22. Moeilijk

Opa is er weer en Torne is gezellig bij hem op bezoek in zijn hutje. Nou, gezellig is het niet helemaal. Torne doet al een tijd een beetje dwars.

Het kan natuurlijk zijn dat Torne al een beetje begint te puberen maar opa voelt dat Torne iets dwars zit maar het lukt hem niet er achter te komen wat dat dan is. Opa heeft diep van binnen het gevoel dat er echt iets mis is. Hij heeft het er al met mama over gehad en ook heel even met papa maar niemand lijkt Torne te begrijpen. Tijd dus voor het grove geschut.

Opa heeft een vriend die een vakantiehuis heeft gekocht in de Ardennen. Er moeten wat meubels naar het huisje worden gebracht en wat fietsen en een motor en tuingereedschap. Te veel voor een busje dus hij heeft opa gevraagd om het te brengen met een vrachtwagen. Opa vind vrachtwagen rijden leuk om te doen dus dat was snel geregeld.

Opa vraagt aan Torne of hij zin heeft om volgend weekend met hem mee te gaan. Torne reageert niet heel enthousiast maar knikt toch ja.

Als opa een week later met de vrachtwagen het erf op rijd staat Torne al te wachten. Hij stapt gelijk in, nog voor opa de motor uit kan zetten. “Zullen we gaan?” zegt Torne. Opa is wat verbaasd over hoe dit gaat maar begrijpt dat hij gewoon mee moet werken.

Als ze even onderweg zijn begint opa de oude Torne weer een beetje te zien. ”Wat een enorme vrachtwagen heb je geregeld opa” zegt Torne goedkeurend. “We gaan er ook in slapen” zegt opa wijzend op de twee bedden achter ze in de cabine. Torne knikt opnieuw goedkeurend.

Onderweg eten ze wat bij een restaurant. Met de eetlust van Torne is niets mis. Misschien is hij toch gewoon al aan het puberen. Maar als Torne onderweg zijn tas open maakt en daar een doos met opa zijn favoriete gebakjes uit haalt weet opa dat dit het niet is, een puberbrein kan niet vooruit plannen en denkt ook niet aan anderen. Wat is er mis me dat mannetje? ”Goed geregeld maat” zegt opa goedkeurend. “Vanmorgen vers gehaald op de fiets” antwoord Torne trots. Hoe verder ze van huis zijn, hoe beter het met Torne lijkt te gaan.

Het pad naar het vakantie huis is net zo breed als de vrachtwagen. De takken van de bomen en struiken langs het pad schuren langs de zijkanten van de vrachtwagen en soms ook over het dak.

Ze hadden een gezellig huisje in het bos verwacht maar het blijkt een hypermoderne villa te zijn aan de rand van het bos. Vanuit de villa is er uitzicht op een prachtig gazon. Het gazon eindigt waar een rotswand recht naar beneden gaat. Er staat wel een hek langs de rand maar als ze bij het hek staan vindt opa het toch een beetje spannend. Het uitzicht over de lager liggende valei is adembenemend.

Het duurt nog even voor de vriend van opa er is om te helpen uitladen. In de tussentijd maken opa en Torne een wandeling door het bos. Als ze even zitten om de benen wat rust te geven zegt opa “Ik ben blij dat de gezellige Torne met me mee is. Waarom lukt het thuis niet om gezellig te doen?”. Torne haalt zijn schouders op. Opa wil nog meer zeggen maar hij houdt zijn mond. Hij gaat net zo lang wachten tot Torne iets gaat zeggen. Opa kent Torne en weet zeker dat Torne al lang weet wat hem dwars zit maar moeite heeft om er met iemand over te praten. 

Het duurt een half uur voor Torne begint te praten. Dat waren echt de langste 30 minuten van opa zijn leven. “Hielke heeft Chloé, Fébe heeft haar pony en ik heb niemand.” begint hij. Alsof hij denkt dat opa hem niet begrijpt perst hij er voor hij zich omdraait nog uit “ik wil ook iets leuks”. Opa laat het even op zich inwerken. “Maar weet je wat jij zou willen?” vraagt opa. Torne kijkt droevig, “maar dat kan toch niet” antwoord hij zacht. Opa is nu heel benieuwd. Opa kijkt Torne met opgetrokken wenkbrauwen aan. “Ik wil met het basketbal team wedstrijden spelen” komt het hoge woord er uit. “Je hebt er wel de lengte voor.” reageert opa. Torne begint te vertellen dat het basketbalteam traint na zijn gymles op school. Omdat hij vaak even bleef kijken hebben ze hem een half jaar geleden gevraagd om mee te doen en dat ging heel goed. Nu hebben ze gevraagd of hij bij het team wil komen, maar dat kan niet. “Ja hoor, dat kan wel” zegt opa. Torne schud zijn hoofd en opa knikt van wel.

Opa staat op en begint weer te lopen, Torne volgt. “Maar opa” begint Torne “het kan echt niet”. “Als je dat de hele tijd blijft zeggen, tja, dan lukt het inderdaad niet” reageert opa. “Mama heeft het druk, papa heeft het druk, ik moet de dieren verzorgen, en ik moet huiswerk maken” begint Torne en dan schreeuwt hij “het gaat gewoon niet. Maar de coach zegt dat ik een super talent ben en dat hij met papa en mama wil praten”. Opa stopt en geeft Torne een dikke knuffel, “We gaan dit samen oplossen!” fluistert hij in zijn oor. Van de ontlading begint Torne te snikken, het hoge woord is er nu echt uit.

Het uitladen is zo gebeurd, ze eten een heerlijke maaltijd en dan is het al tijd om te slapen. In de villa zijn bedden maar opa wil in de vrachtwagen slapen en Torne lijkt dat ook wel leuk eigenlijk. 

Ze worden wakker van de opkomende zon die recht in de cabine schijnt. Slapen lukt nu natuurlijk niet meer, tijd voor ontbijt. Het is een bizar tafereel, opa die eitjes staat de bakken op een brandertje op de parkeerplaats van een luxe villa. De vriend van opa komt er ook gezellig bij en krijgt ook een boterham met ei.