26. Koekjes

Opa heeft zijn eigen hutje op het erf waar Fébe zo nu en dan gezellig koekjes eet, alleen is Torne dan vaak niet welkom. De afspraak is dat er op de slaapkamers niet gegeten wordt, dus Torne is op zoek naar een plek waar hij ongestoord koekjes kan eten. De schuur was altijd zijn favoriete plek, maar die is niet meer veilig omdat papa hem, koekjes etend, ontdekte toen hij ging opruimen. 

Zijn favoriete koekjes kon hij daar ook makkelijk verstoppen maar die vind hij nu steeds niet meer terug. Er is dus duidelijk iemand die zijn koekjes opeet, Fébe zal het niet zijn, die komt nooit in de buurt van de verstop plek, het is daar veel te vies voor haar lak schoentjes. En als ze de pony’s gaat verzorgen dan komt ze ook niet in de buurt van de verstop plek. 

Dan blijven papa, mama en Hielke over. Papa weet nu de verstop plek maar is eigenlijk niet zo vaak in de schuur, daarnaast houd papa niet van de zelfde koekjes als Torne, dus waarom zou hij ze dan opeten? Dan blijven mama en Hielke over, ze kunnen het allebei zijn. Hielke vind deze koekjes namelijk ook heel lekker en is ook geregeld in de schuur te vinden. Mama vindt alle koekjes lekker en komt elke dag in de schuur en kent deze dan ook op haar duimpje. Vragen wie zijn koekjes opeet kan natuurlijk niet, dan weet iedereen wat hij altijd in de schuur doet en gaan ze hem in de gaten houden. Torne moet een plannetje bedenken om er toch achter te komen wie nou toch steeds die koekjes soldaat maakt. 

Na een paar dagen kauwen komt Torne met zijn master plan, na school fietst hij naar de super en haalt een pak koekjes van zijn zakgeld, die zijn voor onderweg terug, ook fiets hij langs de dierenwinkel en koopt een paar hondenkoekjes. Als de verkoper vraagt sinds wanneer hij een hond heeft, voelt Torne zich wel een beetje betrapt. Hij antwoordt snel uhmm een jaar of 14 en hij heet Hielke. De verkoper begint te lachen en rekent snel af. Als Torne de winkel uit loopt is hij helemaal rood van schaamte, als hij over zijn schouder de winkel in kijkt staat de verkoper nog altijd te grinniken.

Eenmaal thuis doet hij de hondenkoekjes in de mensen koekjes verpakking en legt ze op zijn vaste verstopplek. Hielke en Chloé komen thuis, net als hij zijn koekjes verstopt heeft. Torne heeft nooit zo veel geduld, maar dat hoeft vandaag ook niet. Vrij snel nadat Hielke Torne wegstuurt uit de schuur omdat hij tijd  samen met zijn vriendinnetje wil, komt Chloé kokhalzend naar buiten. Torne heeft niet meteen door wat er gaande is, maar zodra hij het pak koekjes in haar hand ziet kan hij zijn lachen niet meer inhouden. Het was niet Hielke of mama die de koekjes aten maar Chloé. Hielke die er toch een beetje ongemakkelijk bij staat bedenkt snel een plan om dit op te lossen. Hij geeft Torne snel 5 euro, “om nieuwe te kopen” fluistert hij. ‘s Avonds brengt Chloé het dan toch ter sprake, tot grote ergernis van Hielke. Als mama bij ‘koekjes uit de schuur’ al in haar broek piest van het lachten, weten zowel Hielke als Torne zich geen houding meer te geven. 

Als de jongens dit later op de avond aan opa vertellen moet ook hij grinniken, mama luste die koekjes ook wel weet opa er onder het lachen nog net uit te persen. Nu bedenken ze beide dat de koekjes waar dan ook niet veilig zijn. Tenzij ze liggen op een plek waar mama niet wil of kan komen. Dit brengt Hielke meteen op een idee. Hij stelt voor om in de grote eik een boomhut te bouwen en dat ze samen het zakgeld bijeen leggen voor de koekjes voorraad. Torne vind het een goed idee.  Het is win win. Opa gaat ze helpen met het bouwen van de boomhut. 

Hopelijk is de boomhut er snel want Torne heeft nu al trek in de koekjes. 

Dit verhaal is geschreven door Julia