Categorie: Boek

Het is bijna herfstvakantie en Chloé heeft afgesproken met haar oude Franse vrienden om te komen logeren. En Hielke moet natuurlijk wel met haar mee! De vader van Chloé heeft nog wat dingen te regelen in Frankrijk dus die gaat ze brengen met de auto.

Hielke weet dat Chloé en haar vrienden goed voor hem gaan zorgen, dat alles goed komt, maar toch vind hij het heel spannend. Het is de eerste vakantie zonder papa en mama ook.

Gelukkig spreekt Chloé al een aardig woordje Nederlands. De voertaal thuis bij Chloé is al Nederlands inmiddels. De moeder van Chloé is de kinderen de hele dag aan het corrigeren, zelfs Hielke wordt soms automatisch gecorrigeerd, dan moet iedereen hard lachen. “Maman!” roept Chloé dan “arrête!”. Frans blijft toch de taal waar ze zich veilig in voelt om haar moeder te corrigeren. Ze vergeet dat Hielke inmiddels ook al behoorlijk Frans begrijpt dus nu gewoon alles kan volgen, Frans spreken heeft dus geen zin meer. Zowel Hielke als Chloé lijken een grote talenknobbel te hebben want het is echt verbazingwekkend hoe snel ze elkaars taal onder de knie hebben gekregen. Hielke was super gemotiveerd om Frans te leren om met Chloé te kunnen communiceren, dus hij kijkt echt alleen nog maar TV5, franse filmpjes op YouTube en leest franse kinderboeken. Hij heeft kinderboeken geleend van Chloé, wat natuurlijk heel grappig is omdat het vooral meisjes boeken zijn. Maar inmiddels leest hij al Harry Potter in het Frans en dat valt nog niet mee! Andersom moet Chloé nog steeds heel hard lachen als ze de kinderboeken van Hielke leest. Vooral het boek “Over een kleine mol die wil weten wie er op zijn kop gepoept heeft” blijft ze om lachen.

De dag van vertrek is aangebroken. Als Hielke probeert zijn ontbijt te eten wil dat niet goed lukken. Maar als Chloé er is met haar vader, is de spanning weg en kan hij nog even goed eten. “Geniet nog maar even van je boterham” zegt mama “straks moet je overleven op croissantjes” en ze trekt een vies gezicht. Hielke moet lachen, dat is juist waar hij zich op verheugt.

De vader van Chloé rijdt als een echte Fransman. In Nederland wordt er regelmatig naar hem getoeterd, over België gaan we het niet hebben, maar in Frankrijk lijkt alles gewoon te kloppen en schiet het lekker op. Het is gezellig in de auto, ze hebben genoeg eten, drinken en snoep mee, de tijd vliegt voorbij. Alleen als ze even stiekem zitten te zoenen staat de tijd heel even stil.

Als ze aankomen staat de hele vriendengroep ze op te wachten. Chloé stelt iedereen aan Hielke voor maar hij kent iedereen al natuurlijk van de verhalen en video gesprekjes. Het voelt nu al vertrouwd. Hij begrijpt redelijk wat er allemaal gezegd wordt, het lukt hem nog niet om mee te praten, maar Chloé praat gewoon voor hem.

Ze logeren bij Laurent, niet omdat dit de beste vriend is van Chloé, maar omdat logeren daar het gemakkelijkst is. Hielke kan bij Laurent op de kamer en Chloé bij zijn zus.

Hielke heeft beloofd elke dag even te video bellen met thuis. Het is dat dit is afgesproken anders zou hij er niet de tijd voor nemen. Het is veel te gezellig en er is genoeg te doen. Maar even contact met thuis is ook wel gezellig merkt hij. Even weer Nederlands horen, even zonder problemen kunnen zeggen wat je bedoelt..

De week vliegt voorbij. Hoogtepunten zijn een dagje Parijs dat nog wordt overtroffen door een dagje EuroDisney. Voor de hele vriendengroep is dit leuk omdat ze er zelf ook niet zo vaak komen. En met zoveel pubers is eten natuurlijk iets dat ook veel tijd in beslag neemt. Boodschappen doen, of ergens even wat gaan eten, ze zijn er maar druk mee.

De moeder van Laurent moet naar Nederland voor haar werk en zou Chloé en Hielke meenemen terug naar Nederland. Het plan was om met de trein te gaan, maar de treinen rijden niet, er is weer eens een staking van het spoorweg personeel. Voor elk probleem zijn natuurlijk meerdere oplossingen. Na wat overleg met beide ouders over hoeveel de reis mag kosten, blijkt terug vliegen het beste (of beter gezegd het leukste). De moeder van Laurent en Chloé hebben nog nooit gevlogen en Hielke alleen met papa en mama, dus het wordt nog een heel avontuur!

Tijdens het avondeten vertellen de kinderen over hun dag, mama vertelt nog wat grappige dingen over haar missie die ze nog vergeten was te vertellen. Er moest bijvoorbeeld geoefend worden met de Chinook helicopter, en mama moest wat mensen en spullen proberen op te pikken uit een meer. Maar de piloot ging steeds lager vliegen met de achterkant, net zo laag tot het water in het laadruim kwam en mama haar voeten en broek helemaal nat werden. De kinderen zien het voor zich en moeten hard lachen.

Torne en Fébe beginnen al een beetje moe te worden want ze sliepen gisteravond pas laat.

“Oh ja” begint mama “waarom heeft niemand me iets verteld over de koeien?”. De kinderen kijken verbaasd. “Welke koeien?” vraagt Hielke. Nu is mama verbaasd. Mama staat op en wenkt iedereen om mee te lopen. Buiten kijkt ze even naar het weiland maar daar zijn de koeien niet. Op naar de schuur. Als ze in de buurt van de schuur komen hoort ze de koeien al. Ze gooit de deur open en roept: “Die koeien!”. Iedereen gaat de schuur binnen en loopt door naar de stal. Papa kijkt ook verbaasd, wat? Er is een stal voor de koeien, en ook de geitjes hebben een hok gekregen. Voor de schapen is ook een plekje gemaakt. Maar er is nog een hok, met op het deurtje het plaatje van een eenhoorn, maar dat hok is leeg, het heeft wel iets weg van een box voor een pony.

“Hebben opa en de buurman dit gedaan?” vraagt Fébe. Mama knikt. “Wie moet nu de koeien melken?” vraagt Torne aan mama. Mama legt uit dat als een koe geen kalfje heeft, de koe geen melk geeft. Daar moet Torne even over nadenken. Ook Fébe lijkt het niet te begrijpen. Mama legt uit dat de melk van de koe eigenlijk voor de kalfjes is, en niet voor de mensen. Nu gaan de wenkbrauwen van de kinderen pas echt omhoog, zelfs Hielke kijkt nu verbaasd. “Ik heb nog nooit een kalfje bij een koe zien drinken” zegt Fébe op een kritische toon alsof mama haar in de maling probeert te nemen.

Het projectje van opa, het uitbaggeren van de sloten tussen de weilanden, is compleet uit de hand gelopen. Opa pakte het weer eens veel te serieus aan. Zelfs met de aanwijzingen van de buurman duurde het even voordat opa door had hoe hij de schuine kanten van de sloot handig kon maken, maar uiteindelijk had hij de slag te pakken. Toen moest hij nog leren hoe hij de bagger uit de sloten mooi gelijkmatig kon verdelen over de weilanden. Niet met de graafmachine, maar met de trekker met een soort ijzeren net dat gesleept wordt. Het resultaat mag er zijn. De sloten zijn diep en kaarsrecht met mooie schuin aflopende kanten en de weilanden bemest met de bagger uit de sloten.

