10. Weekend

Opa is terug van zijn motorreis naar Tajikistan en komt straks gezellig logeren in zijn hutje op het erf.

Torne is er maar weer druk mee. Even het hutje van opa luchten en controleren of er weer afvalzakken in alle prullenbakken zitten, de luikjes voor de ramen open doen en met de haakjes vastmaken, de geblokte gordijntjes open doen, controleren of er nog genoeg toiletpapier is. Opa kan dat best zelf maar hoe meer er al gedaan is hoe meer tijd opa heeft om leuke dingen te doen met hem. Morgen, zondag, is het zijn dag met opa!

Mama heeft lang nagedacht over hoe het probleem met de niet startende Range Rover opgelost moet worden. Opa was druk met werk en zijn reis naar Tajikistan. Het is een mooie auto, lekker luxe ook, maar de kosten zijn echt veel te hoog in verhouding tot hoeveel, of beter gezegd hoe weinig, de auto wordt gebruikt. Hij heeft zijn lol van de luxe gehad, tijd voor iets anders.

Het hele gezin gaat mee, opa ophalen in het dorp. Mama was een beetje bang dat de motorreis naar Tajikistan te veel zou zijn voor haar vader, maar zoals hij staat te wachten bij zijn auto ziet hij er gezond en ontspannen uit. Iedereen krijgt een kus, knuffel of een boks van opa. Het gaat een gezellig weekend worden denkt Fébe gelukkig. Mama rijdt weg, maar ze gaat niet richting huis. “Waar gaan we naartoe?” vraagt opa. “Je hoeft niet altijd alles te weten opa!” zegt Fébe. Opa trekt zijn wenkbrauwen op. Nou nou..

Voor de Off Road Store stopt mama. Opa wordt nu wel echt nieuwsgierig. Voor de ingang staat een witte Land Rover schuin geparkeerd, op het dak zit een grote strik en aan de bumpers zitten helium ballonnen. “Gefeliciteerd met je nieuwe auto” zegt mama tegen opa. Nou nieuw is hij zeker niet, het is een oud beestje met een deuk hier en daar. “Kan je eindelijk fatsoenlijk het terrein in zoals je zo leuk vindt” legt mama verder uit. Opa staat te glunderen. “Ik hoop niet dat je hebt moeten bijbetalen voor dit stuk schroot op wielen” grapt opa. De verkoper komt naar buiten gesneld om opa nog te overtuigen dat het echt een hele goede ruil is, de Range Rover voor een Land Rover. Opa vind het allemaal wel best, maar kan het niet laten het de verkoper nog een beetje moeilijk te maken: “Is de lier wel stevig genoeg? Ik was vorige week in Tajikistan en daar heb ik gezien dat een goede lier echt heel belangrijk is”. De verkoper is heel even, een fractie van een seconde, uit balans, Tajikistan? Maar begint dan een heel verhaal over hoe de lier zich in de Ardenne heeft bewezen. Opa glimlacht, wat een mannetje. De papieren worden in orde gemaakt en opa kruipt glunderend achter het stuur. “Hmm, deze start wel” zegt hij met een knipoog tegen Torne die naast hem is gaan zitten. Met de Range Rover maakt opa er altijd een sport van om zo hard mogelijk over alle hobbels te rijden. Zelfs verkeersdrempels werden soepel door de vering ‘opgegeten’. Dat is nu wel even anders, nu worden alle hobbels als een hindernis genomen, en de verkeersdrempels als een stug geveerde vrachtwagen, heel langzaam. Maar de lol is er niet minder om. Bij elke hobbel gieren Fébe en Torne het uit. Torne roept: “Ik voel het in mijn buik!” Opa kijkt verbaasd “Dat is raar, ik voel het in mijn piemel!” zegt opa. Nu moet ook Hielke heel hard lachen.

