Auteur: Mark

Mama staat voor het raam, diep in gedachten verzonken. Ze is gelukkig, met haar gezin, met hoe het gaat. Toch denkt ze de laatste tijd steeds vaker terug aan haar tijd in Zweden met papa. Het is geen heimwee, meer een soort verlangen en stukje dat nu mist. De taal speken, het onderdeel zijn van een andere cultuur. Ze besluit vanavond weer eens lekker Zweeds te koken!

Met Knol gaat het nu wel elke dag wat minder.  Iedereen vertroetelt hem dus ze moeten uitkijken dat hij niet te dik wordt. De lammetjes zijn inmiddels al behoorlijk groot en duwen flink tegen haar benen. Tja en de koeien, behalve dat ze super goed planten tussen het gras uit eten zijn ze toch eigenlijk wel saai. Toen ze koeien wilde had ze er toch meer van verwacht. De geitjes zijn inmiddels een lokale attractie geworden, ouders komen regelmatig even met hun kleine kinderen de geitjes aaien. Wel heeft ze een bordje neergezet met: Alleen toegang voor kinderen tot 7 jaar. De oudere kinderen moeten achter het hek blijven maar mogen nog gewoon voeren en aaien. Dit werkt prima. 

Fébe komt de keuken binnen stormen, vol met energie. Ze heeft een leuke dag gehad en begint honderduit te vertellen. Mama geniet er van… Samen gaan ze naar de winkel voor het eten van vanavond. Als mama het karretje begint te vullen voelt Fébe nattigheid. ‘Nee hè’ zucht ze. Mama kijkt haar verbaasd aan ‘je vindt het hartstikke lekker!’. Het antwoord had ze niet verwacht, ‘maar dan gaan papa en jij altijd wel heel raar doen’. Mama moet lachen, ze heeft gelijk. 

De soep, Zweedse gehaktballetjes, aardappelsalade, verse gestoomde vis die papa zo lekker vindt en het brood gaan bij iedereen soepel naar binnen. Geen opsmuk, gewoon lekker voedzaam maar wel heel lekker. 

Nu ze toch al de reputatie hebben kunnen mama en papa net zo goed een beetje gek doen. De kinderen hebben in de loop van de jaren stiekem natuurlijk best wat Zweedse woordjes opgepikt. Om het voor iedereen begrijpelijk te houden praten ze een mix van Nederlands en Zweeds tegen elkaar. Vooral Fébe moet er erg om lachen. Mama besluit tot slot een stukje uit een Zweedse krant voor te lezen. Dan valt haar oog op een stukje over een meisje dat in Nederland wil gaan studeren maar niet goed weet hoe ze dat kan gaan doen. Ze komt uit het noorden van Zweden en toen ze een keer in Stockholm was, was het veel te druk voor haar, ze voelde zich er doodongelukkig. De meeste studentensteden zijn net als Stockholm. Nou, onze eigen eskimo, het lijkt me wel wat, laat ze maar hier komen. Iedereen kijkt stomverbaasd naar papa. Een beetje raar doen okay, maar dit? ‘Ik meen het’ zegt papa tegen mama ‘regel maar, dan heb jij weer wat Zweedse cultuur en kan je je uitspraak weer een beetje beter krijgen, want dat sloeg helemaal nergens meer op. Hij knipoogt en loopt de keuken uit.

Het is na een lange tijd  van regen eindelijk weer een beetje lekker weer, dat betekent overall aan en lekker naar buiten voor alle kinderen en ook een beetje, of eigenlijk vooral voor opa. Zo nu en dan komt opa gezellig logeren zo ook dit weekend. Hielke heeft alleen nog geen daglicht gezien, Chloé is een weekendje weg en Hielke mist haar enorm. Uit een soort gemis verdriet tokkelt hij wat treurige melodietjes op zijn gitaar. Febe vindt het maar onzin dat gemis verdriet en vindt dan ook dat op deze eerste echt lekkere dag een groot theefeestje gehouden moet worden, ook Hielke wordt geacht daarbij te zijn. Febe komt hem dan ook overtuigend halen, Hielke heeft geen schijn van kans tegenover de puppy ogen van Febe. Hij weet nog wel wat tijd te rekken door Febe haar favoriete nummer te spelen, dit nummer heeft hij geleerd van opa of eigenlijk is het nummer van opa. Hielke weet niet eens hoe het nummer heet maar het klinkt gewoon lekker en Febe houdt altijd netjes haar mond als Hielke begint te spelen, dat is ook wel eens lekker, jammer genoeg zijn gitaren niet toegestaan op het theefeest.

Voor Torne is de eerste zonnige dag allemaal niet zo speciaal. Hij heeft er eigenlijk alleen maar last van. Het is nog niet warm genoeg om met zijn vriendjes te gaan zwemmen en moet nu opeens insmeren bah  dat plakkerige witte spul hij moet er niets van weten. En de zon prik in zijn ogen. De afgelopen tijd heeft Torne al heel veel buiten gespeeld en oude planken en hout verzameld met zijn skelter. Vandaag gaat hij niet op pad want hij gaat Febe helpen met  het theefeest, hij heeft daar een uitstekende motivatie voor: de koekjes.  