De buurman heeft goed advies gegeven en ook geholpen zo nu en dan. Omdat ze zo lekker bezig waren hebben ze samen ook bij de buurman de sloten uitgebaggerd en weer netjes gemaakt. Die twee hadden samen veel te veel lol! Ze hadden nog wat tijd over dus hebben ze ook gelijk maar een stal gemaakt in de grote schuur.

Als mama wakker wordt hoort ze een raar geluid. Ze kan het niet thuisbrengen. Ze moet nog even wennen aan de geluiden thuis nadat ze twee weken in een andere omgeving was. Het is niet een geluid dat ze eerder thuis heeft gehoord, maar het klinkt wel bekend.

Mama gaat naar beneden om te ontbijten, opa zit koffie te drinken aan de keukentafel. Mama wil water pakken uit de kraan en kijkt door het raam naar buiten. Ze schrikt zich wezenloos, voor het raam verschijnt de enorme kop van een koe! Dat is wat ze hoorde. Over het erf lopen koeien! “Ohh, ja dat vergat ik nog te zeggen” zegt opa “je hebt nu ook de koeien die je wilde, een cadeautje van de buurman omdat ik ook zijn sloten heb uitgebaggerd. En de stal in de schuur is ook al aardig op orde”. Mama moet even bijkomen van de schrik. De koeien op het erf zien er gezellig uit en ze is er blij mee. Ze ziet hoe de koeien van de stal via het erf naar het weiland lopen. De buurman loopt er achteraan en steekt zijn hand op… mama lacht flauwtjes terug, een cadeau kan je niet weigeren natuurlijk, en ze wilde inderdaad wat koeien. Die twee waren haar weer een stap voor! Waarom hebben de kinderen niets gezegd? Mama zucht maar weer eens diep.

Het is een drukte van belang in huis. Iedereen moet zijn kamer opruimen, papa en opa ruimen de huiskamer en de keuken op. Mama is twee weken op missie geweest en komt vandaag weer thuis. Ze mocht niet zeggen waar ze heen ging maar ze mag wel om de dag 5 minuten video bellen. Bij het video bellen hebben ze allemaal heel goed naar aanwijzingen gezocht, is het een warm land, zijn er achtergrond geluiden, zijn er veel muggen of vliegen te zien, of een hagedis op de muur? Maar helaas, videobellen doet mama vanuit een soort van container, niets te zien en niets te horen. Mama is wel vrolijk dus ze lijkt het wel naar haar zin te hebben. De kans is dus klein dat ze midden in een conflictgebied zit, maar dat zit ze eigenlijk nooit.

De kans is groot dat mama uit een warm land terug komt, want ten noorden van Nederland zijn niet veel missies, en bijna de hele wereld ligt ten zuiden van Nederland natuurlijk. In Nederland is het prut weer dus dat is geen warm welkom.

Tijdens het avondeten belt mama even met papa, ze heeft vertraging en is vanavond laat pas thuis. De kinderen hebben dit vaker meegemaakt, het is zelfs wel eens gebeurd dat mama twee dagen te laat pas thuis was. Dat was echt voor niemand leuk!

Het onweert flink en Torne en Fébe zijn in het bed van papa en mama gaan liggen, niet omdat ze bang zijn natuurlijk, gewoon voor de gezelligheid. Ook Hielke is er gezellig bij komen zitten en papa zit in bed met zijn laptop.

Als mama thuis komt ligt iedereen in ‘het grote bed’ van papa en mama. Torne en Fébe worden weer wakker en mama wordt helemaal plat geknuffeld. Hoewel veel van de missie geheim is, is er toch genoeg te vertellen. Het lijkt er op dat mama niet op missie was maar gewoon op training in Amerika, maar wie zal het zeggen?

Het bagger project is een flinke klus dus opa is vroeg opgestaan. Mama heeft opa naar de buurman gebracht, nu moet opa met de graafmachine rijden en dat gaat niet zo snel. De kreek in het bos is het dichtste bij dus daar gaat opa beginnen.

Het rijden naar het bos kost een half uurtje. In het bos gaat het wat langzamer. De graafmachine heeft met de rupsbanden geen problemen om het terrein door te komen maar opa moet wel een soort pad maken om door het bos te komen. Dus af en toe gaat er een klein boompje om, en soms een wat grotere. Opa heeft op YouTube filmpjes gekeken van graafmachines en hoe die bomen vellen. Even aan de zijkanten en de voorkant de wortels uitgraven en dan de boom omduwen, maar oppassen natuurlijk dat de boom niet op de graafmachine valt bij het uitgraven. Langzaam komt opa steeds dichter bij het begin van de kreek. Eigenlijk zou hij beter bij de monding van de rivier kunnen beginnen dan weet hij hoe ver hij de kreek moet uitbaggeren zodat het water uit de rivier ook de kreek in kan stromen. Maar opa is eigenwijs. En op deze manier is leuker want als hij dan bij de rivier uitkomt en het laatste stukje graaft, loopt de hele kreek vol. Dat is wel leuk om te zien voor de kinderen.

Dus opa begint na twee uur door het bos ploeteren eindelijk aan het uitgraven van de kreek. Opa graaft lekker diep, gelijk goed doen is beter dan iets opnieuw moeten doen is het motto. Dit deel van de kreek staat ondanks de regen nog droog. Na een paar flinke scheppen wordt al grondwater zichtbaar. Opa besluit dat dit de diepte is die hij gaat aanhouden, een laagje grondwater van 20 centimeter in de kreek.

Het gaat eigenlijk best snel, maar de tijd ook! Mama haalt opa op voor de lunch in de LandRover. Met Fébe gaat het al iets beter, ze eet een broodje en kijkt tv. Opa vertelt tijdens de lunch stoer over zijn graaf avontuur. Opa vindt het maar wat leuk op de graafmachine. Mama denkt bij zichzelf dat de uitspraak, dat mannen eigenlijk gewoon grote jongens zijn, helemaal klopt!

Opa is bijna bij de rivier, bijna klaar dus. Het is vrijdag, dus morgen kunnen de kinderen komen kijken hoe de gegraven geul in de kreek vol loopt met rivierwater, als opa het laatste stukje van de geul graaft. Opa belt mama of ze hem op kan halen. Maar papa komt opa halen, samen met Fébe. Fébe is bijna beter maar ziet nog wel bleekjes, dus tijd voor een beetje buitenlucht.

Zaterdag is het een heel spektakel. Iedereen is er om te zien hoe opa het laatste stukje graaft. Chloé is er ook natuurlijk, ze heeft oude kleren en rubber laarzen aan. Niet raar natuurlijk, maar het is toch vreemd om haar zo te zien, normaal heeft ze altijd nette kleren aan en is er geen vlekje te zien, nu zit ze als enige al onder de modder. Ook de buurman is er, hij geniet van de gezelligheid.

