Ik heb redelijk kunnen slapen. Gisteravond kwamen de eerste berichten dat de voorbereidingen vorderden, dat geeft me rust. Ik ben echt heel bang dat als het thuis niet goed schoon is, ik complicaties krijg. Ik weet dat een antibiotica kuur het meeste wel kan oplossen, maar ik weet ook wat een enorme aanslag het op het lijf is, en dat kan ik nu niet gebruiken met mijn enorme bloedarmoede.
Tijd voor het laatste ontbijtje hier.
Het gaat gelukkig beter dan gisteren, maar ik zie toch wel op tegen de rit naar huis. Ik kan best veel als ik mijn energie goed verdeel en goed plan. De verpleger van vandaag is een beetje een apart type maar heel professioneel en doet echt alles om dingen in goede banen te leiden. Ook hij kan geen tijdstip van ontslag geven. Ik spreek af dat we 12:00 proberen. Er moeten nog een aantal dingen gebeuren, de arts moet het ontslag goedkeuren, de diëtiste moet even langs komen, de PICC moet verwijderd worden en ik moet de medicatie voor thuis meekrijgen.
Nog even snel een foto van het uitzicht vanuit mijn bed
De diëtiste is mooi op tijd, ze heeft niet veel te melden, ik eet goed en verstandig. Volgens haar had gesprek niet gehoeven maar de verpleging had aangedrongen (hebben we de procedures weer!)
De PICC wordt ruim op tijd verwijderd zodat nog controle op nabloeding kan worden gedaan.
De ontslag papieren van de arts zijn ook ruim op tijd.
Nu de medicatie nog. Volgens de verpleging kan dat pas om 14:00 uur. Mariëlle en Julia moeten dus wachten…. ik begin nu chagrijnig te worden. Zitten 3 mensen 2 uur te wachten, pfff. Ik ben blij dat ik om 12:00 toch nog een tosti heb besteld, Mariëlle en Julia beginnen trek te krijgen…
Ik doe nog even een dutje. Iets na 14:00 komen de pillen met uitleg op papier en de apotheker gaat me nog bellen.
Mariëlle en Julia hebben mijn spullen gepakt, dus bepakt en bezakt gaan we naar de uitgang. Mariëlle haalt de auto dus ik hoef maar een heel klein stukje met het bekende karretje en kan zo in de auto ploffen.
Als we net onderweg zijn belt de apotheker, ze is blij dat ik mooi op tijd kon vertrekken. Ik leg uit dat we twee uur moesten wachten, ze biedt haar excuus aan want 12:00 had gewoon gekund, maar de secretaresse had gezegd dat twee uur prima was 😠, ze geeft aan dat dit een leermomentje is en dat ze volgende keer zal overleggen met de verpleging👍
Door me goed rustig te houden valt de rit uiteindelijk mee. Uitstappen en dan in één streep de trap op naar boven naar mijn kamertje. Ik laat me op mijn bed vallen, jas uit, muts af, alles behave mijn polo uit en snel onder de dekens. Pfff overleefd, en nu bijkomen.
Aan eten en drinken ontbreekt het me niet. Op armlengte afstand snoepjes, koekjes, sapjes en water. Okay, eerlijk, het is toch wel lekker om weer thuis te zijn ☺️
Voor avondeten kies ik pizza.
Julia komt telkens op het juiste moment de medicatie brengen en dan is het tijd om te gaan slapen.
De planning was opname van 4 weken, even leek het langer te worden, maar uiteindelijk was het een dag korter 😊
Één reactie op “Dag 20”
Dus nu blijkt toch nog lest best wat betreft de verpleging. Zelfs heel professioneel. Ook mooi nog jouw uitzicht foto, ik dacht steeds aan je naar buiten kijkend uitzicht. Ongelooflijk Mark in de auto toch nog een excuus te krijgen en ze aangeeft geleerd te hebben van je😃En dat doen meer mensen hè🤣
Nu weer thuis en inderdaad zelfs een dag eerder dan de planning was,superfijn❣️