Febe en mama hebben allemaal lekkere dingen gebakken vanochtend, wel 3 soorten koekjes, 2 verschillende cakejes en allemaal lekkere kleine broodjes voor iedereen zit er wel iets lekkers tussen. Het is Febe haar feestje dus zij mag ook bepalen hoe het er uit gaat zien, tot een bepaalde hoogte natuurlijk want die eenhoorns komen er echt niet en Hielke doet ook echt geen tiara op.  Febe heeft besloten dat het een soort picknick moet worden zodat ook kruitnootje en Knol er een beetje bij kunnen zijn. Hielke rijdt met de quad de zware dingen en Torne met de skelter de minder breekbare dingen. Febe vindt het prachtig hoe haar broers voor haar aan het werk zijn, die jongens maken er wel hun eigen feestje van met hun voertuigen. Als Torne de kussens komt halen voor in de stoelen is er iets geks. Mama legt de kussens in zijn aanhanger, één, twéé, drie, vier, zes, zeven. Zeven? Denkt Torne we zijn normaal altijd met zes. Papa, mama, Hielke, Febe, opa en hijzelf. Mama sloeg vijf over misschien maakte ze een foutje of komt Chloé toch als verrassing. Al denkend wat hier nu weer de bedoeling van is ploetert hij zich in de hitte door het weiland. Als alle voorbereidingen zijn getroffen is het wel tijd voor een glaasje limonade, snel schrokken Hielke en Torne ieder een koekje en een glas limo op en vegen kun mond af met de mouw van kun overall. In de verte zien ze 2 quads en de zitmaaier aankomen. Op de voorste quad zit mama met Febe achterop hoe kan het ook anders mama moet altijd als eerste zijn, de haren van Febe wapperen wild onder haar helmpje vandaan. Daar achter komt opa rustig aan gereden, ook hij heeft wapperend haar achter zich aan, opa heeft alleen helemaal geen lang haar. Als opa dichterbij komt zien ze dat hij niet alleen is. Febe begint wild Joyco! Te roepen. Febe heeft gelijk als de haren afstappen en de helm af gaat dan ziet iedereen het, daar is oma Joyco. Met oma Joyco is het altijd gezellig, het is een soort opa in het kwadraat. Joyco is de vriendin van opa, ze komt niet vaak mee met opa, ze heeft namelijk een heel druk leven. Tenminste dat denken we, eigenlijk is ze een beetje mysterieus  want opa is echt dol op haar, en zij op hem maar ze vinden het prima om zelf leuke dingen te doen. Daar begrijp Hielke werkelijk helemaal niets van. Als hij Chloé een week of weekend niet ziet is hij al helemaal van slag, hoe kan opa dan zo vaak een weekend of een dag zonder Joyco? 

Als iedereen zit en ook papa is aangekomen op de niet zo snelle zitmaaier kan het feest beginnen. Febe heeft zich genesteld in de armen van Joyco, Joyco is echt mega zacht, het duurt dan ook niet lang voordat de laarsjes uit gaan en Febe zich helemaal nestelt in Joyco. Papa en mama kletsen een eeuwigheid met Joyco maar  Febe maakt daar al niets meer van mee, ze is in slaap gevallen, ze heeft zelfs haar cakeje nog in haar handje. Ook Torne heeft zijn rust gevonden in de armen van opa die ook nog maar net zijn ogen open kan houden.  Alleen Hielke blijf wakker, hij wil wel eens wat meer van Joyco weten, verder dan dat Joy plezier betekend en co compagnon is hij nooit gekomen. Al snel gaat het over de toekomstige boomhut, Joyco komt met allemaal ideeën hoe Hielke het zou kunnen aanpakken.  Opa had ook al het een en ander geroepen maar deze ideeën klinken veel beter. 

Als iedereen is uitgerust en het grootste gedeelte van het lekkers op is verkast het hele stel terug naar het huis. Mama haalt een soort aanhanger voor de quad daar past bijna alles tegelijk in, dat scheelt heel wat skelter en quad ritjes. Tot het avondeten kan iedereen weer doen waar hij zin in heeft. Hielke grijpt meteen Torne en opa bij kun arm om de plannen voor de boomhut te bespreken. In geuren en kleuren vertelt Hielke zijn plannen voor de boomhut, opa komen de ideeën wel erg bekend voor, dit is wat hij nog een week geleden ook voorstelde, Hielke ontkent echter stellig, het is zijn idee. Opa laat het lekker gaan, hij weet wel beter. 

Bij het avondeten word nog even toestemming gevraagd aan papa en mama voor het beginnen aan de boomhut, beide hebben ze geen bezwaar dus kunnen Hielke, Torne, opa en iedereen die verder wil helpen, eindelijk beginnen. Vandaag is het al te laat maar morgen is er weer een nieuwe dag. Iedereen gaat dan ook voldaan slapen. Ook Joyco heeft het naar haar zin gehad en kruipt lekker bij opa in het hutje vannacht. Febe had Joyco nog uitgenodigd op haar kamer maar Joyco sliep liever bij opa in de hut.

Geschreven door Julia

Fébe en Boris zijn de pony’s aan het verzorgen, lekker op het erf in het zonnetje. Knol begint wel echt oud te worden. De laatste weken krijgt hij steeds meer gebreken. Ze mogen eigenlijk niet meer op hem rijden van de veearts. Maar Knol gaat wel gewoon mee als ze op Kruidnootje gaan rijden. Achteraf is het maar goed dat het pony kamp niet door kon gaan. 

Ymke is er ook, ze zit even een pakje sap te drinken tegen de muur van de stal. Ze heeft net de stal uitgemest. Niet alleen de box van de pony’s, echt de hele stal. Ze heeft rode wangen en ziet er verhit uit, maar ze lijkt het wel prima naar haar zin te hebben. 

Fébe ziet Hannelore aankomen op haar fiets. Even voelt ze spanning. Het feest voor de vakantie was echt super leuk. En ze heeft ook bijgepraat, maar ze verwacht eigenlijk dat Boris en Ymke hun spullen gaan pakken om te vertrekken, want dat is ze gewend, maar dat gebeurt helemaal niet. Ymke steekt al haar hand op naar Hannelore en zwaait. Hannelore begint terug te zwaaien. Voor Fébe voelt het toch een beetje raar. 