Opa schraapt met de bak van de graafmachine het bovenste laagje af van het overgebleven dijkje tussen de rivier en de uitgegraven geul. Het water loopt langzaam over het dijkje. Maar het water neemt de aarde mee dus het dijkje wordt steeds lager en het water gaat steeds harder stromen. Kolkend begint het waterniveau in de geul te stijgen. De kinderen hollen mee langs de kreek op de grens tussen het heldere grondwater en het troebele rivierwater dat de losliggende aarde aan de randen van de geul meeneemt en daardoor nog meer troebel wordt. Na een uurtje zijn de kinderen weer terug bij de rivier. Het water staat nu bijna een meter hoger in de geul. Mama vraagt zich af wat er in het bos gaat veranderen nu de dieren, ook diep in het bos, altijd bij water kunnen. Misschien kan opa later, aan het begin van de kreek, nog een soort vijver graven. Dat zou ik de winter ook wel leuk zijn, lekker schaatsen. Mama schudt de gedachte van zich af, ze draaft nu wel een beetje door!

Heel langzaam komt het water tot rust en wordt weer een beetje helder. Tijd om weer naar huis te gaan er is nu niets meer te beleven. Het hele gezelschap gaat met papa en mama mee naar huis voor een lekkere lunch. De buurman zit echt te genieten, hij heeft de juiste keuze gemaakt. Hij hoeft nu zelf minder te doen op zijn eigen boerderij maar toch gebeurt er van alles waar hij toch ook onderdeel van is. Chloé geniet ook, ze zit nog onder de modder en dat voelt heerlijk.

Na de lunch wordt opa door mama naar de graafmachine gebracht. Mama geeft opa een dikke knuffel, “dank je pap!”. Opa kijkt verbaasd: “graag gedaan hoor, ik heb er wel lol in”. “Nu nog wel” denkt mama. Ze spreken af dat opa na het verplaatsen van de graafmachine van het bos naar de weilanden, terug gaat lopen. Het is niet zo ver en dan kan opa even goed kijken hoe hij het uitbaggeren van de sloten en drainage geulen gaat aanpakken. Mama kijkt even mee op de graafmachine, opa laat even zien hoe alles werkt. Als het tijd is om de graafmachine te verplaatsen gaat mama weer naar huis.

Het verplaatsen langs de rivier gaat gemakkelijker dan door het bos. Vrij snel is opa bij de weilanden. Even nog een slootje oversteken en dan staat hij in het eerste weiland. Bij het vorige klusje kon hij gewoon in het midden van de kreek een diepe geul graven, maar dat kan nu niet. De kanten van de sloot moeten schuin af lopen. Anders komen de koeien straks in de problemen als ze uit de sloot willen drinken. Een gat graven of een geul maken is niet heel moeilijk met een graafmachine, maar schuine kanten maken is een heel ander verhaal. Opa zit een beetje te piekeren hoe hij dat moet gaan doen. Hij heeft het wel geleerd op de cursus om zijn graafmachine certificaat te halen, maar daarna moet er nog heel veel geoefend worden. En tja, dat oefenen begint nu dus.

Als een professioneel graafmachinist doet opa altijd zijn werkschoenen uit zodat de cabine schoon blijft. Maar als hij het deurtje van de cabine open doet zijn de schoenen verdwenen. Hé? Dan maar even bellen of mama hem op kan komen halen, hij kan toch moeilijk op zijn sokken door het weiland naar huis. Hè? Mobiel ook weg? Wat? Nou er zit dus niets anders op dan toch op zijn sokken door het weiland naar huis te lopen.

Als opa bij het huis aankomt zijn zijn sokken, maar ook de onderkant van de broekspijpen van zijn overall helemaal nat. Mama ziet hem aankomen en loopt naar buiten. Waar zijn je schoenen en waarom heb je niet even gebeld? Opa legt uit dat hij zowel zijn schoenen als zijn mobiel niet kon vinden. Mama kijkt hem raar aan. “Nou ga maar lekker douchen zo, zal ik even wat kleren voor je halen?” vraagt mama “Ga maar even zitten in de keuken. Wat wil je koffie, warme kop thee, kopje soep?”. Opa lust wel een lekker warm kopje soep. Mama maakt de soep warm en gaat dan kleren halen in opa zijn hutje. Opa ziet Torne met zijn skelter lekker door het weiland ploegen. “Wat een energie heeft dat joch” denkt opa. Dan ziet opa zijn mobiel liggen op tafel op de plek waar hij met de lunch zat. Hij wordt echt oud, hij dacht toch echt dat hij hem had meegenomen.

Als opa klaar is met douchen en het weer lekker warm heeft stelt mama voor om samen op de quad even de werkschoenen van opa te gaan zoeken. Twee zien meer dan een. Opa vind het best dus samen gaan ze op pad. Torne is weer richting huis aan het trappen op zijn skelter. Mama rijdt niet naar hem toe maar steekt haar duim op, ook Torne steekt zijn duim op.

Bij de graafmachine ziet opa gelijk zijn schoenen staan. Op het vaste plekje waar hij ze altijd neerzet. Hè? “Nou pap, tijd voor een nieuwe bril?” Grinnikt mama. Opa is stil, hij begrijpt er werkelijk helemaal niets meer van.

De hele rit terug zit opa te piekeren. En ook bij het avondeten is hij stil, dat is niets voor hem. Fébe vraagt aan opa of er iets is. Opa legt uit dat hij dacht dat hij zijn schoenen en zijn mobiel kwijt was maar.. Nu houdt Torne het niet meer en begint te lachen. Ook mama begint te lachen. “Kijk zo voelt het nou als mensen achter je rug om dingen regelen” gilt ze “Met de knuffel heb ik je telefoon uit je zak gepakt en toen ik uit de graafmachine stapte heb ik je schoenen meegenomen.” Torne komt ook niet meer bij van het lachen. “Ik heb je schoenen weer teruggezet opa” gilt hij. Opa kijkt beteuterd. De rest moet nu ook heel hard lachen. Fébe gaat bij opa op schoot zitten. “Je hebt het wel een beetje verdiend opa, want je maakt het mama ook soms wel een beetje lastig met je plannetjes” zegt ze zacht. Opa haalt diep adem en knikt, hij heeft zijn lesje wel geleerd denkt hij.

Fébe is als eerste ziek deze herfst. Niets ernstigs gelukkig gewoon kou gevat waarschijnlijk. Dat is een ander woord voor dat iemand in haar buurt waarschijnlijk net te hard heeft geniest of dat ze te dicht bij iemand in de buurt is geweest die besmettelijk was. Maakt niet uit, ze ligt op de bank lekker onder een dekentje. Ze is echt niet lekker want ze wil zelfs geen tv kijken of op de tablet. Eigenlijk is het papa zijn dag vandaag om voor de kinderen te zorgen, maar hij heeft iets belangrijks op zijn werk dus opa was al ingepland voor vandaag. Mama is ook naar haar werk.

Dus opa en Fébe zijn samen. Opa heeft een vers glaasje sinaasappelsap geperst voor Fébe. Als ze er van begint te drinken stopt ze niet meer en gaat het glas is één keer leeg. “Zo” zegt opa “dat had je wel even nodig zeg!” Fébe lacht flauwtjes en laat dan een grote boer. Ze beginnen allebei te giechelen. Opa kijkt quasi-boos, maar Fébe ziet het al niet meer, ze is weer in slaap gevallen, ze heeft het flink te pakken.

Mama had nachtdienst dus is vroeg weer thuis maar gaat direct slapen. Ze heeft al gegeten op de basis. Opa rommelt wat in huis maar doet alleen dingen die geen herrie maken om mama en Fébe niet wakker te maken, en hij leest wat. Papa is na de lunch weer terug, dus opa gaat weer aan het werk op zijn laptop, vanuit zijn hutje op het erf.

