Dag 25

Natuurlijk heb ik me de afgelopen twee jaar wel ziek gevoeld, maar de algehele malaise waar ik me nu in bevind is toch wel nieuw. Normaal ga ik me na een paar dagen wel weer wat beter voelen en zijn de klachten van korte duur. Maar nu is het toch anders, heel langzaam glij ik af. Ik kan niet voldoende bewegen om mijn conditie op pijl te houden, als ik iets heb gedaan moet ik daarna echt bijkomen. Ik weet dat ik hier doorheen moet, en dat het allemaal goed komt, maar het lukt me niet meer om mezelf een schop onder de kont te geven om door te zetten. Met name de medicatie van 23:00 maakt me misselijk. Ik moet goed eten, dan voel ik me ook beter maar aan het eind van de dag zit ik vol, kan niet nog meer eten, maar mijn maag wil eigenlijk nog wel eten om tot rust te komen. Een duivels dilemma. Het duurt tot een uur of 4 ’s nachts voor ik eindelijk kan slapen. Lastige is, dat met dit patroon ik overdag dus moet bijslapen.. Goede nieuws is wel dat ik na maandag de medicatie van 23:00 niet meer hoef in te nemen. Er is dus licht aan het eind van de tunnel, nog even volhouden…

De dag verloopt in een soort roes. Ik rust veel en krijg niet zo veel mee van mijn omgeving. Julia komt terug van een wandeling met een vriendin en meldt me dat het heeft gesneeuwd. Als ik naar buiten kijk (voor het eerst dus vandaag) ligt er inderdaad een serieuze hoeveelheid sneeuw. Vandaar al die herrie buiten…

Het lukt me wel om beneden lunch en avondeten te eten.