Hannelore heeft haar gezicht in de hals van Knol begraven. Zachtjes duwt Knol zijn neus tegen haar rug. “Die twee hebben elkaar gemist” denkt Fébe. Fébe vind het allemaal wel best maar voor haar moet het allemaal nog wel een beetje slijten. Er is te veel gebeurd, en Hannelore is veranderd en zij is zelf ook veranderd, alles is veranderd. 

In de verte ziet Fébe de ponyclub voorbij rijden, Hannelore heeft haar excuses aangeboden voor wat er is gebeurd met de ponyclub, en heeft de meiden van de ponyclub ook uitgelegd dat ze fout zat. Maar Fébe heeft echt geen zin meer in de ponyclub, ze bedenkt wel weer iets nieuws. 

Boris heeft inmiddels ook een pony van de manege waar hij op kan rijden. Hannelore heeft een pony gekregen van haar vader, ook die staat bij de manege. Vanmiddag gaat Fébe op Kruidnootje naar de manege en gaan ze daarna met z’n drieën een stukje over het strand rijden. Daar heeft Fébe heel veel zin in. Voor Knol is het strand te ver. Ze heeft Ymke aangeboden dat ze ook mee kan en dat ze wisselen op Kruidnootje maar Ymke blijft vandaag bij Knol en gaat met hem een klein stukje door het bos rijden. 

Als Fébe ‘s avonds in bed ligt gloeit haar gezicht een beetje van de zon. Ze hebben ook hele stukken door de vloedlijn gereden en net als met zeilen komt de zon dan ook vanaf onder, daar had ze geen rekening mee gehouden. De onderkant van haar neus is een beetje verbrand. Maar het geeft niet, het voelt als een soort trofee. Zachtjes hoort ze Boris snurken, die is gezellig blijven logeren en dat voelt ook een beetje als een trofee. Haar Boris…

 

. 

“Door de omgeving rijden is natuurlijk leuk, maar hoe leuk zou het zijn om echt een lange tocht te maken van bijvoorbeeld een week.” begint Fébe haar betoog tijdens het avondeten. Opa zijn interesse is gewekt, dat kind heeft een plannetje. Ook papa en mama letten nu goed op. Iedereen is het er wel over eens dat dat inderdaad wel leuk zou zijn. 

Boris is er ook gezellig en hij begint te stralen, “nou goed nieuws, er wordt een tocht van een week georganiseerd over drie weken”.  Nu wordt het stil aan tafel. Uhhh… “Mag ik Knol lenen om mee te kunnen?” vraagt hij aan mama. Opa ziet er de lol wel van in hij heeft concurrentie met zijn plannentjes met buurman, die twee hebben het goed voorgekookt. 

“Nou” zegt mama “maar Knol kan niet zonder Kruidnootje op pad natuurlijk”. Ze heeft inmiddels geleerd van de plannentjes van opa en buurman, dat verzetten kansloos is. Dus ze doet gewoon mee. Papa gaat wel op de rem, hij wil wel eerst even iets meer van het hele plan weten voor hij er in mee gaat. Er komt een folder uit de rugzak van Boris, met alle informatie. De tocht is in het zuiden van Duitsland, de paarden en pony’s worden met paardentrailers en speciale paardenvrachtwagens vervoerd en de kinderen gaan met een bus. Elke dag rijden ze een tocht van een paar uur naar de volgende slaapplek. Het ziet er betrouwbaar uit. De hele route gaat door de natuur en niet over de weg of zo, dus het is ook best veilig. Je moet alleen wel een eigen paard of pony hebben om zeker te weten dat paard en ruiter goed op elkaar zijn ingespeeld en er geen ongelukken gebeuren. 

Boris mag mee van zijn ouders als hij Knol mag lenen. Maar Fébe heeft wat moeite om het geld voor de reis bij elkaar te kletsen. Mama vindt dat ze al het geld voor de vakantie al hebben uitgegeven. Fébe begrijpt het, de nieuwe boot die ze ook graag wilde, ze heeft Knol en Kruidnootje ook al zomaar gekregen, de koeien, schapen en geitjes, het kost allemaal geld natuurlijk. Ze besluiten dat iedereen er nog even over na gaat denken en dat ze er morgen verder over praten. 

De volgende morgen wordt er aangebeld. De moeder van Boris staat voor de deur. Ze legt uit dat Boris echt heel graag op ponykamp wil, ze biedt aan om de helft van de reis van Fébe en Kruidnoodje te betalen als huur voor Knol, maar meer kunnen ze ook niet betalen. Het is natuurlijk mooi maar mama moet er toch nog over nadenken. 

Het is zondag en buurman is er ook. Hij hoort het verhaal. Hij vraagt hoeveel geld er nog ontbreekt, pakt zijn portefeuille en legt het geld op tafel. Het is een echt ouderwetse boer, altijd een flinke hoeveelheid geld op zak om een goede deal niet mis te lopen. Fébe weet niet goed wat ze moet zeggen. De buurman geeft haar een knipoog. 

Drie dagen voor het ponykamp belt de organisatie dat er wat kleine aanpassingen zijn. Er zijn te weinig inschrijvingen dus Fébe en Boris mogen met de paarden reis voor volwassenen mee. Er zal een extra begeleider mee gaan speciaal voor Fébe en Boris en ook met het eten zal rekening gehouden worden met de kinderen. 

De ouders van Boris zijn langsgekomen om te overleggen want het is natuurlijk niet waar de kinderen zich op verheugd hadden. Bij ponykamp denk je natuurlijk ook aan keten ‘s avonds en lekker spelen tussendoor. Fébe en Boris zijn al best verstandig dus ze zouden zich vast wel redden, en het rijden wordt natuurlijk ook fantastisch, maar het is gewoon niet leuk genoeg. Al snel komen ze tot de conclusie dat ze niet akkoord gaan met de aanpassing van het plan. 