Met het avondeten zit iedereen aan tafel. Opa is er ook, die gaat na het eten weer naar huis. Fébe heeft wat soep gegeten en ligt al in bed.

Iedereen vertelt over zijn dag. Hielke had een 8 voor Engels en Torne had een leuke gymles. Mama vraagt aan opa of hij nog veel vrije dagen heeft. Opa kijkt verbaasd. “Nou” zegt mama “ik heb een projectje voor je”. Opa kijkt nog steeds verbaasd. “Jij bent zo lekker met de buurman aan het kletsen geweest over mijn veestapel, nu mag je zelf aan de slag” grinnikt mama. “Ik ga de spulletjes van de buurman overnemen en daar zit ook een graafmachine bij waarmee JIJ de sloten en de kreek uit gaat baggeren” zegt mama trots. Nu lacht opa “dat zou kunnen, maar Hielke wil dat doen”. Mama kijkt stomverbaasd. Opa lacht opnieuw “Dat wil hij maar ik heb nee gezegd. Ik ga het zelf doen, dat vind ik veel te leuk. Hielke mag af en toe helpen en Torne en Fébe ook als ze willen, en nee ik ga ze niet leren hoe je dat ding aanzet, dat is veel te gevaarlijk!”. Dit was niet hoe mama had bedacht hoe het gesprek zou lopen. Ze moet haar vader en de buurman echt in de gaten gaan houden! Dit was niet de wraak waar ze op hoopte! “Het project op mijn werk is klaar” zegt opa “Zal ik nog maar even blijven? Kan ik morgen beginnen met uitbaggeren en bijspringen bij Fébe als dat even nodig is”. Dat lijkt papa en mama een prima idee! Hoewel mama echt flink baalt dat opa haar weer een stapje voor was, ze moet dit gaan aanpakken, maar hoe? Aan de andere kant moet ze er wel om lachen, er gebeurt nog steeds niets dat ze niet wil.

De verwachting is dat het vandaag de hele dag gaat regenen. De herfst lijkt nu toch echt te gaan beginnen. Buiten regent het flink. Als Torne de geitjes moet gaan voeren dan wordt hij zo vies dat hij daarna moet douchen, maar daar is geen tijd voor, dus mama beslist dat zij het zelf wel even doet zo. “Ik doe de beestjes verzorgen wel zo” fluistert mama in Torne zijn oor “ga je maar klaar maken voor school”. Torne kijkt opgelucht.

Aan de keukentafel zit het hele stel te ontbijten maar niemand lijkt er echt zin in te hebben vandaag. De school taxi vertrekt over 15 minuten zegt mama. Nu is iedereen wakker! Ze hoeven niet door de regen te fietsen! Mama helpt Fébe even met haar staart, lunch smeren en schoenen en jas aantrekken. Torne is ook klaar. Samen lopen ze naar de auto. Mama roept naar Hielke, “vertrek over vijf minuten”.

Precies vijf minuten later ploft Hielke in de auto. Hij heeft een rood hoofd, hij heeft zich duidelijk gehaast. “Ik ga echt niet fietsen hoor met dit weer”. Heerlijk zo’n puber, denkt mama. “Heeft iedereen alles bij zich?” vraagt mama “Iedereen lunch?”. Hielke kijkt de andere kant op. Mama kent haar kroost, Hielke gaat in de pauze lunch halen in de kantine waarschijnlijk. Ze geeft hem wat geld. Ze is geschokt want hij zegt “dank je”. Het blijft een puber.

Als mama terug is verzorgt ze de dieren. De schapen en de geitjes staan onder een afdak dat inmiddels af is. Mooi op tijd, goede planning want met deze regen is het wel prettig voor ze natuurlijk. Maar om schoon te kunnen maken moeten ze even in de regen. Het is een heel gedoe, want heeft ze ruimte gemaakt om de bezem een goede zwiep te kunnen geven, staat er weer een schaap in de weg die opzij wordt geduwd door een geit, pff.

Daarna is het tijd voor een inspectie. Op de quad rijdt mama door de weilanden, het bos en de boomgaard. Op de weilanden beginnen er plassen te ontstaan. Nu is dat niet erg maar ze wil ook nog een paar koeien en die mogen niet te lang op een vochtige ondergrond staan, dan krijgen ze ontstekingen aan de poten. Aan de hoeven om precies te zijn. De conclusie is dat de sloten moeten worden uitgebaggerd.

Het bos ligt er wel prima bij, maar ook hier moet de kreek eigenlijk worden uitgebaggerd. De kreek komt uit op een riviertje, nu valt de kreek droog in de zomer als het lang niet regent en gaan er soms beestje dood. Ale de kreek iets dieper is dan zou het water uit de rivier de kreek nat houden. Hmmm

De boomgaard ligt vlak bij het riviertje, alles prima daar, geen onderhoud nodig. Alleen nog wat snoeien misschien.

De geitjes en de schaapjes moeten in de winter wel naar binnen kunnen. Dus moet er of een stal voor ze komen of er moet een stal gemaakt worden in de grote schuur. Mama wil in het voorjaar ook wel eindelijk een paar koeien en die moeten ook op stal kunnen. En mama vermoedt dat over een tijdje Fébe toch echt haar pony wil, alles leuk en aardig dat ze nu af en toe naar de buurman gaat, maar dat is toch wel veel gedoe. Mama besluit even bij de buurman langs te rijden voor advies.

De buurman lijkt er al over nagedacht te hebben. Of misschien is opa haar al voor geweest? Die doet alsof hij zich nergens mee bemoeit maar achter de schermen, zucht.. Advies is duidelijk, een nieuwe stal bouwen kost veel geld, de schuur aanpassen zodat een deel stal wordt is prima te doen, er blijft ruimte genoeg over voor de quads en een trekker en zo. “Een trekker” denkt mama. Opa en de buurman hebben gekletst, nu weet mama het zeker. De buurman zegt dat hij zijn boerderij langzaam wil gaan stoppen. Hij wordt er te oud voor, er is niemand die het over wil nemen en het levert niet veel meer op. De geitjes heeft hij lol in maar de rest wordt hem teveel. Dus ze kan zijn spullen overnemen voor een klein prijsje op voorwaarde dat hij ze nog mag lenen als hij ze nodig heeft, bijvoorbeeld om het gras te maaien, want hij wil niet dat zijn land in verval raakt. Nou dat klinkt mama als muziek in de oren. “Prima” zegt mama “wij helpen met maaien als u ons advies blijft geven”. Daar wordt, als echte boeren, de hand op geschud.

Als een blij ei rijdt mama tevreden op de quad terug naar huis. Dit ging veel beter dan verwacht. Maar dan keert ze snel weer om. Bij de buurman terug vraagt ze: “Die graafmachine, kan die gebruikt worden voor het uitbaggeren van mijn sloten en de kreek in het bos?”. De buurman kijkt moeilijk. “Geen zorgen” zegt mama “ik heb iemand die het kan doen, moet hij zich maar niet overal mee bemoeien”. Mama grinnikt. Bij de buurman valt het kwartje, “het wordt een flinke klus maar ik vind het prima!”. Arme opa, hij heeft nog geen idee.

Het lijkt wel een zondagochtend zoals mama het graag wil, het hele dorp heeft zijn mooiste kleren aangetrokken. Voor een aantal pubers geldt dat hun ‘mooiste’ kleren er niet heel sjiek uitzien, maar ook zij hebben hun best gedaan om volgens hun mode beeld of beter gezegd ‘styling normen’ er fantastisch uit te zien.

