Dag 177

Kleine disclaimer vooraf, ik heb chemo gehad vandaag en veel pillen op dus ben misschien niet helemaal toerekeningsvatbaar😉

Dinsdag belde de Hematoloog nog dat hij een recept had gestuurd naar mijn apotheek voor Pretnisolon. Dus gisteren ging Mariëlle het voor me ophalen, het bekende verhaal, we hebben het nog niet gehad. Dus ik bellen met de secretaresse van Hematologie, ik druk haar op het hart dat ze even de apotheek na belt of ze het binnen hebben en dat het vandaag klaar staat om opgehaald te worden. Ze belooft dit te doen en me even te bellen als alles is geregeld. Ik ben benieuwd! Een kwartiertje later belt ze terug, ze hadden het recept al ontvangen om 9:15 vanmorgen. Gek word je er van! Ik twijfel of ik zelf ga, maar Mariëlle biedt aan het op te halen en dat is in heel veel opzichten misschien wel zo verstandig 🤨 Poging twee is succesvol, eindelijk heb ik weer rust, de voorbereidingen voor donderdag zijn gedaan! Weer 5 pillen extra bij het ontbijt.

Vannacht ben ik niet wakker geweest, dat ik me kan herinneren tenminste, gewoon lekker doorgeslapen. Ik was vandaag een paar minuten voor de wekker wakker. Heerlijk vind ik dat, een soort teken dat alles ‘klopt’. De afgelopen dagen zag ik erg op tegen de chemo vandaag maar nu ben ik er helemaal klaar voor, ik wil beter worden!

Hoewel ik opschiet gaat alles toch net te langzaam. Eigenlijk moet ik eerst even ontbijten en pillen innemen en de rest doen, maar ik doe het toch andersom. Resultaat is dat ik nog niet klaar ben met mijn ontbijt als we moeten vertrekken. Haasten met eten gaat echt niet in de huidige omstandigheden, uiteindelijk zitten alle medicijnen er in (de 9 pillen) en gaat een klein stukje brood naar de arme kindjes in Afrika, in de grijze plastic zak.

Schoonpa zorgt weer voor me vandaag. Het begint routine te worden. Hij wordt steeds vertrouwder met mijn elektrische Golf. Leuk om te zien. Met de medicatie die ik de komende dagen moet slikken wordt sterk afgeraden om auto te rijden. Ik moet me nu dus echt laten rijden. Het voelt een beetje als vroeger toen ik nog geen 16 was en mijn pa met me brommer ging rijden. Samen hebben we de hele randstad omgeploegd. Toen genoot ik er ook van, maar nu realiseer ik me nog meer hoe bijzonder dit was eigenlijk. Toen vond ik ook dat ik prima zelf kon rijden, maar was toch afhankelijk, toen door de wet, nu door de omstandigheden.

We zijn door mijn getreuzel en drukte op de weg iets te laat, dat geeft niet want ze kunnen toch niet iedereen tegelijk aankoppelen aan de infusen. Ik laat me weer bij de ingang afzetten. Als ik even ga zitten realiseer ik me dat mijn telefoon nog in de auto ligt. Hmmmm. Ik loop schoonpa een stukje tegemoet en hij loopt snel even naar de auto heen en weer. Dit soort chaos is echt niets voor mij, maar toch raak ik er niet van in de stress.

Op de afdeling moeten we nu best lang wachten voor ik aan de beurt ben. Straf voor het te laat komen? Later blijkt van niet, de mensen voor mij hadden ook al drie kwartier moeten wachten net als ik.

Het inlopen van de chemo gaat probleemloos. Beetje later dan gepland ben ik klaar. Vlak voor vertrek krijg ik nog snel wat lunch, ik neem alleen een kopje bouillon. Ik moet na de laatste behandeling nog 15 minuten wachten om zeker te weten dat alles goed gaat, dit is precies de tijd die ik nodig heb voor mijn soepje. Geen extra wachttijd voor schoonpa.

De verpleegkundige vraagt nog of ik opgehaald wordt, en of er een karretje is geregeld. Maar ik besluit toch gewoon te gaan lopen, dat werkt veel beter voor mij is de ervaring. Ben ik bij de uitgang uitgeput dan kan ik me gewoon laten ophalen, maar dat is niet nodig. Ik loop in een heel rustig tempo zelf naar de auto. Zoals de verpleegkundige zei: alles in slow motion dat is beter!

Thuis eet ik een boterham met bitterballen en kipnuggets uit de Airfryer. Die 4 kilo moet er weer aan dus moet goed eten!

De middag doe ik rustig aan. Om vier uur begin ik weer wat misselijk te worden, tijd voor een stukje taart. Avondeten is weer wat moeizaam, vleesje en boontjes willen niet zo, maar de rösti schijfjes gaan wel soepel naar binnen. En als toetje toch maar weer een stukje taart.

De misselijkheid komt en gaat, soms moet ik even ontspannen, maar soms is even wat doen de oplossing. Ik poets ‘mijn wc’. Nu met de chemo heb ik weer een eigen wc om besmetting van andere met mijn chemo te voorkomen. Ook de wastafel pak ik gelijk even mee. Heerlijk, eindelijk heb ik er na een week weer de energie voor om dit soort dingen te kunnen doen.

‘s Avonds nog een klein rondje door de straat en dan is het tijd voor bed. Ik ben wel helemaal ontspannen door de wandeling, en ik lig met mijn ogen dicht in bed terwijl Julia nog gezellig bij me zit te kwebbelen. Dan is het echt tijd op te slapen, maar slapen lukt nog niet. Gelukkig is de misselijkheid heel ver weg dus lig ik gewoon rustig. Als slapen toch niet lukt dan maar even een blogje er uit persen 😉