Dag 136

De wekker staat om 05:00 omdat ik om 07:00 in het ziekenhuis moet zijn. Schoonpa is weer zo aardig om me te brengen.

Het vreemde is dat het vroege opstaan niet eens een probleem is, ik doe alles wel op een rustig tempo, en misschien helpt het ook dat ik weet dat ik straks uren in mijn ziekenhuisbed mag liggen en niets hoef te doen. Als we in de auto zitten ben ik wel echt blij dat ik niet zelf hoe te rijden, heb toch wel een paar wegzakkertjes.

Ik zag een beetje op tegen de wandeling van de auto naar de verpleegafdeling, maar het gaat prima, ik ben een kwartier te vroeg en de afdeling is nog gesloten. De mensen die na mij binnenkomen zijn er als de kippen bij als de deur open gaat. Ik doe het rustig aan, echt geen puf voor ellebogenwerk en ik weet vrij zeker dat we allemaal aan de beurt komen. Als ik me heb aangemeld moet ik heel even wachten in de wachtkamer maar wordt dan als eerste opgehaald, Karma😊.

Ik krijg te horen dat ik de kamer moet delen vandaag, nou dat maakt me echt niet uit, maar ik begrijp uit het gefluister van de verpleging dan mijn kamergenoot, die er nog niet is, het er niet mee eens is. Nou succes daarmee, de oudere man zegt inderdaad helemaal niets, nou lekker rustig, heb ik toch gewoon een eigen kamer.

Het infuus met eiwitten die afbraak van de bloedplaatjes moet voorkomen wordt aangelegd, nu is het 4 uur wachten. Af en toe zak ik weg in een dutje, een ik krijg ook veel aandacht via WhatsApp🥰

Na 11:00 mag ik niets meer eten en drinken, dus om 8 uur krijg ik nog wat te eten, ik neem een krentenbol, en om 10:00 nog een bakje yoghurt.

Rond 12:00 start het infuus met de bloedplaatjes (twee zakken) maar het duurt allemaal wat lang. Daarna moeten we een half uur wachten om daarna even wat bloed af te nemen om te zien hoe hoog de waarde is. De geplande afspraak om 14:00 hebben we niet gehaald, en de waarde is 21. Waarde had minimaal 50 moeten zijn. Er worden nog twee zakken bloedplaatjes aan het infuus gehangen. Het eind van de middag begint te naderen, de radioloog is bereid wat langer te blijven maar dan moet het wel nu gaan gebeuren.

Met het infuus met bloedplaatjes nog lopend, wordt ik naar Radiologie gereden in mijn bed. Er is wat vertraging door complicaties bij een andere patient, maar ik lig prima zo. Gezellig babbelen met de verpleging.

Als de vierde zak bloedplaatjes leeg is komt de radiologe binnen. De radiologe vraagt zich wel af hoeveel zakken iemand eigenlijk mag krijgen per dag, te veel is ook niet goed natuurlijk. Er komt geen uitsluitsel. Controle van de bloedplaatjes vind ze niet nodig. Volgens haar is bij wat ik nu heb (het afbreken van bloedplaatjes) stolling bij wondjes eigenlijk nooit een probleem. Ze weten niet waarom, maar het is gewoon zo. Goed om te weten want ik had het zelf ook al geconstateerd dat wondjes snel een korstje krijgen. Maar eerlijk is eerlijk, ik was toch echt wel een beetje bang de afgelopen weken, vooral voor interne bloedingen. Het is vrijdagmiddag, het is duidelijk dat de protocollen iets minder worden gevolgd en de ervaring de overhand krijgt. Nu geen biopt afnemen is geen optie, dit hele circus op een ander moment herhalen zal dezelfde uitdagingen opleveren dus we gaan met mijn instemming gewoon aan de slag.

Ik weet niet waar het mis is gegaan maar ik dacht dat het biopt van de lymfeklieren tussen de longen genomen zou worden, maar de aanvraag van de hematoloog aan de radioloog was voor hals of lies. Nou dat is een stuk eenvoudiger. Uiteindelijk wordt gekozen voor de lies (minder risico op nabloedingen).

Met alle respect stelt de hele operatie niets voor. De verpleging blijft zeggen hoe dapper ik me houd, maar echt, een verkeerd geprikt infuus doet veel meer pijn.

Nu is het spannend wat de uitslag wordt. Mijn algehele gesteldheid gaat steeds verder achteruit, maar nog steeds geen gewichtsverlies en andere symptomen van kanker.

Terug op de afdeling mag ik een uur niet eten en drinken, het is inmiddels rond 17:00. Ik moet nog twee uur blijven i.v.m. nabloedingen en zo.

Ik geef door aan mijn pa dat hij me om 19:00 (planning was rond 16:00) kan komen ophalen om me thuis te brengen. Eerlijk is eerlijk, ook na een dag in bed, en eindelijk weer eens wat meer bloedplaatjes, is zelf autorijden nog niet haalbaar.

Er is me door de verpleging nog wat te eten beloofd, maar er is maar weinig actie. Ik begin als helemaal na te denken hoe ik met mijn pa even langs de McD kan. Om 18:15 druk ik toch maar op de bel. O ja, eten, ja wat wilt u? Uhh wat kan ik krijgen? Het is een beetje ongemakkelijk. Uit eindelijk komt de aap uit de mouw, er zijn nog warme maaltijden maar die staan al te lang dus mogen eigenlijk niet meer geserveerd worden. Zelf eten we ze nog wel zegt de verpleegster. Ik weet hoe ze worden bereid en het risico is echt minimaal, zelfs in mijn conditie.

Ik krijg een soort nasi hap, man wat heb ik dit gemist. Ik schrok het werkelijk maar binnen. Dit is wat mijn lijf nodig heeft!Veel tijd om te eten heb ik niet, zo aankleden, na controles, en ik wil toch echt om 19:00 beneden zijn om naar huis te gaan.

Uiteindelijk loopt alles zoals het moet, en zit ik om 19:00 lekker in de auto met een goede maaltijd in mijn buik👍

De rit naar huis verloopt ook soepel. Demi is inmiddels weer naar huis, en Julia is weer terug van haar vakantie. Ik ga wel weer gelijk mijn bedje in, het was een lange dag….