De organisatie komt na aandringen met een nieuw voorstel, een watersport kamp in Frankrijk van 10 dagen. Zeilen, kajakken, wildwatervaren, zwemmen elke dag iets anders. De reis is een stuk goedkoper maar de organisatie wil eigenlijk geen geld teruggeven. De oplossing zou zijn dat Torne ook mee gaat. De ouders van Boris doen gelukkig niet moeilijk, ze vinden het allemaal goed als Boris een leuke vakantie heeft. Het geld was toch al uitgeven. 

De drie musketiers staan er een beetje verloren bij. De bus vertrekt om negen uur vanuit Utrecht dus ze moesten vroeg op vanmorgen. In de auto waren de kinderen nog helemaal hyper, maar nu vinden ze het toch wel spannend. 

Nog even uitzwaaien en dan zijn het papa en mama en de ouders van Boris die er een beetje verloren bij staan. De 10 dagen is echt 10 dagen kamp dus de heen- en terugreis komen daar nog bij. Bijna 12 dagen de kinderen weg, dat zal even wennen worden. 

Torne heeft een mobiele telefoon meegekregen zodat ze contact kunnen houden met thuis. De eerste foto komt al binnen als de bus de weg op draait. De ouders zien zichzelf zwaaien op de foto, maar ze hadden wel iets vrolijker kunnen kijken zeg!

De twaalf dagen vliegen voorbij. Het aantal foto’s en berichtjes die ze krijgen per dag wordt steeds minder maar hoe bruiner ze worden hoe breder de glimlach. Ze hebben het duidelijk naar hun zin. 

Het is vakantie, dus tijd om eens lekker te ontspannen. 

Fébe rijdt op Kruidnootje door het bos. De zon is al opgekomen maar staat nog laag. Er hangt mist boven de weilanden en er zijn ook flarden mist in het bos. Fébe voelt zich helemaal een met de natuur. Kruidnootje is ook helemaal ontspannen, Fébe heeft de teugels heel los, Kruidnootje zoekt zelf haar weg. 

Torne heeft een nieuw hobby, hij leert gitaarspelen. Met het puntje van zijn tong uit zijn mond zit hij geconcentreerd te spelen. Hij heeft al veel geoefend de laatste maanden en het gaat al heel aardig. Hij heeft een mooie gitaar van opa geleend, en hij geniet van de volle klank. Hij is helemaal aan het genieten.

Hielke heeft vanmorgen 10 kilometer hardgelopen om te trainen voor basketbal. Chloé logeert bij hem en is net wakker. Chloé is nog slaperig en Hielke ligt nog na te dampen van de douche. Samen eten ze het ontbijtje dat mama in de keuken had klaargezet voor ze. Ze horen Torne gitaar spelen, Hielke grinnikt van binnen, hij ziet de gillende meisjes bij de concerten al voor zich. Torne kan ook heel aardig drummen maar de gitaar lijkt toch beter bij hem te passen vindt hij. Ze hebben geen plannen voor vandaag, Torne ligt met een volle buik lekker weg te doezelen, Chloé volgt zijn voorbeeld en draait zich ook nog eens lekker om.

Tja, en dan papa en mama. Die liggen lekker op het meer te dobberen in het zeilbootje. Ze doen een beetje gek vandaag want de fles champagne die ze hebben meegenomen is al bijna leeggedronken. 

En opa dan? Die doet niet aan ontspannen, die is de geitjes aan het voeren. Of is dat misschien ook ontspanning? Maar opa gaat vanavond ook nog met buurman uit eten. Die twee hebben dan samen de grootste lol. Het is afwachten wat voor plannetjes ze nu weer bedenken.

Hanne heeft vandaag haar spreekbeurt. Ze ziet er zenuwachtig uit. De juf legt uit dat het een speciale spreekbeurt is en dat ze Hanne heel dapper vind. 

Hanne begint te vertellen dat haar moeder zo lang als ze zich kan herinneren al ziek is. Veel kinderen knikken, ze weten dat Hanne elke dag uit school altijd gelijk naar huis gaat om naar haar moeder te gaan. 

Hanne vertelt verder. Toen ze in het ziekenhuis lag voor haar blinde darm maakte de artsen zich zorgen om haar. “Ik kreeg allemaal nare vragen, en ze hielden maar niet op” vertelt Hanne met een traan in haar oog “langzaam werd me duidelijk hoe ziek mijn moeder eigenlijk is, en dat ze er niets aan kan doen maar dat het ook niet normaal is”. Hanne wordt nu even stil. “Mijn moeder woont nu ergens anders, en daar wordt goed voor haar gezorgd. Ik hoef me geen zorgen meer te maken” zegt ze zacht. 

Nu neemt de juf het over. “Ik wil sorry zeggen tegen Hanne omdat ik niet bij haar op bezoek ben geweest in het ziekenhuis, dat was niet aardig” zegt de juf. Hanne haalt haar schouders op “Het geeft niet”. 

Hanne gaat naar de laatste sheet ik de PowerPoint en daar staat “Feest” op. “Ik wil graag een nieuwe start maken. Vanaf vandaag wil ik bij mijn hele naam genoemd worden, Hannelore. En om mijn nieuwe start te vieren geef ik een feest zaterdag en iedereen mag komen. Iedereen MOET komen want het wordt super leuk!” gilt Hannelore. De juf knikt “ik zal er zijn”. Hannelore kijkt naar Fébe “kom jij ook alsjeblieft? Ik heb je kei erg gemist”. Fébe knikt, ze is wel een beetje overdonderd. 

