Het bagger project is een flinke klus dus opa is vroeg opgestaan. Mama heeft opa naar de buurman gebracht, nu moet opa met de graafmachine rijden en dat gaat niet zo snel. De kreek in het bos is het dichtste bij dus daar gaat opa beginnen.
Het rijden naar het bos kost een half uurtje. In het bos gaat het wat langzamer. De graafmachine heeft met de rupsbanden geen problemen om het terrein door te komen maar opa moet wel een soort pad maken om door het bos te komen. Dus af en toe gaat er een klein boompje om, en soms een wat grotere. Opa heeft op YouTube filmpjes gekeken van graafmachines en hoe die bomen vellen. Even aan de zijkanten en de voorkant de wortels uitgraven en dan de boom omduwen, maar oppassen natuurlijk dat de boom niet op de graafmachine valt bij het uitgraven. Langzaam komt opa steeds dichter bij het begin van de kreek. Eigenlijk zou hij beter bij de monding van de rivier kunnen beginnen dan weet hij hoe ver hij de kreek moet uitbaggeren zodat het water uit de rivier ook de kreek in kan stromen. Maar opa is eigenwijs. En op deze manier is leuker want als hij dan bij de rivier uitkomt en het laatste stukje graaft, loopt de hele kreek vol. Dat is wel leuk om te zien voor de kinderen.
Dus opa begint na twee uur door het bos ploeteren eindelijk aan het uitgraven van de kreek. Opa graaft lekker diep, gelijk goed doen is beter dan iets opnieuw moeten doen is het motto. Dit deel van de kreek staat ondanks de regen nog droog. Na een paar flinke scheppen wordt al grondwater zichtbaar. Opa besluit dat dit de diepte is die hij gaat aanhouden, een laagje grondwater van 20 centimeter in de kreek.
Het gaat eigenlijk best snel, maar de tijd ook! Mama haalt opa op voor de lunch in de LandRover. Met Fébe gaat het al iets beter, ze eet een broodje en kijkt tv. Opa vertelt tijdens de lunch stoer over zijn graaf avontuur. Opa vindt het maar wat leuk op de graafmachine. Mama denkt bij zichzelf dat de uitspraak, dat mannen eigenlijk gewoon grote jongens zijn, helemaal klopt!
Opa is bijna bij de rivier, bijna klaar dus. Het is vrijdag, dus morgen kunnen de kinderen komen kijken hoe de gegraven geul in de kreek vol loopt met rivierwater, als opa het laatste stukje van de geul graaft. Opa belt mama of ze hem op kan halen. Maar papa komt opa halen, samen met Fébe. Fébe is bijna beter maar ziet nog wel bleekjes, dus tijd voor een beetje buitenlucht.
Zaterdag is het een heel spektakel. Iedereen is er om te zien hoe opa het laatste stukje graaft. Chloé is er ook natuurlijk, ze heeft oude kleren en rubber laarzen aan. Niet raar natuurlijk, maar het is toch vreemd om haar zo te zien, normaal heeft ze altijd nette kleren aan en is er geen vlekje te zien, nu zit ze als enige al onder de modder. Ook de buurman is er, hij geniet van de gezelligheid.
Opa schraapt met de bak van de graafmachine het bovenste laagje af van het overgebleven dijkje tussen de rivier en de uitgegraven geul. Het water loopt langzaam over het dijkje. Maar het water neemt de aarde mee dus het dijkje wordt steeds lager en het water gaat steeds harder stromen. Kolkend begint het waterniveau in de geul te stijgen. De kinderen hollen mee langs de kreek op de grens tussen het heldere grondwater en het troebele rivierwater dat de losliggende aarde aan de randen van de geul meeneemt en daardoor nog meer troebel wordt. Na een uurtje zijn de kinderen weer terug bij de rivier. Het water staat nu bijna een meter hoger in de geul. Mama vraagt zich af wat er in het bos gaat veranderen nu de dieren, ook diep in het bos, altijd bij water kunnen. Misschien kan opa later, aan het begin van de kreek, nog een soort vijver graven. Dat zou ik de winter ook wel leuk zijn, lekker schaatsen. Mama schudt de gedachte van zich af, ze draaft nu wel een beetje door!
Heel langzaam komt het water tot rust en wordt weer een beetje helder. Tijd om weer naar huis te gaan er is nu niets meer te beleven. Het hele gezelschap gaat met papa en mama mee naar huis voor een lekkere lunch. De buurman zit echt te genieten, hij heeft de juiste keuze gemaakt. Hij hoeft nu zelf minder te doen op zijn eigen boerderij maar toch gebeurt er van alles waar hij toch ook onderdeel van is. Chloé geniet ook, ze zit nog onder de modder en dat voelt heerlijk.