Het is tijd voor lunch dus iedereen heeft zich in de keuken verzameld. Dit is het moment dat de plannen voor het weekend worden besproken. Vanavond bbq, morgen gaat opa wat leuks doen met Torne, opa wil nog even naar het strand met de Land Rover, Hielke gaat vanavond huiswerk maken met een klasgenoot, iedereen doet zijn zegje, er gaat een hoop gebeuren dit weekend.

Iedereen, behalve papa, gaat mee met opa naar het strand. De Land Rover is verlengd en heeft twee voorstoelen en achterin twee bankjes. Genoeg plek voor 8 personen dus 5 lukt makkelijk. Op het gemakje gaat het richting strand. Bij de parkeerplaats rijdt opa door.. wat gaat hij doen? Opa rijdt zo het strand op! Het is hier altijd heel rustig, er komt echt nooit iemand. De Land Rover ploetert door het mulle zand maar het gaat prima, opa stopt op het harde zand bij de vloedlijn en stapt uit. Opa haalt een schep uit de achterbak, die had hij voor vertrek nog snel even gepakt samen met een emmer. Hielke pakt gauw de schep uit opa zijn handen en Fébe gaat er met de emmer vandoor. De vlieger is ook mee. Zo’n hele grote waar je mee kunt kitesurfen. Torne helpt met het uitleggen van de vlieger en het opblazen van de randen. Als alles klaar is tilt Torne de vlieger op zodat de wind er onder slaat. Opa zit op een soort sleetje, een plank die aan de voorkant is opgekruld, en met twee latjes aan de zijkanten. Torne gaat snel bij opa op schoot. Opa stuurt de vlieger in de wind en daar gaan ze, hobbelend op hun kont over het strand. Torne giert het uit: “Dit is nog beter dan sleeën opa!”. Natuurlijk gaat het veel te hard en zijn ze heel snel heel ver van de auto. “Zo en nu weer helemaal terug lopen” zegt opa “want we kunnen niet tegen de wind in vliegeren”. Als de vlieger weer is opgevouwen zien ze mama al aankomen met de Land Rover.

Mama vindt de drie geitjes wel leuk maar er moeten ook nog schaapjes bij. Opa en Fébe worden op pad gestuurd naar de buurman om een paar ‘gezellige’ schaapjes te halen. Opa heeft geen idee hoe een gezellig schaap er uit ziet, misschien dat de buurman dat weet. De buurman heeft al een kleine kudde in de aanhanger gezet, even aankoppelen aan de Land Rover en klaar. Fébe staat weer naar de pony’s te kijken en maakt nog geen aanstalten om in de auto te gaan zitten. Opa vraagt aan de buurman wat hij met de pony’s doet, wordt er ooit op gereden? De buurman kijkt nu een beetje moeilijk maar geeft geen antwoord. Hij loopt naar Fébe en vraagt: “Wil je er op rijden?”. Fébe haalt haar schouders op “Mag niet van mama”. Opa kijkt verbaasd. “Je mag geen eigen pony van mama, maar heeft ze ook gezegd dat je er nooit op mag rijden?” vraagt opa aan Fébe. Fébe haalt weer haar schouders op. “Zal ik maar even een zadel gaan halen dan?” vraagt de buurman. Opa knikt.

Niet veel later zit Fébe op een pony met een cap op. Opa denkt dat hij Fébe nog nooit zo in haar element heeft gezien. Het is geen geluk dat ze uitstraalt, meer iets van, zo heeft het altijd moeten zijn. Opa maakt snel een foto en een filmpje. Dit wordt nog ingewikkeld. Als de buurman de leidsels los laat, stuurt Fébe zelf de pony door het weiland. “Die twee zijn voor elkaar gemaakt” zegt de buurman tegen opa. Opa maakt nog een filmpje. De buurman en opa sluiten een akkoord, als opa er is brengt hij Fébe en mag ze de pony verzorgen en er af en toe op rijden. Fébe vindt het een prima akkoord.