De boerderij grenst aan de rivier, en als je de rivier op vaart kom je bij een meer. Het meer is niet super groot maar in de zomer is er toch wel aardig wat recreatie. Er is een kleine haven waar wat zeilboten en motorjachten liggen, en er is een wat grotere passanten haven. Beroepsvaart komt hier gelukkig niet, maar er komen wel ook wat grote pleziervaartuigen die op doortocht zijn. 

Mama vind zeilen heerlijk en ook de kinderen lijken het leuk te vinden als ze af en toe in de zomer een zeilboot huren. Mama heeft dus besloten dat er een klein zeilbootje moet komen. Kan Hielke lekker met Chloé in de zomer een weekje rondtrekken of zo, en in de weekenden kan ze met de kinderen ook af en toe eens gaan zeilen op de plas. Papa is niet zo’n fan van zeilen, maar dat geeft niet, die koopt misschien een jetski. 

Voor het bootje er kan komen moet er wel een plek geregeld worden waar de boot kan liggen. Elke keer de boot in en uit het water halen voor een dagje zeilen ziet mama niet zitten dus er moet een aanlegsteiger komen langs de rivier. Nou kan je natuurlijk niet zomaar een stijger langs een rivier bouwen. Maar als opa een inham in het weiland langs de rivier maakt, tja dan is het op eigen terrein. Mama heeft besloten dat dat gewoon mag. 

Dus opa mag weer aan de knutsel met de graafmachine. Er worden drie nieuwe dijkjes gemaakt achter de rivierdijk, zodat er een vierkant van dijken ontstaat, opa pakt het altijd groots aan dus het wordt een flinke hap uit het weiland. Er wordt ook gelijk een trailerhelling aangelegd. Dat is handig dan kan de zeilboot in de herfst uit het water worden gehaald met een trailer, en kan papa ook gemakkelijk zijn waterscooter in het water doen en er weer uit halen. En langs de kanten worden natuurlijk stijgers gemaakt. 

Als de dijkjes rond het nieuwe haventje klaar zijn, en door de rupsbanden van de graafmachine goed zijn ingeklonken en de steigers en de trailerhelling zijn aangelegd, is het tijd om de nieuwe haven te vullen met water. Ook dit belooft weer spectaculair te worden dus iedereen wordt weer verzameld op de zaterdagmorgen voor de officiële opening. Opa graaft een kleine doorgang in het rivierdijkje, hoe kleiner de doorgang hoe minder kans op gezeur is het motto. 

In een mum van tijd is het haventje gevuld met rivierwater. Het is een beetje een anti-climax, want tja, wat nu? Het zou leuk zijn als er ook een boot was natuurlijk. Gelukkig heeft de buurman nog een oude roeiboot, die wordt door Hielke op een kar achter zijn quad even opgehaald. Hij rijdt met zijn quad met de kar achteruit de trailerhelling af tot de roeiboot los komt van de kar als hij begint te drijven. Lekker overdreven staat iedereen langs de kant te joelen. Fébe en Torne gaan in het bootje en roeien een rondje door het haventje, de haven is goedgekeurd! 

Nu Fébe haar pony heeft, komen er natuurlijk iets vaker vriendinnen van haar langs. Het weer begint weer wat beter te worden dus regelmatig staat er een fiets bij de schuur, van een vriendin die even komt kijken hoe het met de pony’s is. Fébe geniet van de aandacht natuurlijk, en ze heeft zo ook mooi een beetje hulp bij het schoonmaken van de box en het borstelen van Knol en Kruidnootje. Papa en mama vinden het allemaal wel best dat er nu af en toe wat meiden extra aanschuiven bij de lunch of het avondeten. Ook Torne en Hielke hebben er geen last van. Het is eigenlijk wel gezellig. 

Hanne is de hartsvriendin van Fébe en ze zijn sinds de kleuterschool al vriendinnen. Hanne is er nu ook veel vaker en werkt elke dag hard om de pony’s goed te verzorgen. Na school gaat Hanne altijd eerst even naar huis naar haar moeder en daarna naar Fébe en de pony’s. 

Hanne is iets kleiner dan Fébe dus zij rijdt op Knol en Fébe op Kruidnootje. Samen maken ze hele tochten. Bijvoorbeeld door het bos en door de weilanden en natuurlijk even bij de buurman langs. Op zaterdag rijden ze een soort rondje. Bij elke boerderij komt er een pony bij en als ze weer thuis zijn maakt de rest hun rondje af. 

Soms begint het rondje bij een andere boerderij of bij de manege en dan komt de hele ponyclub Fébe en Hanne ophalen. Torne heeft er dan een hele klus aan om het erf weer schoon te maken, maar dat vind hij niet erg. De pony’s van de buurman zijn niet naar van die vervelende paardenmeisjes gegaan maar gewoon naar leuke meiden in de omgeving. Die meiden vinden Torne ook wel interessant dus hij heeft over aandacht niet te klagen. Iedereen blij dus. 

Een tijdje gaat dit goed maar het begint Fébe op te vallen dat als Hanne komt haar andere vriendinnen direct naar huis gaan. En pas stond de fiets van Hanne op het erf omdat haar vader haar had opgehaald om naar de tandarts te gaan, en toen zag ze Emma aan komen fietsen maar toen ze de fiets van Hanne zag, keerde ze weer om. Toen Fébe de volgende dag aan Emma vroeg waarom ze omkeerde werd ze rood en mompelde iets.  

Het zit Fébe niet lekker, wat is er mis met Hanne? Hanne heeft naast Fébe eigenlijk geen andere vriendinnen. Okay en ze doet soms een beetje raar, op school wordt ze soms een beetje gepest maar eigenlijk vooral genegeerd. Hanne lijkt dat allemaal wel prima te vinden, dus Fébe heeft er eigenlijk verder nooit zo op gelet. 

