de cola is het medicijn er goed in gebleven. Een goede doorzettingsvermogen heb je Mark om elke dag te trainen op de fiets. Ga zo door . Gr. en Shalom.