Als mama helpt met de schapen uitladen staat ze naast Fébe. “Ik ruik paard” zegt mama. “Daar moeten we het nog even over hebben” zegt opa. Mama trekt haar wenkbrauwen op. “Later” zegt opa. Opa en Fébe brengen de trailer weer terug. Fébe kijkt naar opa “Mama werd niet gelijk boos”. “Laat mama maar aan mij over” zegt opa “maak je maar geen zorgen, maar er komt voorlopig nog geen pony bij ons, die hebben het prima naar hun zin bij de buurman!”.

Als opa en Fébe thuis komen is de bbq al op temperatuur. Snel de tuintafel dekken, vlees op de bbq en smullen maar. Er rijdt een auto het erf op. Dat lijkt wel de auto van de moeder van Chloé. Hielke verschiet drie tinten van kleur. Het gaat allemaal zo snel dat Torne en Fébe het allemaal zien gebeuren maar zo verrast zijn dat ze niet reageren. “Zijn we te vroeg?” vraagt de moeder van Chloé aan Hielke

“jullie hadden toch afgesproken vanavond? Als we te vroeg zijn komen we straks terug hoor..”. Mama weet zich als eerste weer te herpakken na de verbazing. “Nee, doe niet zo gek, eet je ook mee?” vraagt mama aan de moeder van Chloé. De moeder van Chloé lijkt te twijfelen maar Chloé lijkt het wel een heel goed idee te vinden als haar moeder even blijft, ze heeft nu écht spijt dat ze in Frankrijk niet al Nederlands heeft geleerd.

Hielke zit ongemakkelijk naast Chloé, ze hadden inderdaad vanavond afgesproken maar nog niet precies hoe laat. Wel had hij al een berichtje van Chloé gekregen waarin stond dat ze hem miste. Ze kon blijkbaar niet meer wachten. Gelukkig houden de hyena’s zich nog gedeisd, maar dat zal niet lang meer duren. Vanmorgen had hij wel gezegd dat dit weekend een klasgenoot langs zou komen, maar hij had natuurlijk niet gezegd dat het Chloé was. Iedereen was zo druk dat ze gelukkig ook geen vragen hadden gesteld. Wat nu?

Voor iedereen is de sfeer ontspannen, maar Hielke en Chloé zitten er ongemakkelijk bij. Niemand lijkt goed te weten wat te doen. Torne en Fébe lijken het een beetje zielig te vinden voor Hielke, ze begrijpen dat ze nu geen grappen moeten maken. Ze zien Hielke worstelen met zijn gevoelens en hij lijkt bang dat ze hem verraden, dat ze tegen Chloé gaan zeggen wat Hielke voor haar voelt.

Opa is de eerste die er genoeg van heeft. Torne en Fébe zijn naar bed maar Hielke en Chloé blijven ongemakkelijk naast elkaar zitten. Chloé is wel steeds dichter tegen Hielke aan gaan zitten. Hoe zit dit. Opa gaat naast Chloé zitten en begint rustig met haar de praten. Opa spreekt een beetje Frans, net genoeg om een gesprekje aan te knopen. Met handen en voeten vraagt opa hoe het Chloé bevalt in Nederland, hoe het op school gaat, of ze Nederlands al een beetje begint te begrijpen. Chloé vertelt opa dat ze heel blij is met de hulp van Hielke en dat ze niet weet wat ze zonder hem moet. Als het gesprekje klaar is staat opa op, legt een hand op Hielke zijn schouder en zegt zacht “ze vind je leuk”. Voor Hielke is dit heel nuttige informatie natuurlijk, maar om nou te zeggen dat hij er echt iets mee kan, nou nee.