Traditie is dat de foto’s van het feest van vorig jaar op een groot laken worden gespeld dat in de feesttent wordt opgehangen. Dit is natuurlijk de kans om de pubers een lesje te leren, gedurende de avond ‘verdwijnen’ er spontaan foto’s, niemand weet hoe, maar meestal zijn het de foto’s van de pubers die er een eigen idee van styling op na hielden en inmiddels daar niet meer aan herinnerd willen worden. Hoe dan ook, bij de foto collage wordt er altijd flink gelachen en gegiebeld. Er is ook de verkiezing van ‘de feestfoto van vorig jaar’. De winnende foto wordt daarna elk jaar opnieuw aan de collage toegevoegd.

Traditiegetrouw wordt het feest geopend door de fanfare, dan is er een uurtje open podium in de feesttent. De feesttent en de etenskraampjes zijn ver genoeg bij elkaar vandaan om het gebrek aan talent niet de eetlust te laten bederven, maar dichtbij genoeg om heen en weer te lopen als je het wel mooi vindt. Omdat in de buurt niet veel te beleven is, zijn er voldoende bandjes. De bandjes die het langer hebben volgehouden en waarvan de meesten in het dorp zoiets hebben van ‘niet slecht niet’, zullen de rest van de avond vullen. Het open podium is dus ook een soort van auditie voor de bandjes met de ambitie om volgend jaar echt op te treden tijdens het feest.

Er zijn verschillende dorpsgenoten die de meest heerlijke dingen hebben gemaakt, van soep tot salades en toetjes. De hoofdrol is natuurlijk weggelegd voor de bbq, die wordt bemand door de kok van de herberg, en de ijskraam die bemand wordt door de ijsvereniging.

Dat met die ijsvereniging is ooit begonnen als een grap. De winters zijn al lang niet meer koud genoeg om elk jaar een ijsbaan te kunnen maken. Om toch iets te doen te hebben worden er elk jaar ijscursussen gegeven. Is het koud dan helpt iedereen bij het maken van de ijsbaan, is het te warm dan zijn er cursussen voor het maken van ijs om te eten. In de zomer wordt weer ijs gemaakt met de kennis en ervaring die in de winter is opgedaan, en verkocht om de clubkas aan te vullen. Met kerst zijn er ook de traditionele ijstaarten te koop bij de vereniging, mits het niet te koud is natuurlijk. Maar vanavond zijn ze dus ook van de partij en het is de hele avond druk bij hun kraampje.

Na het uurtje eten en open podium is het tijd voor het feest. De echt goede bands (is relatief natuurlijk) worden in stelling gebracht en de sfeer is opperbest.

De burgemeester doet tussendoor nog even een speech om de organisatie te bedanken en hij mag de foto collage onthullen. Samen met de wethouder organiseert hij ook de verkiezing van de leukste of mooiste foto van vorig jaar. Natuurlijk zijn ze onpartijdig maar ze voorkomen wel dat een foto wint waar iemand op staat die daar zelf niet zo blij mee is. Een avond lang je schamen is niet zo erg maar dan moet het wel klaar zijn is het credo en het blijft een dorp natuurlijk.

Het duurt even voor de volgegeten buiken het toestaan dat er gedanst wordt. De kinderen hebben hier natuurlijk minder last van dus die maken als eerste de dansvloer onveilig. Vervelend is wel dat met iemand dansen lastig is als het hele dorp zit te kijken, dus dat moet wachten tot de volwassen ook gaan dansen. Ook vanavond duurt dat voor een aantal mensen echt veel te lang. Een klein voorbeeldje, Hielke en Chloé. Hielke en Chloé behoren duidelijk niet tot de groep van pubers met een afwijkende styling. Hoewel, Hielke heeft een mooi driedelig pak aan, en Chloé een prachtig zomerjurkje. Ze vallen wel een beetje uit de toon bij leeftijdsgenoten, maar daar lijken ze van te genieten. Ze voelen zich maar wat groot zo. En, laten we wel wezen, ze zijn het ook gewoon gewend van de zondagochtend natuurlijk, dus het voelt natuurlijk voor ze. Maar samen dansen voor de ogen van het hele dorp, dat voelt zeker nog niet natuurlijk.

Op het hoogtepunt van de avond valt de muziek even stil. De voorman van de band vraagt even om een momentje stilte. Hij begint uit te leggen dat hij bij het open podium nieuw talent heeft gezien waar hij niet omheen kan. Hij noemt twee namen en die mogen even een paar nummers de drummer en hemzelf, de zanger, komen vervangen. De hele zaal gaat los. De drummer is een meisje van 14 met echt talent en de zanger is een jongen van 16 met veel uitstraling, een echte artiest. Gesteund door de rest van de band is het echt een top optreden. Maar zoals met alles, aan alle goede dingen komt een eind, het kost de drummer en zanger wat moeite om hun plek weer terug op te eisen. Wat natuurlijk ook niet helpt is het boe geroep van het publiek om het nieuwe talent te steunen.

De band speelt nu wat langzame nummers en op de dansvloer ontstaan de stelletjes. Soms wisselend van samenstelling, maar Hielke en Chloé dansen alleen met elkaar. Mama en papa dansen even samen en ook Fébe en Torne doen een poging. Al vrij snel wordt Fébe ingepikt door een jongen uit een klas hoger. Dit geeft een verlegen meisje de kans om met Torne te dansen, ze heeft de hele avond haar kans afgewacht en wordt nu door haar vriendinnen tegen Torne aangeduwd. Torne weet niet goed wat hij er van moet vinden.

Rond twee uur moet iedereen naar huis. Ook nu weer wordt overal goed gekeken of er geen achterblijvers zijn. Straks als al het licht uit is zie je geen hand voor ogen meer en we willen geen ongelukken natuurlijk. Er wordt nog een stelletje betrapt dat probeert wat privacy te vinden achter de schuur, maar zoals gezegd, we willen geen ongelukjes dus ook zij moeten nu gewoon naar huis, hun ouders staan al te wachten bij de fietsen.

Mama kijkt voldaan over het nu bijna lege erf, het was een prima dag! De oogst is binnen, en het feest was weer een groot een succes.

De fruitbomen beginnen al een beetje door te hangen van alle vruchten. Bij de koop van het huis, met natuurlijk de grond, waren ook de boomgaard, de weilanden en het bos onderdeel van de koop. Het zijn dus mooie volwassen bomen met goed fruit. De traditie is dat iedereen uit het dorp en omliggende boerderijen komt helpen met oogsten. Vandaag gaat het gebeuren. Mama en Hielke gaan met de twee quads de volle bakken met fruit ophalen en brengen die naar de schuur. Papa leegt de bakken in grote bakken in de schuur in een soort tent zodat de muizen er niet bij kunnen. Fébe en Torne helpen bij het plukken van de laaghangende appels en peren.

Het is altijd leuk om te zien hoe de groepjes plukkers altijd beginnen als gezin of groepjes buren, mensen die elkaar goed kennen. In de loop van de dag loopt iedereen door elkaar en worden oude vetes uitgesproken en oude contacten weer aangehaald. Gelukkig loopt het nooit uit de hand, het is een feestelijke dag en niemand wil voor het grote feest vanavond naar huis worden gestuurd. Iedereen, zelfs de grootste knorrepotten, kijkt uit naar deze dag.