Op zondagmiddag zijn mama en Fébe samen. Opa is met Torne op pad, Hielke is bij Chloé en papa is in het weiland het gras aan het maaien. Fébe vertelt mama wat haar is opgevallen en dat ze het vervelend vindt dat ze Hanne en haar andere vriendinnen niet kan combineren behalve bij de rit op zaterdag. Mama denkt even diep na. Ze twijfelt welk advies ze zal geven. Mama weet dat de moeder van Hanne een nare jeugd heeft gehad en nu een alcohol probleem heeft. Soms is ze heel gezellig maar soms is ze heel gemeen en jaagt ze de mensen om haar heen weg. Hanne probeert haar moeder te helpen maar dat is natuurlijk heel lastig en kan eigenlijk ook helemaal niet. 

Heel soms als Hanne het duidelijk zwaar heeft probeert mama haar te helpen. Gewoon door normaal tegen haar te doen, maar ook door toch een beetje door te laten schemeren dat het gedrag van haar moeder niet normaal is en dat Hanne haar gedrag misschien ook beter een beetje kan aanpassen waardoor ze meer vrienden krijgt. Maar Hanne lijkt het ook dan allemaal wel prima te vinden en wil niets veranderen. Dus wat gaat mama Fébe adviseren? Het gedrag van Hanne heeft nu niet alleen gevolgen voor haarzelf maar ook voor Fébe. 

Mama heeft even heel diep nagedacht. “Ik denk dat je moet vertellen aan Hanne dat haar gedrag jouw vriendinnen wegjaagt en dat je dat vervelend vindt” zegt mama. Fébe knikt.

De volgende dag is het na school weer gezellig druk, Emma is er en Ymke. Als Hanne aankomt, pakken ze snel hun spullen en nemen afscheid van Fébe. Fébe vindt het lastig de confrontatie aan te gaan. “Emma en Ymke gingen weg toen jij kwam” zegt Fébe terwijl ze de zadels op de pony’s leggen om een stukje te gaan rijden. Hanne haalt haar schouders op. Fébe raapt al haar moed bij elkaar en zegt: “Ik vindt dat vervelend.” Nu wordt Hanne boos, ze gooit het zadel op de grond, Knol schrikt en doet een stap opzij en botst tegen Kruidnootje. Fébe kan net voorkomen dat Kruidnootje ook schrikt door haar armen om haar hals te doen en zo rustig te houden. “Die meiden zijn toch stom” roept Hanne en ze stapt op haar fiets en rijdt weg. 

Mama ziet vanuit de keuken eerst Emma en Ymke weg gaan, dan Hanne komen en snel weer weg gaan. Mama droogt haar handen af en gaat naar de schuur. Fébe staat rustig tussen Knol en Kruidnootje. Mama geeft Fébe een knuffel, “gaat het?” vraagt ze. Fébe knikt. 

De volgende dag op school doet Hanne alsof er gisteren niets gebeurd is. Geen sorry, geen uitleg, gewoon helemaal niets. Fébe weet niet goed wat ze er mee aan moet. Ze had verwacht dat Hanne boos zou zijn op haar of.. tja.. iets zou zeggen over gisteren. Na school gebeurt weer hetzelfde als gisteren, er zijn gezellig een paar meiden met Fébe mee naar huis gefietst, alles gezellig tot dat Hanne komt, dan gaan ze er snel vandoor. Fébe weet niet goed wat ze nu moet doen. Ze zegt niets, ze zadelen de pony’s en gaan een stukje rijden. Hanne lijkt het prima naar haar zin te hebben maar Fébe zegt niet veel. “Je bent vandaag niet zo gezellig” zegt Hanne beschuldigend. Fébe haalt haar schouders op. 

Op zaterdag komt de ponyclub Fébe en Hanne ophalen. Normaal rijden Fébe en Hanne altijd vlak bij elkaar maar deze keer lijkt Hanne Fébe te ontwijken. Ze kwebbelt druk met iedereen. Fébe besteedt er geen aandacht aan. Als ze weer bijna bij het huis van Fébe zijn komt Isabel naast Fébe rijden en ze kletsen wat. Dan zegt Isabel “Hanne zei dat je al de hele week chagrijnig bent en onaardig tegen haar doet. Maar ik vind je helemaal niet zo chagrijnig.” Fébe is geschokt. Ze weet niet wat ze moet zeggen. 

Als ze het ‘s avonds aan mama vertelt wordt mama een beetje boos “Wat denkt dat kind wel, op jouw pony tussen jouw vrienden van de ponyclub?” 

Elke dag komt Hanne nog trouw helpen de pony’s te verzorgen. Ze gaan niet meer samen rijden, maar op zaterdag rijdt Hanne wel weer gewoon op Knol mee met de ponyclub. Weer op afstand van Fébe en weer doet Hanne of Fébe vervelend doet. Steeds vaker rijdt Fébe alleen in de groep.

Op maandag is Hanne niet op school. De juf vertelt dat Hanne in het ziekenhuis ligt maar dat het wel weer goed komt met haar. 

‘s Avonds gaat Fébe met mama op bezoek in het ziekenhuis. Hanne vertelt dat ze een blindedarm ontsteking had en dat ze daar aan is geopereerd. 

Op woensdag gaat Fébe weer op bezoek in het ziekenhuis, dit keer met papa. Ook de vader van Hanne is er, maar verder niemand. Fébe heeft alle beterschap knutsels van de klas meegenomen, de juf heeft geen tijd om op bezoek te gaan. Hanne vraagt aan Fébe waarom ze gisteren niet op bezoek is gekomen. Voor Fébe over een antwoord na kan denken zegt papa “thuis, net als jouw moeder vandaag”.  De vader van Hanne zit er ongemakkelijk bij maar hij zegt niets. 