De moeder van Chloé heeft aardig van de wijn genoten, samen met mama heeft ze de grootste lol. Ze wisselen ervaringen uit over hun kinderen. “Verliefdheid, dat is echt het ergste” vertrouwt de moeder van Chloé mama toe “De drama’s die ik heb meegemaakt met mijn dochters, ik kan er boeken over schrijven. Met Chloé had ik nog geen problemen, tot we in Nederland waren. ‘ielke dit en ‘ielke dat”. Ze weet dat ze zich heeft versproken en wordt rood. Ook Chloé heeft nu in de gaten dat het over haar gaat. Mama reageert direct: “Gefeliciteerd Hielke, het is wederzijds!” Het puberbrein van Hielke staat nu op ontploffen, te veel informatie, te snel echter elkaar. Chloé’s ogen spuwen vuur naar haar moeder. Hoe durft ze! Waar Hielke bij is nog wel. Opa is klaar met dit hele gedoe, het leven is te kort voor dit soort onzin, hij zegt tegen Chloé in zijn beste Frans “Chloé, mon petit-fils t’aime aussi. Bonne chance”. Chloé’s brein begint nu ook langzaam te ontploffen, Hielke vind haar ook leuk. Hij houdt van haar. Waarom heeft hij niet eerder iets gezegd? Jongens! In Hielke zijn hoofd speelt zich natuurlijk precies het zelfde af, waarom heeft ze niet eerder iets laten merken? Nu is het papa die in actie komt: “Zal ik jullie even thuis brengen? Je kunt echt niet meer zelf rijden! Hielke ga je ook mee?”. Achter in de auto zijn Hielke en Chloé eindelijk even samen zonder dat iemand ze kan zien. Chloé pakt de hand van Hielke. Dit is zo anders dan hij zich had voorgesteld, maar het voelt wel goed. Papa vraagt wel nog even lachend aan Hielke hoe het nou zit met dat huiswerk maken dat hij vanavond zou doen met een klasgenoot. Hielke zegt niets.

Zondag ochtend is altijd bijzonder, met z’n allen uitgebreid ontbijten in de keuken. Opa is er ook gezellig bij natuurlijk. “Ik had die yak mee moeten nemen voor je uit Tajikistan”grapt opa tegen mama “dan hadden we een heerlijk glaasje warme yakmelk kunnen drinken”. Opa trekt een heel vies gezicht naar de kinderen. “Ik heb het geproefd, niet lekker! Maar yak vlees is wel lekker.” gaat opa verder. Chloé komt de keuken binnen. De moeder van Chloé is afgezet door de vader van Chloé om haar auto op te halen, en ze zien haar snel wegrijden. “Oja” zegt Hielke “ik heb met Chloé afgesproken om huiswerk te maken”. “Op zondagochtend?” vraagt mama. Hielke haalt zijn schouders op. Papa pakt snel een stoel voor Chloé en zet die naast de stoel van Hielke. Het valt mama op dat Chloé haar zondagse kleren aan heeft, een zeer elegant jurkje, een heel dunne panty en schattige ballerina’s. Die twee hebben dit duidelijk gepland gisteravond. Nou ja prima toch? Aan de eetlust van Chloé mankeert gelukkig niets, ze voelt zich blijkbaar al op haar gemak.

Na het ontbijt trekt iedereen zijn mooiste kleren aan, precies zoals mama het wil. Chloé wacht beneden op Hielke. Fébe is als eerste beneden. “Mooie jurk” wijst Fébe naar de jurk van Chloé. Chloé knikt “Jij mooi ook”. Nu knikt Fébe, ze vind haar eigen jurk ook mooi, maar niet zo mooi als die van Chloé. Fébe weet niet meer wat ze kan zeggen maar bedenkt dat ze een zelfgemaakte armband heeft die perfect bij de jurk van Chloé pas. Snel rent ze naar boven om hem te halen. Als ze hem om de pols van Chloé laat glijden, kijkt Chloé er verrukt naar “Merci, uhh dan koe wèl”. Als Hielke beneden komt ziet hij dat Fébe al beneden is, hij schrikt. “Niks aan de hand hoor” zegt Fébe onschuldig. Chloé lacht naar Hielke, alles onder controle.

Na de koffie en de lunch, iedereen zit nu echt nokkie vol, begint de tijd van Torne met opa. Opa heeft tegen Torne gezegd dat hij oude kleren of zijn overall moet aantrekken. Opa heeft ook snel zijn survival kleren aangetrokken. Hielke is snel naar boven gegaan met Chloé en mama gaat met Fébe cakejes bakken en versieren.