Als het tijd is voor koffie komt iedereen naar de ingang van de boomgaard. Mama heeft een lange tafel geknutseld van planken op schagen. De bakker heeft koeken meegenomen, en de uitbater van de herberg in het dorp zorgt dat de grote potten koffie en thee en de kannen met limonade gevuld blijven. Het begint al een beetje warm te worden dus er wordt goed gedronken.

Het plukken begint altijd achterin de boomgaard en er wordt langzaam naar voren gewerkt. Groot nadeel voor mama en Torne is dat ze zich langs de bomen met fruit moeten wurmen met de quad zonder de appels en peren aan te raken. Groot voordeel is dat de kinderen kunnen spelen in het deel waar al geplukt is zonder iemand in de weg te lopen. Er is zelfs een traditie ontstaan dat wildplassen is toegestaan in het deel waar al geplukt is, maar daar praat natuurlijk niemand over, dat gebeurt gewoon.

Hoe hoger de zon staat, hoe minder schaduw de bomen geven. Het begint nu toch wel echt warm te worden. Bij de lunch is de klus voor de helft geklaard. Het vreemde is dat, hoewel iedereen moe begint te worden, het plukken steeds sneller gaat. Misschien lopen de kinderen, die inmiddels echt geen zin hebben om te plukken, minder in de weg, of is men al een beetje uitgekletst en wordt er harder gewerkt. Hoe dan ook, de voortgang ziet er goed uit. De slager heeft voor belegde broodjes gezorgd, en de bakker heeft voor zoete broodjes en krentenbollen gezorgd. De stapels broodjes zijn enorm, mama maakt zich even zorgen of het niet te veel is allemaal, maar de broodjes verdwijnen als sneeuw voor de zon in alle hongerige buiken.

De leden van de fanfare hebben hun instrumenten meegenomen en spelen wat terwijl de rest de lunch laat zakken. Even pauze, even bijkomen. De jonge kinderen liggen in de tent die gisteren speciaal hiervoor is opgezet, de meeste zijn al diep in slaap.

De middag gaat altijd snel voorbij. Mama en Hielke kunnen nu ook af en toe helpen met plukken omdat de ritjes steeds korter worden. Fébe is de enige van de jonge kinderen die ook nog aan het plukken is, de rest is aan het spelen of aan het luieren. Rond vier uur is de klus bijna geklaard. De meesten gaan nu naar huis om zich voor te bereiden op het feest vanavond. Een klein groepje blijft achter om de klus af te maken.

Om vijf uur is het echt klaar, dat is maar goed ook want in de schuur is bijna geen ruimte meer. Er wordt nog even heel goed gecontroleerd of er niemand is achtergebleven in de boomgaard en dan gaat het hek op slot. Klaar! Tijd voor een feestje!

Opa is terug van zijn motorreis naar Tajikistan en komt straks gezellig logeren in zijn hutje op het erf.

Torne is er maar weer druk mee. Even het hutje van opa luchten en controleren of er weer afvalzakken in alle prullenbakken zitten, de luikjes voor de ramen open doen en met de haakjes vastmaken, de geblokte gordijntjes open doen, controleren of er nog genoeg toiletpapier is. Opa kan dat best zelf maar hoe meer er al gedaan is hoe meer tijd opa heeft om leuke dingen te doen met hem. Morgen, zondag, is het zijn dag met opa!

Mama heeft lang nagedacht over hoe het probleem met de niet startende Range Rover opgelost moet worden. Opa was druk met werk en zijn reis naar Tajikistan. Het is een mooie auto, lekker luxe ook, maar de kosten zijn echt veel te hoog in verhouding tot hoeveel, of beter gezegd hoe weinig, de auto wordt gebruikt. Hij heeft zijn lol van de luxe gehad, tijd voor iets anders.

Het hele gezin gaat mee, opa ophalen in het dorp. Mama was een beetje bang dat de motorreis naar Tajikistan te veel zou zijn voor haar vader, maar zoals hij staat te wachten bij zijn auto ziet hij er gezond en ontspannen uit. Iedereen krijgt een kus, knuffel of een boks van opa. Het gaat een gezellig weekend worden denkt Fébe gelukkig. Mama rijdt weg, maar ze gaat niet richting huis. “Waar gaan we naartoe?” vraagt opa. “Je hoeft niet altijd alles te weten opa!” zegt Fébe. Opa trekt zijn wenkbrauwen op. Nou nou..

Voor de Off Road Store stopt mama. Opa wordt nu wel echt nieuwsgierig. Voor de ingang staat een witte Land Rover schuin geparkeerd, op het dak zit een grote strik en aan de bumpers zitten helium ballonnen. “Gefeliciteerd met je nieuwe auto” zegt mama tegen opa. Nou nieuw is hij zeker niet, het is een oud beestje met een deuk hier en daar. “Kan je eindelijk fatsoenlijk het terrein in zoals je zo leuk vindt” legt mama verder uit. Opa staat te glunderen. “Ik hoop niet dat je hebt moeten bijbetalen voor dit stuk schroot op wielen” grapt opa. De verkoper komt naar buiten gesneld om opa nog te overtuigen dat het echt een hele goede ruil is, de Range Rover voor een Land Rover. Opa vind het allemaal wel best, maar kan het niet laten het de verkoper nog een beetje moeilijk te maken: “Is de lier wel stevig genoeg? Ik was vorige week in Tajikistan en daar heb ik gezien dat een goede lier echt heel belangrijk is”. De verkoper is heel even, een fractie van een seconde, uit balans, Tajikistan? Maar begint dan een heel verhaal over hoe de lier zich in de Ardenne heeft bewezen. Opa glimlacht, wat een mannetje. De papieren worden in orde gemaakt en opa kruipt glunderend achter het stuur. “Hmm, deze start wel” zegt hij met een knipoog tegen Torne die naast hem is gaan zitten. Met de Range Rover maakt opa er altijd een sport van om zo hard mogelijk over alle hobbels te rijden. Zelfs verkeersdrempels werden soepel door de vering ‘opgegeten’. Dat is nu wel even anders, nu worden alle hobbels als een hindernis genomen, en de verkeersdrempels als een stug geveerde vrachtwagen, heel langzaam. Maar de lol is er niet minder om. Bij elke hobbel gieren Fébe en Torne het uit. Torne roept: “Ik voel het in mijn buik!” Opa kijkt verbaasd “Dat is raar, ik voel het in mijn piemel!” zegt opa. Nu moet ook Hielke heel hard lachen.

Het is tijd voor lunch dus iedereen heeft zich in de keuken verzameld. Dit is het moment dat de plannen voor het weekend worden besproken. Vanavond bbq, morgen gaat opa wat leuks doen met Torne, opa wil nog even naar het strand met de Land Rover, Hielke gaat vanavond huiswerk maken met een klasgenoot, iedereen doet zijn zegje, er gaat een hoop gebeuren dit weekend.

