23. Basketbal

Opa zit op de tribune. De basketbal wedstrijd is niet heel spannend, het team van Torne is zo veel beter dan de tegenstander, dat het een beetje zielig is. Iedereen doet zijn best de sfeer gezellig te houden door beide teams flink aan te moedigen. Het is een feit dat aanmoedigen echt helpt om tot betere prestaties te komen, en het team van Torne blijft ook gewoon sportief, maar het blijft een beetje kansloos. Het is nu een kwestie van de tijd zijn werk laten doen, de wedstrijd is vanzelf een keer afgelopen. 

“Sporten kan zo leuk zijn” denkt opa als hij naar het thuis team kijkt “maar dit team lijkt dat niet te begrijpen”. Ook na de wedstrijd, als iedereen zich na het omkleden verzamelt in de kantine, wil het maar niet leuk worden in het team van de tegenstander. 

Opa heeft de beurt om te rijden, er rijden 3 spelertjes met Torne en hem mee terug naar huis. Opa geeft elke speler een compliment over een mooie actie die hij heeft gezien. Het leuke aan dit soort wedstrijden is dat de wat mindere spelers vaker de bal krijgen dan anders. Iedereen blij dus, gewonnen en kansen voor alle spelers. 

De wedstrijd van vandaag krijgt snel geen aandacht meer. Volgende week staat een toernooi in Frankrijk op het programma. Ze kijken er nu al naar uit. Wat Torne nog niet weet is dat het hele gezin mee gaat om aan te moedigen. Chloé gaat ook mee, opa verheugt zich er al op om Chloé tegen de tegenstanders te horen schreeuwen. Ze is al een paar keer mee geweest naar wedstrijden om aan te moedigen. Normaal is ze heel rustig en beheerst, maar bij het aanmoedigen gaat ze helemaal los. Soms schrikt ze even van zichzelf en gaat dan gauw zitten en doet ze verlegen, maar dat duurt nooit lang. In Frankrijk zal ze wel helemaal alle remmen los gooien omdat ze dan minder last heeft van een taal barrière. 

Alle spelertjes gaan gezellig met de bus naar Frankrijk. Ze verwachten behalve wat begeleiders geen publiek. Maar papa heeft een mail gestuurd naar alle ouders en heeft een leuk weekend georganiseerd. Tijdens de wedstrijden wordt er aangemoedigd, de rest van de tijd zijn er kleine uitjes waar iedereen die wil aan mee kan doen. Er gaan dus twee bussen richting Frankrijk. Het is heel grappig, krijgt een ouder een foto van zijn kind van iets langs de route dan stuurt hij die door naar iedereen in de bus. Als de plek herkend wordt als ze er zelf langs rijden gaat iedereen heel hard roepen alsof ze een bezienswaardigheid van wereld zin. Ze hebben de grootste lol. 

Bij het toernooi aangekomen is het nog een hele uitdaging de spelers en fans bij elkaar uit de buurt te houden. Maar het is gelukt, iedereen zit op de tribune en het team heeft nog niets in de gaten. Als het team de sporthal binnenkomt kijken ze niet eens naar de tribune. Ze beginnen met opwarmen en de coach geeft nog wat laatste instructies. Dan doen ze hun yell.

Go go Giraffen, 

maak je maar eens lang

we zijn hier om te winnen 

we zijn voor niemand bang

Whoep Whoep

Iedereen op de tribune doet mee dus de yell dondert werkelijk door de hal. Het team is helemaal verbaasd als ze hun familie en vrienden op de tribune zien. Ze zijn bijna net zo overdonderd als de tegenstander die al helemaal niet weet wat ze overkomt. Zeg maar dag met je handje tegen het thuisvoordeel, denkt opa. 

De wedstrijd wordt nipt gewonnen, maar de rest van de wedstrijden krijgen ze er flink van langs. Meedoen is belangrijker dan winnen, de sfeer in het team blijft goed. 

Chloé moedigt goed aan maar haar geschreeuw valt niet erg op tussen het geschreeuw van de anderen. De wedstrijden zijn vriendschappelijk dus ze hoeft nu ook niets de roepen over het beroep van de moeders van de tegenstanders of lichaamsdelen die niet zo veel zon zien. Ze is wel enthousiast maar lijkt ook een beetje met haar gedachten bij Hielke te zijn. Tijdens de uitjes hebben ze het heel gezellig samen en zijn ze regelmatig even uit het zicht van de groep.

Dat de Giraffen een leuk team is komt ook een beetje door de ouders. Niemand verwacht binnenkort te kunnen stoppen met werken omdat zoonlief een miljoenencontract krijgt aangeboden in Amerika. Enige doel is dat de kinderen lekker met hun passie bezig kunnen zijn en het naar hun zin hebben. Maar, er moet wel gewoon serieus gespeeld en getraind worden.

Er is een restaurant gereserveerd om ‘s avonds gezellig met z’n allen te eten. Geen verplichting, maar iedereen is er gewoon. Voor iedereen is het toch ook een weekendje weg dus het is al snel een dolle boel.

De tweede dag zit het team in een poule met gelijkwaardige tegenstanders. Elke wedstrijd wordt gespeeld als een finale wedstrijd terwijl iedereen diep van binnen weet dat er niets meer te winnen valt. Terwijl de fans een uitje doen, kijkt de coach samen met het team vanaf de tribune een paar wedstrijden van de top teams. Belangrijkste les: als team kom je verder dan alleen en plezier in het spel geeft je vleugels. 

Bij de prijsuitreiking worden de Giraffen en Nederlandse fans nog wel even bedankt voor hun sportiviteit en enthousiasme. Ze zijn volgend jaar allemaal weer van harte welkom volgens Chloé.