Zaterdag rijdt Fébe weer mee met de ponyclub. Hanne is weer thuis maar mag nog niet naar buiten. Emma neemt de plek van Hanne in op Knol. Ze zit helemaal te genieten, Ymke rijdt op de fiets mee en bij elke stop wordt er gewisseld. Isabel vraagt aan Fébe hoe het met Hanne gaat. Fébe antwoordt“vraag het haar zelf..” Isabel kijkt Fébe vreemd aan “het is toch jouw vriendin?” en rijdt weer weg bij Fébe. Fébe denkt “Was mijn vriendin”. Ze schrikt van de gedachte!

De volgende zaterdag gaat Fébe niet meer mee met de ponyclub, ze heeft er geen zin meer in. Emma, Ymke en Boris zijn er en ze hebben het heel gezellig. Fébe stelt voor om met z’n vieren te gaan rijden. Twee op de pony’s en twee op de fiets. Boris heeft nog niet zo veel ervaring dus die begint op de fiets tot ze op een rustige plek zijn. Hij wil zijn eigen fiets pakken maar dat mag niet van de meiden, zijn fiets is te hoog voor ze als ze straks wisselen. Boris moet dus op de roze fiets van Ymke maar dat maakt hem eigenlijk niets uit, eindelijk mag hij zo ook een stukje op Knol.

Als ze weer terug zijn roept mama dat er pannenkoeken klaar staan. De pony’s worden snel afgezadeld, geborsteld en in de box gezet. Als ze allemaal lekker zitten te eten kijkt Fébe tevreden om zich heen, zo moet het zijn!

Het gaat niet zo goed met de buurman, het wordt tijd voor hem om afscheid te nemen van de geitjes en de pony’s. Iedereen heeft zijn best gedaan zo goed mogelijk te helpen elke dag met voeren en de stallen schoonhouden, maar de buurman is echt toe aan een nieuwe fase. Nog iets meer van zijn rust genieten en zich niet schuldig hoeven voelen over alle hulp die hij krijgt.

Dit is goed nieuws voor Fébe want ze mag nu eindelijk haar eigen pony. Het hok dat opa heeft gemaakt in de schuur met het plaatje van de eenhoorn gaat eindelijk gebruikt worden. Maar er is een probleem, ze kan niet kiezen welke pony ze wil. ‘Knol’ is de pony waar ze als eerste op gereden heeft. Ze zijn voor elkaar gemaakt maar het is al een oud beestje en begint ook een beetje te klein te worden voor haar. Ze wil eigenlijk ‘Kruidnootje’ kiezen die is nog jong en wat groter, maar kan de gedachte om afscheid te moeten nemen van Knol niet verdragen. De oplossing is simpel, mama overtuigen dat twee pony’s ook best kan. 

Mama heeft zo haar eigen problemen. Voor de buurman is het moeilijk om afscheid te nemen van alle geitjes en pony’s. Ze wil er zo veel mogelijk overnemen zodat de buurman ze nog regelmatig kan zien. Maar ze moeten dan wel verhuizen naar haar wei en haar schuur. En de ruimte is beperkt. Ook maakt de hele omgeving gebruik van de bokjes van de buurman om mee te fokken. Hij heeft 10 verschillende bloedlijnen die hij zorgvuldig heeft gefokt, het is eeuwig zonde als die verloren gaan. 

Mama besluit dat het tijd is voor overleg met de boeren in de omgeving en organiseert een gezellige avond. Ze heeft bij de buurman op het erf een grote tent neer laten zetten door het verhuurbedrijf. Er is gezorgd voor koffie, thee, een borrel en natuurlijk van alles om te eten. Het is een drukte van belang. 

Mama heeft bedacht dat er een soort van veiling komt. Niet met tegen elkaar op bieden maar iedereen kan een voorstel doen hoeveel bloedlijnen geitjes hij of zij over wil nemen en hoe hij of zij denkt de bloedlijn te gaan onderhouden. Elke lijn bestaat uit ongeveer 30 dieren. De buurman mag uiteindelijk bepalen wie welke lijn krijgt. 

Er wordt druk onderhandeld. Er ontstaat een levendige uitwisseling van informatie. Er zijn mensen die alleen af en toe een bokje willen om te kunnen fokken, maar die geen bloedlijn kunnen onderhouden. Er moet dus samen worden gewerkt. Aan het eind van de avond zijn ze er uit. Mama neemt 1 bloedlijn die ze samen met de buurman gaat beheren. De rest gaat naar boeren in de omgeving die ook samen blijven werken met de buurman. Twee lijnen gaan naar het buitenland. De buurman is maar wat trots dat hij die voor heel veel geld heeft kunnen verkopen. Toch een soort van erkenning, een kroon op zijn werk. 

Er zijn heel veel meiden zoals Fébe die graag een eigen pony willen dus voor elke pony is snel een nieuwe eigenaar gevonden. Mama kent haar dochter prima dus zij neemt Knol en Kruidnootje. 

Als iedereen weg is en alles is opgeruimd loopt mama met Knol en Kruidnootje naar huis. Fébe heeft de stal al heel lang geleden klaar gemaakt en ook bijgehouden om mama te laten zien dat ze het echt wil en echt kan. Mama hoeft de pony’s dus alleen in de box te zetten en Fébe morgen even te vertellen dat ze de pony’s moet verzorgen. Ze kijkt nu al naar het moment uit morgen. 

Mama maakt Fébe iets eerder wakker dan normaal. Ze plaagt Fébe een beetje “Knol zal wel honger hebben, ik heb hem gisteren gelijk maar meegenomen dus hup hup aan de slag.” Mama krijgt een dikke knuffel. 

Als Fébe door de schuur naar de box loopt  en ook Kruidnootje ziet maakt ze een sprongetje. Yessss. Veel hoeft ze nog niet te doen, er is nog voer en water genoeg en uitmesten is ook nog niet nodig. Beide pony’s krijgen een dikke knuffel om hun hals. 