Opa rijdt met Torne naar het ‘wilde’ deel van het bos. Hier wonen niet veel dieren en mogen de kinderen ook hutten bouwen en boompjes omzagen en zo. Hier is opa ook wel met de Range Rover doorheen gereden, maar echt lekker ging dat niet. Nu met de Land Rover is het andere koek. De richting die ze kijken, daar gaan ze heen. Heuveltje over, slootje door, allemaal heel langzaam, in de four wheel drive in de lage gearing. Torne zit te genieten. Bij een vlak stuk tussen een rij bomen zegt opa: “En nou jij!”. Torne neemt niet eens de tijd om geschokt te zijn, hij zit al bij opa op schoot. Het sturen gaat eigenlijk net als met de skelter, maar hij moet veel meer draaien en het stuur is veel groter. Het gaat heel goed, hij rijdt mooi om de boomstronken heen, en vermijdt de diepe kuilen. Hij zit niet in de gordel dus opa moet hem goed vast houden. Ze komen bij een stijle helling. Opa trapt de koppeling in en geeft flink gas, de motor loeit. “Durven we dit?” vraagt opa. Torne kijkt schamper natuurlijk! Opa laat de koppeling op komen, geeft flink gas, en daar gaan ze. Whieeeeeee. Opa zorgt dat ze precies boven aan de heuvel stil staan. “Wat een dream team” zegt opa en hij geeft Torne een high five. “Misschien moeten we dit niet aan papa en mama vertellen” zegt opa. Torne draait zich om en kijkt serieus “Ik ben misschien soms niet zo slim opa, maar ik ben niet gek!” fluistert Torne.

Als opa naar zijn hutje loopt ziet hij dat binnen Hielke en Chloé zitten. Ze horen hem niet, ze hebben alleen oog voor elkaar. Ziet hij het goed? Zitten ze te zoenen? Opa lacht, die twee laten er geen gras over groeien. Opa gaat naar het huis, mama is nog in de keuken, samen met Fébe, dat komt goed uit.

“Schat” begint opa, mama is gelijk op haar hoede, “Fébe is geboren om paard te rijden”. “Hoe kom je daar nou weer bij pap” vraagt mama. “Daar kom ik zo op” zegt opa “maar Fébe mag van mij geen eigen pony hier, die kinderboerderij van jou vind ik al belachelijk een paard is veel te veel zorgen”. Hij knipoogt naar Fébe, net zo dat mama het niet kan zien. “ Oh vind je dat?” vraagt mama verbaasd. Opa knikt. Heel even wacht hij. “Maar wat echt belachelijk is, is dat Fébe is geboren om pony te rijden maar dat ze de kans niet krijgt. Stel dat Mozart geen muziek had mogen maken, wat was er dan van de wereld geworden?” Opa is goed in overdrijven denkt Fébe. Opa laat het filmpje van Fébe op de pony, aan mama zien. Mama lijkt onder de indruk. “Dat doe je echt hartstikke goed Fébe” zegt mama. “Maar wanneer was dit?” vraagt mama. “Gisteren” roepen opa en Fébe in koor. Opa verduidelijkt nog even dat hij bij het ophalen van háár schaapjes was. “Ik heb een voorstel” zegt opa “de pony blijft bij de buurman, Fébe mag de pony verzorgen en de buurman geeft haar les als dat zo uitkomt. Ik regel wel wat met de buurman voor de kosten”. Opa vraagt aan Fébe of ze het een goed idee vind. Aan mama vraagt hij niets. “Vraag je ook nog even aan papa of hij het goed vind?” zegt opa tegen Fébe. Fébe knikt. “Mag ik ook nog iets vinden?” vraagt mama. Opa en Fébe kijken haar aan, “Nee eigenlijk niet nee”. Ze schieten alle drie in de lach.