Na de lunch wordt opa door mama naar de graafmachine gebracht. Mama geeft opa een dikke knuffel, “dank je pap!”. Opa kijkt verbaasd: “graag gedaan hoor, ik heb er wel lol in”. “Nu nog wel” denkt mama. Ze spreken af dat opa na het verplaatsen van de graafmachine van het bos naar de weilanden, terug gaat lopen. Het is niet zo ver en dan kan opa even goed kijken hoe hij het uitbaggeren van de sloten en drainage geulen gaat aanpakken. Mama kijkt even mee op de graafmachine, opa laat even zien hoe alles werkt. Als het tijd is om de graafmachine te verplaatsen gaat mama weer naar huis.
Het verplaatsen langs de rivier gaat gemakkelijker dan door het bos. Vrij snel is opa bij de weilanden. Even nog een slootje oversteken en dan staat hij in het eerste weiland. Bij het vorige klusje kon hij gewoon in het midden van de kreek een diepe geul graven, maar dat kan nu niet. De kanten van de sloot moeten schuin af lopen. Anders komen de koeien straks in de problemen als ze uit de sloot willen drinken. Een gat graven of een geul maken is niet heel moeilijk met een graafmachine, maar schuine kanten maken is een heel ander verhaal. Opa zit een beetje te piekeren hoe hij dat moet gaan doen. Hij heeft het wel geleerd op de cursus om zijn graafmachine certificaat te halen, maar daarna moet er nog heel veel geoefend worden. En tja, dat oefenen begint nu dus.
Als een professioneel graafmachinist doet opa altijd zijn werkschoenen uit zodat de cabine schoon blijft. Maar als hij het deurtje van de cabine open doet zijn de schoenen verdwenen. Hé? Dan maar even bellen of mama hem op kan komen halen, hij kan toch moeilijk op zijn sokken door het weiland naar huis. Hè? Mobiel ook weg? Wat? Nou er zit dus niets anders op dan toch op zijn sokken door het weiland naar huis te lopen.
Als opa bij het huis aankomt zijn zijn sokken, maar ook de onderkant van de broekspijpen van zijn overall helemaal nat. Mama ziet hem aankomen en loopt naar buiten. Waar zijn je schoenen en waarom heb je niet even gebeld? Opa legt uit dat hij zowel zijn schoenen als zijn mobiel niet kon vinden. Mama kijkt hem raar aan. “Nou ga maar lekker douchen zo, zal ik even wat kleren voor je halen?” vraagt mama “Ga maar even zitten in de keuken. Wat wil je koffie, warme kop thee, kopje soep?”. Opa lust wel een lekker warm kopje soep. Mama maakt de soep warm en gaat dan kleren halen in opa zijn hutje. Opa ziet Torne met zijn skelter lekker door het weiland ploegen. “Wat een energie heeft dat joch” denkt opa. Dan ziet opa zijn mobiel liggen op tafel op de plek waar hij met de lunch zat. Hij wordt echt oud, hij dacht toch echt dat hij hem had meegenomen.
Als opa klaar is met douchen en het weer lekker warm heeft stelt mama voor om samen op de quad even de werkschoenen van opa te gaan zoeken. Twee zien meer dan een. Opa vind het best dus samen gaan ze op pad. Torne is weer richting huis aan het trappen op zijn skelter. Mama rijdt niet naar hem toe maar steekt haar duim op, ook Torne steekt zijn duim op.
Bij de graafmachine ziet opa gelijk zijn schoenen staan. Op het vaste plekje waar hij ze altijd neerzet. Hè? “Nou pap, tijd voor een nieuwe bril?” Grinnikt mama. Opa is stil, hij begrijpt er werkelijk helemaal niets meer van.
De hele rit terug zit opa te piekeren. En ook bij het avondeten is hij stil, dat is niets voor hem. Fébe vraagt aan opa of er iets is. Opa legt uit dat hij dacht dat hij zijn schoenen en zijn mobiel kwijt was maar.. Nu houdt Torne het niet meer en begint te lachen. Ook mama begint te lachen. “Kijk zo voelt het nou als mensen achter je rug om dingen regelen” gilt ze “Met de knuffel heb ik je telefoon uit je zak gepakt en toen ik uit de graafmachine stapte heb ik je schoenen meegenomen.” Torne komt ook niet meer bij van het lachen. “Ik heb je schoenen weer teruggezet opa” gilt hij. Opa kijkt beteuterd. De rest moet nu ook heel hard lachen. Fébe gaat bij opa op schoot zitten. “Je hebt het wel een beetje verdiend opa, want je maakt het mama ook soms wel een beetje lastig met je plannetjes” zegt ze zacht. Opa haalt diep adem en knikt, hij heeft zijn lesje wel geleerd denkt hij.