Iedereen, behalve papa, gaat mee met opa naar het strand. De Land Rover is verlengd en heeft twee voorstoelen en achterin twee bankjes. Genoeg plek voor 8 personen dus 5 lukt makkelijk. Op het gemakje gaat het richting strand. Bij de parkeerplaats rijdt opa door.. wat gaat hij doen? Opa rijdt zo het strand op! Het is hier altijd heel rustig, er komt echt nooit iemand. De Land Rover ploetert door het mulle zand maar het gaat prima, opa stopt op het harde zand bij de vloedlijn en stapt uit. Opa haalt een schep uit de achterbak, die had hij voor vertrek nog snel even gepakt samen met een emmer. Hielke pakt gauw de schep uit opa zijn handen en Fébe gaat er met de emmer vandoor. De vlieger is ook mee. Zo’n hele grote waar je mee kunt kitesurfen. Torne helpt met het uitleggen van de vlieger en het opblazen van de randen. Als alles klaar is tilt Torne de vlieger op zodat de wind er onder slaat. Opa zit op een soort sleetje, een plank die aan de voorkant is opgekruld, en met twee latjes aan de zijkanten. Torne gaat snel bij opa op schoot. Opa stuurt de vlieger in de wind en daar gaan ze, hobbelend op hun kont over het strand. Torne giert het uit: “Dit is nog beter dan sleeën opa!”. Natuurlijk gaat het veel te hard en zijn ze heel snel heel ver van de auto. “Zo en nu weer helemaal terug lopen” zegt opa “want we kunnen niet tegen de wind in vliegeren”. Als de vlieger weer is opgevouwen zien ze mama al aankomen met de Land Rover.

Mama vindt de drie geitjes wel leuk maar er moeten ook nog schaapjes bij. Opa en Fébe worden op pad gestuurd naar de buurman om een paar ‘gezellige’ schaapjes te halen. Opa heeft geen idee hoe een gezellig schaap er uit ziet, misschien dat de buurman dat weet. De buurman heeft al een kleine kudde in de aanhanger gezet, even aankoppelen aan de Land Rover en klaar. Fébe staat weer naar de pony’s te kijken en maakt nog geen aanstalten om in de auto te gaan zitten. Opa vraagt aan de buurman wat hij met de pony’s doet, wordt er ooit op gereden? De buurman kijkt nu een beetje moeilijk maar geeft geen antwoord. Hij loopt naar Fébe en vraagt: “Wil je er op rijden?”. Fébe haalt haar schouders op “Mag niet van mama”. Opa kijkt verbaasd. “Je mag geen eigen pony van mama, maar heeft ze ook gezegd dat je er nooit op mag rijden?” vraagt opa aan Fébe. Fébe haalt weer haar schouders op. “Zal ik maar even een zadel gaan halen dan?” vraagt de buurman. Opa knikt.

Niet veel later zit Fébe op een pony met een cap op. Opa denkt dat hij Fébe nog nooit zo in haar element heeft gezien. Het is geen geluk dat ze uitstraalt, meer iets van, zo heeft het altijd moeten zijn. Opa maakt snel een foto en een filmpje. Dit wordt nog ingewikkeld. Als de buurman de leidsels los laat, stuurt Fébe zelf de pony door het weiland. “Die twee zijn voor elkaar gemaakt” zegt de buurman tegen opa. Opa maakt nog een filmpje. De buurman en opa sluiten een akkoord, als opa er is brengt hij Fébe en mag ze de pony verzorgen en er af en toe op rijden. Fébe vindt het een prima akkoord.

Als mama helpt met de schapen uitladen staat ze naast Fébe. “Ik ruik paard” zegt mama. “Daar moeten we het nog even over hebben” zegt opa. Mama trekt haar wenkbrauwen op. “Later” zegt opa. Opa en Fébe brengen de trailer weer terug. Fébe kijkt naar opa “Mama werd niet gelijk boos”. “Laat mama maar aan mij over” zegt opa “maak je maar geen zorgen, maar er komt voorlopig nog geen pony bij ons, die hebben het prima naar hun zin bij de buurman!”.

Als opa en Fébe thuis komen is de bbq al op temperatuur. Snel de tuintafel dekken, vlees op de bbq en smullen maar. Er rijdt een auto het erf op. Dat lijkt wel de auto van de moeder van Chloé. Hielke verschiet drie tinten van kleur. Het gaat allemaal zo snel dat Torne en Fébe het allemaal zien gebeuren maar zo verrast zijn dat ze niet reageren. “Zijn we te vroeg?” vraagt de moeder van Chloé aan Hielke

“jullie hadden toch afgesproken vanavond? Als we te vroeg zijn komen we straks terug hoor..”. Mama weet zich als eerste weer te herpakken na de verbazing. “Nee, doe niet zo gek, eet je ook mee?” vraagt mama aan de moeder van Chloé. De moeder van Chloé lijkt te twijfelen maar Chloé lijkt het wel een heel goed idee te vinden als haar moeder even blijft, ze heeft nu écht spijt dat ze in Frankrijk niet al Nederlands heeft geleerd.

Hielke zit ongemakkelijk naast Chloé, ze hadden inderdaad vanavond afgesproken maar nog niet precies hoe laat. Wel had hij al een berichtje van Chloé gekregen waarin stond dat ze hem miste. Ze kon blijkbaar niet meer wachten. Gelukkig houden de hyena’s zich nog gedeisd, maar dat zal niet lang meer duren. Vanmorgen had hij wel gezegd dat dit weekend een klasgenoot langs zou komen, maar hij had natuurlijk niet gezegd dat het Chloé was. Iedereen was zo druk dat ze gelukkig ook geen vragen hadden gesteld. Wat nu?

Voor iedereen is de sfeer ontspannen, maar Hielke en Chloé zitten er ongemakkelijk bij. Niemand lijkt goed te weten wat te doen. Torne en Fébe lijken het een beetje zielig te vinden voor Hielke, ze begrijpen dat ze nu geen grappen moeten maken. Ze zien Hielke worstelen met zijn gevoelens en hij lijkt bang dat ze hem verraden, dat ze tegen Chloé gaan zeggen wat Hielke voor haar voelt.

Opa is de eerste die er genoeg van heeft. Torne en Fébe zijn naar bed maar Hielke en Chloé blijven ongemakkelijk naast elkaar zitten. Chloé is wel steeds dichter tegen Hielke aan gaan zitten. Hoe zit dit. Opa gaat naast Chloé zitten en begint rustig met haar de praten. Opa spreekt een beetje Frans, net genoeg om een gesprekje aan te knopen. Met handen en voeten vraagt opa hoe het Chloé bevalt in Nederland, hoe het op school gaat, of ze Nederlands al een beetje begint te begrijpen. Chloé vertelt opa dat ze heel blij is met de hulp van Hielke en dat ze niet weet wat ze zonder hem moet. Als het gesprekje klaar is staat opa op, legt een hand op Hielke zijn schouder en zegt zacht “ze vind je leuk”. Voor Hielke is dit heel nuttige informatie natuurlijk, maar om nou te zeggen dat hij er echt iets mee kan, nou nee.