Opa zit op de tribune. De basketbal wedstrijd is niet heel spannend, het team van Torne is zo veel beter dan de tegenstander, dat het een beetje zielig is. Iedereen doet zijn best de sfeer gezellig te houden door beide teams flink aan te moedigen. Het is een feit dat aanmoedigen echt helpt om tot betere prestaties te komen, en het team van Torne blijft ook gewoon sportief, maar het blijft een beetje kansloos. Het is nu een kwestie van de tijd zijn werk laten doen, de wedstrijd is vanzelf een keer afgelopen. 

“Sporten kan zo leuk zijn” denkt opa als hij naar het thuis team kijkt “maar dit team lijkt dat niet te begrijpen”. Ook na de wedstrijd, als iedereen zich na het omkleden verzamelt in de kantine, wil het maar niet leuk worden in het team van de tegenstander. 

Opa heeft de beurt om te rijden, er rijden 3 spelertjes met Torne en hem mee terug naar huis. Opa geeft elke speler een compliment over een mooie actie die hij heeft gezien. Het leuke aan dit soort wedstrijden is dat de wat mindere spelers vaker de bal krijgen dan anders. Iedereen blij dus, gewonnen en kansen voor alle spelers. 

De wedstrijd van vandaag krijgt snel geen aandacht meer. Volgende week staat een toernooi in Frankrijk op het programma. Ze kijken er nu al naar uit. Wat Torne nog niet weet is dat het hele gezin mee gaat om aan te moedigen. Chloé gaat ook mee, opa verheugt zich er al op om Chloé tegen de tegenstanders te horen schreeuwen. Ze is al een paar keer mee geweest naar wedstrijden om aan te moedigen. Normaal is ze heel rustig en beheerst, maar bij het aanmoedigen gaat ze helemaal los. Soms schrikt ze even van zichzelf en gaat dan gauw zitten en doet ze verlegen, maar dat duurt nooit lang. In Frankrijk zal ze wel helemaal alle remmen los gooien omdat ze dan minder last heeft van een taal barrière. 

Alle spelertjes gaan gezellig met de bus naar Frankrijk. Ze verwachten behalve wat begeleiders geen publiek. Maar papa heeft een mail gestuurd naar alle ouders en heeft een leuk weekend georganiseerd. Tijdens de wedstrijden wordt er aangemoedigd, de rest van de tijd zijn er kleine uitjes waar iedereen die wil aan mee kan doen. Er gaan dus twee bussen richting Frankrijk. Het is heel grappig, krijgt een ouder een foto van zijn kind van iets langs de route dan stuurt hij die door naar iedereen in de bus. Als de plek herkend wordt als ze er zelf langs rijden gaat iedereen heel hard roepen alsof ze een bezienswaardigheid van wereld zin. Ze hebben de grootste lol. 

Bij het toernooi aangekomen is het nog een hele uitdaging de spelers en fans bij elkaar uit de buurt te houden. Maar het is gelukt, iedereen zit op de tribune en het team heeft nog niets in de gaten. Als het team de sporthal binnenkomt kijken ze niet eens naar de tribune. Ze beginnen met opwarmen en de coach geeft nog wat laatste instructies. Dan doen ze hun yell.

Go go Giraffen, 

maak je maar eens lang

we zijn hier om te winnen 

we zijn voor niemand bang

Whoep Whoep

Iedereen op de tribune doet mee dus de yell dondert werkelijk door de hal. Het team is helemaal verbaasd als ze hun familie en vrienden op de tribune zien. Ze zijn bijna net zo overdonderd als de tegenstander die al helemaal niet weet wat ze overkomt. Zeg maar dag met je handje tegen het thuisvoordeel, denkt opa. 

De wedstrijd wordt nipt gewonnen, maar de rest van de wedstrijden krijgen ze er flink van langs. Meedoen is belangrijker dan winnen, de sfeer in het team blijft goed. 

Chloé moedigt goed aan maar haar geschreeuw valt niet erg op tussen het geschreeuw van de anderen. De wedstrijden zijn vriendschappelijk dus ze hoeft nu ook niets de roepen over het beroep van de moeders van de tegenstanders of lichaamsdelen die niet zo veel zon zien. Ze is wel enthousiast maar lijkt ook een beetje met haar gedachten bij Hielke te zijn. Tijdens de uitjes hebben ze het heel gezellig samen en zijn ze regelmatig even uit het zicht van de groep.

Dat de Giraffen een leuk team is komt ook een beetje door de ouders. Niemand verwacht binnenkort te kunnen stoppen met werken omdat zoonlief een miljoenencontract krijgt aangeboden in Amerika. Enige doel is dat de kinderen lekker met hun passie bezig kunnen zijn en het naar hun zin hebben. Maar, er moet wel gewoon serieus gespeeld en getraind worden.

Er is een restaurant gereserveerd om ‘s avonds gezellig met z’n allen te eten. Geen verplichting, maar iedereen is er gewoon. Voor iedereen is het toch ook een weekendje weg dus het is al snel een dolle boel.

De tweede dag zit het team in een poule met gelijkwaardige tegenstanders. Elke wedstrijd wordt gespeeld als een finale wedstrijd terwijl iedereen diep van binnen weet dat er niets meer te winnen valt. Terwijl de fans een uitje doen, kijkt de coach samen met het team vanaf de tribune een paar wedstrijden van de top teams. Belangrijkste les: als team kom je verder dan alleen en plezier in het spel geeft je vleugels. 

Bij de prijsuitreiking worden de Giraffen en Nederlandse fans nog wel even bedankt voor hun sportiviteit en enthousiasme. Ze zijn volgend jaar allemaal weer van harte welkom volgens Chloé.