In het ziekenhuis (vroeger 😊, man wat lijkt het ziekenhuis al weer lang geleden) bedacht ik de avond van tevoren al wat ik voor ontbijt wilde. Nu wist ik gisteravond al dat ik een beschuitje met kaas wilde. Julia heeft besloten dat nu ik terug ben ze goed voor me wil zorgen dus ze staat om 8:00 op om mijn bestelde ontbijtje te maken en me mijn medicijnen aan te geven.
Daarna is het toch echt weer tijd voor een dutje.
Dan gaat de deurbel. Ik kan alleen maar afwachten natuurlijk.
Een verwenpakket van mijn gezellige collega’s waar ik bijna dagelijks contact mee heb en die me op moeilijke momenten gesteund hebben. 🥳
Ik at gisteren pizza maar de rest at stamppot. Julia heeft 4 (!) van haar worstjes voor me bewaard voor op brood bij de lunch. Geef toe, wat een feest toch? Misschien klopt het toch wel dat je thuis beter eet 😋
Dan gaat weer de bel. Wat zal het nu zijn?
Een prachtige bos bloemen van mijn ooms en tantes van mijn moeders kant. Dit zijn ook de mensen die altijd trouw reacties schrijven op mijn blogjes.
Het avondeten is risotto met kip en paprika 👍
De dag is alweer bijna om. Nog medicatie om 20:00 uur, om 22:00 uur met de overgebleven pizza van gisteren, en om 23:00 de laatste medicatie.
Die medicatie van 23:00 is een vervelende. Telkens word ik misselijk, misschien omdat ik aan het eind van de dag gewoon helemaal vol zit, geen idee.
Dan toch maar even afleiding zoeken op YouTroep 😉, ik kijk al mijn favoriete muziek filmpjes met koortjes en zo. Hoe het komt weet ik niet, maar nu komt de ontlading. De tranen lopen over mijn wangen, er is geen houden aan, het lucht niet op, maar het voelt wel fijn. Uiteindelijk lukt het me pas om rond vier uur in slaap te vallen, het is okay, ik slaap het morgen wel bij. Het is fijn om weer thuis te zijn.
3 reacties op “Dag 21”
Begrijpelijk dat het echt lekker is om weer thuis te zijn Mark, met die gezellige verwennerijen en met perfecte mensen om je heen, lief en zorgzaam ook te zien💓
Een nieuw begin natuurlijk nog heel moeilijk, maar gaaf hoor en met tranen ook bij mij maar ook nu weer het “Allerbeste” gewenst Mark.
Wat fijn dat je weer van alles hebt geschreven, en wel vanuit huis!!!
En nog mooie foto’s erbij ook.
Wat een emoties die dan loskomen Mark.
Het is ook allemaal niet niks wat je allemaal hebt doorstaan, en nog een hele weg te gaan!
Maar zoals ik al eerder zei: je doet het goed!
En vooral zijn we trots op je! Wat een enorm doorzettingsvermogen!
Laat je maar lekker verwennen en hou je rustig, want voor je het weet merk je ineens dat weer van alles zelf kan!
Maar voor nu, neem je rust!!!
Nogmaals, erg blij met je verslag en precies beschreven hoe één en ander dan verloopt, tot de ontlading toe.
Hou je haaks en dikke knuffel liefs ons 🚻💋💚
Alje blogs gelezen Mark, nou ja geluisterd dan. Op mijn nieuwe telefoon stond de spraaksnelheid niet helemaal goed afgesteld. Ik was dus in sneltreinvaart door je blogs heen 🙂
Dat was niet helemaal de bedoeling dus snel aangepast. En rustig naar je foto’s gekeken natuurlijk. Dat je daar heel veel energie in hebt gestopt is wel duidelijk.Wat ontzettend gezellig en hartverwarmend dat de kinderen Marielle zo verwend hebben. Dat zal haar wel heel goed gedaan hebben in deze zware tijd.
Met alle ups en down’s ben je inmiddels toch wel een heel eind op weg❣️We wensen je vanaf nu veel ups toe.