De moeder van Chloé heeft aardig van de wijn genoten, samen met mama heeft ze de grootste lol. Ze wisselen ervaringen uit over hun kinderen. “Verliefdheid, dat is echt het ergste” vertrouwt de moeder van Chloé mama toe “De drama’s die ik heb meegemaakt met mijn dochters, ik kan er boeken over schrijven. Met Chloé had ik nog geen problemen, tot we in Nederland waren. ‘ielke dit en ‘ielke dat”. Ze weet dat ze zich heeft versproken en wordt rood. Ook Chloé heeft nu in de gaten dat het over haar gaat. Mama reageert direct: “Gefeliciteerd Hielke, het is wederzijds!” Het puberbrein van Hielke staat nu op ontploffen, te veel informatie, te snel echter elkaar. Chloé’s ogen spuwen vuur naar haar moeder. Hoe durft ze! Waar Hielke bij is nog wel. Opa is klaar met dit hele gedoe, het leven is te kort voor dit soort onzin, hij zegt tegen Chloé in zijn beste Frans “Chloé, mon petit-fils t’aime aussi. Bonne chance”. Chloé’s brein begint nu ook langzaam te ontploffen, Hielke vind haar ook leuk. Hij houdt van haar. Waarom heeft hij niet eerder iets gezegd? Jongens! In Hielke zijn hoofd speelt zich natuurlijk precies het zelfde af, waarom heeft ze niet eerder iets laten merken? Nu is het papa die in actie komt: “Zal ik jullie even thuis brengen? Je kunt echt niet meer zelf rijden! Hielke ga je ook mee?”. Achter in de auto zijn Hielke en Chloé eindelijk even samen zonder dat iemand ze kan zien. Chloé pakt de hand van Hielke. Dit is zo anders dan hij zich had voorgesteld, maar het voelt wel goed. Papa vraagt wel nog even lachend aan Hielke hoe het nou zit met dat huiswerk maken dat hij vanavond zou doen met een klasgenoot. Hielke zegt niets.

Zondag ochtend is altijd bijzonder, met z’n allen uitgebreid ontbijten in de keuken. Opa is er ook gezellig bij natuurlijk. “Ik had die yak mee moeten nemen voor je uit Tajikistan”grapt opa tegen mama “dan hadden we een heerlijk glaasje warme yakmelk kunnen drinken”. Opa trekt een heel vies gezicht naar de kinderen. “Ik heb het geproefd, niet lekker! Maar yak vlees is wel lekker.” gaat opa verder. Chloé komt de keuken binnen. De moeder van Chloé is afgezet door de vader van Chloé om haar auto op te halen, en ze zien haar snel wegrijden. “Oja” zegt Hielke “ik heb met Chloé afgesproken om huiswerk te maken”. “Op zondagochtend?” vraagt mama. Hielke haalt zijn schouders op. Papa pakt snel een stoel voor Chloé en zet die naast de stoel van Hielke. Het valt mama op dat Chloé haar zondagse kleren aan heeft, een zeer elegant jurkje, een heel dunne panty en schattige ballerina’s. Die twee hebben dit duidelijk gepland gisteravond. Nou ja prima toch? Aan de eetlust van Chloé mankeert gelukkig niets, ze voelt zich blijkbaar al op haar gemak.

Na het ontbijt trekt iedereen zijn mooiste kleren aan, precies zoals mama het wil. Chloé wacht beneden op Hielke. Fébe is als eerste beneden. “Mooie jurk” wijst Fébe naar de jurk van Chloé. Chloé knikt “Jij mooi ook”. Nu knikt Fébe, ze vind haar eigen jurk ook mooi, maar niet zo mooi als die van Chloé. Fébe weet niet meer wat ze kan zeggen maar bedenkt dat ze een zelfgemaakte armband heeft die perfect bij de jurk van Chloé pas. Snel rent ze naar boven om hem te halen. Als ze hem om de pols van Chloé laat glijden, kijkt Chloé er verrukt naar “Merci, uhh dan koe wèl”. Als Hielke beneden komt ziet hij dat Fébe al beneden is, hij schrikt. “Niks aan de hand hoor” zegt Fébe onschuldig. Chloé lacht naar Hielke, alles onder controle.

Na de koffie en de lunch, iedereen zit nu echt nokkie vol, begint de tijd van Torne met opa. Opa heeft tegen Torne gezegd dat hij oude kleren of zijn overall moet aantrekken. Opa heeft ook snel zijn survival kleren aangetrokken. Hielke is snel naar boven gegaan met Chloé en mama gaat met Fébe cakejes bakken en versieren.

Opa rijdt met Torne naar het ‘wilde’ deel van het bos. Hier wonen niet veel dieren en mogen de kinderen ook hutten bouwen en boompjes omzagen en zo. Hier is opa ook wel met de Range Rover doorheen gereden, maar echt lekker ging dat niet. Nu met de Land Rover is het andere koek. De richting die ze kijken, daar gaan ze heen. Heuveltje over, slootje door, allemaal heel langzaam, in de four wheel drive in de lage gearing. Torne zit te genieten. Bij een vlak stuk tussen een rij bomen zegt opa: “En nou jij!”. Torne neemt niet eens de tijd om geschokt te zijn, hij zit al bij opa op schoot. Het sturen gaat eigenlijk net als met de skelter, maar hij moet veel meer draaien en het stuur is veel groter. Het gaat heel goed, hij rijdt mooi om de boomstronken heen, en vermijdt de diepe kuilen. Hij zit niet in de gordel dus opa moet hem goed vast houden. Ze komen bij een stijle helling. Opa trapt de koppeling in en geeft flink gas, de motor loeit. “Durven we dit?” vraagt opa. Torne kijkt schamper natuurlijk! Opa laat de koppeling op komen, geeft flink gas, en daar gaan ze. Whieeeeeee. Opa zorgt dat ze precies boven aan de heuvel stil staan. “Wat een dream team” zegt opa en hij geeft Torne een high five. “Misschien moeten we dit niet aan papa en mama vertellen” zegt opa. Torne draait zich om en kijkt serieus “Ik ben misschien soms niet zo slim opa, maar ik ben niet gek!” fluistert Torne.

Als opa naar zijn hutje loopt ziet hij dat binnen Hielke en Chloé zitten. Ze horen hem niet, ze hebben alleen oog voor elkaar. Ziet hij het goed? Zitten ze te zoenen? Opa lacht, die twee laten er geen gras over groeien. Opa gaat naar het huis, mama is nog in de keuken, samen met Fébe, dat komt goed uit.

“Schat” begint opa, mama is gelijk op haar hoede, “Fébe is geboren om paard te rijden”. “Hoe kom je daar nou weer bij pap” vraagt mama. “Daar kom ik zo op” zegt opa “maar Fébe mag van mij geen eigen pony hier, die kinderboerderij van jou vind ik al belachelijk een paard is veel te veel zorgen”. Hij knipoogt naar Fébe, net zo dat mama het niet kan zien. “ Oh vind je dat?” vraagt mama verbaasd. Opa knikt. Heel even wacht hij. “Maar wat echt belachelijk is, is dat Fébe is geboren om pony te rijden maar dat ze de kans niet krijgt. Stel dat Mozart geen muziek had mogen maken, wat was er dan van de wereld geworden?” Opa is goed in overdrijven denkt Fébe. Opa laat het filmpje van Fébe op de pony, aan mama zien. Mama lijkt onder de indruk. “Dat doe je echt hartstikke goed Fébe” zegt mama. “Maar wanneer was dit?” vraagt mama. “Gisteren” roepen opa en Fébe in koor. Opa verduidelijkt nog even dat hij bij het ophalen van háár schaapjes was. “Ik heb een voorstel” zegt opa “de pony blijft bij de buurman, Fébe mag de pony verzorgen en de buurman geeft haar les als dat zo uitkomt. Ik regel wel wat met de buurman voor de kosten”. Opa vraagt aan Fébe of ze het een goed idee vind. Aan mama vraagt hij niets. “Vraag je ook nog even aan papa of hij het goed vind?” zegt opa tegen Fébe. Fébe knikt. “Mag ik ook nog iets vinden?” vraagt mama. Opa en Fébe kijken haar aan, “Nee eigenlijk niet nee”. Ze schieten alle drie in de lach.