Categorie: Boek

Het is nog heel vroeg maar Torne kan niet meer slapen. Zachtjes, om Fébe niet wakker te maken, kleed hij zich aan. Even snel een glas drink yoghurt en dan aan het werk. Door alle hectiek de afgelopen dagen is hij niet aan zijn klusjes toe gekomen en hij wil geen gezeur. Natuurlijk heeft hij elke ochtend de geitjes even verzorgd, Fébe doet dat ‘s middags en Hielke ‘s avonds. Vandaag komt opa weer en dan wil hij klaar zijn.

Dus eerst maar even de geitjes. Jerrycan water mee, brokjes mee, en een zakje met afgekeurde appels mee. Hij moet het nu allemaal dragen want zijn skelter maakt te veel herrie en hij wil niet iedereen wakker maken. Hij heeft zijn overall aangetrokken, het is een beetje mistig en fris maar hij heeft nergens last van zo. Gelukkig hoeft hij niet ver. De geitjes staan al bij het hek te wachten. Eerst maar de appels. Hij gooit een appel en de geitjes rennen er in een kluitje achteraan. Het lijkt wel voetbal op school. Het Bokje van Hielke is natuurlijk het snelst. Torne gooit nog een appel maar nu een andere kant op. Nu is zijn geitje het snelst. Hij houd een appel in zijn hand en het geitje van Fébe komt naar hem toe en eet uit zijn hand.

Torne vult het water bij, gooit wat brokjes in het gras en veegt met een oude stoffer de keutels van het dakje van het hok. Als hij het nu doet gaat het gemakkelijk, als het heeft geregend dan moet hij veel meer poetsen dan wordt het echt een troepje. De geitjes vinden de stoffer maar wat interessant maar Torne legt hem weer snel in het vakje in het hok waar de geitjes niet bij kunnen. Nog even snel alle keuteltjes op de grond op een hoop harken en dan is het weer klaar. Nou ja, ook nog even met de geitjes rennen en spelen natuurlijk.

Volgende klusje is het erf. Langs het huis ligt grind en een pad van klinkers, er loopt ook een pad van klinkers van het huis naar de weg, voor de schuur en op de parkeerplaats liggen betontegels en de rest, daar ligt niets, ofwel zand, grint en puin. Dus de modder komt op de tegels door het lopen en de skelter en de quad, en dat moet er worden afgespoeld. Mama vind het zonde om kraanwater te gebruiken dus is er een pomp gekocht die in de sloot hangt. Even de stekker in het stopcontact in de schuur en spuiten maar. Toen de pomp er net was wilde iedereen natuurlijk, het erf was dan een modderpoel en de stenen waren dan na een kwartier weer vies. Nu heeft niemand meer zin en is het zijn klusje geworden. Nu blijft het gewoon netjes. Naar het hutje van opa, helemaal achter op het erf, is nu ook een paadje van stenen gelegd. Mama wilde een mooi paadje aan laten leggen met mooie stenen, maar opa was gewoon begonnen met oude stenen en tegels verzamelen. Buren die stenen over hadden en er vanaf wilde, wegwerkzaamheden waar vergeten is de overgebleven stenen op te ruimen.. Telkens als hij er weer een stapel had, dan legde hij weer een stukje van het paadje samen met Hielke. Best een lastig klusje want opa wilde dat de bovenkant van de stenen even hoog zijn, maar de stenen zijn niet allemaal even dik. Steen voor steen werd dus gelegd. Na een jaar was het paadje af. Het paadje loopt glad, maar zeker niet recht! Het meandert over het erf, de harde stukken ondergrond vermijdend.

Het begint tijd voor het ontbijt te worden, iedereen wordt nu wakker gemaakt. Snel nog even het grint langs het huis aanharken en dan zijn de klusjes klaar.

Hielke is de laatste tijd stil aan tafel. Maar niemand vraagt zich af waarom, want dat is wel duidelijk, hij is verliefd. Arme Hielke. De grote vraag is wel, op wie?

Papa en mama zijn heel duidelijk geweest, wat Hielke voelt is privé en als hij er over wil praten dan kan dat altijd. Dus Torne en Fébe kunnen hem niet plagen aan tafel. Of hem pesten en hopen dat hij zich verspreekt. Maar de spanning loopt op, wie is het?

Papa heeft aan tafel al uitgelegd dat jongens ook verliefd kunnen worden op jongens. Hielke knikte, maar liet ook toen niets los. Toch hoopt Torne dat Hielke gewoon verliefd is op een meisje.

Op een andere dag heeft mama nog eens gezegd dat ze altijd mogen afspreken met vriendjes en vriendinnetjes, en als het te ver fietsen is, dat ze dan best even met de auto ze wil ophalen en thuis brengen. Ook nu geen reactie van Hielke.

Hielke zit op zijn kamer te piekeren. Hij is verliefd op Chloé. Maar het probleem is dat Chloé uit Frankrijk komt en nog niet echt Nederlands spreekt. Sophie gaat al haar hele leven naar Frankrijk op vakantie, in de zomer én in de winter. Die spreekt dus Frans en heeft Chloé al helemaal ingepikt. Hoe komt hij daar ooit nog tussen?

Torne heeft onderzoek gedaan naar de fietsroute van Hielke. Hij heeft zijn klasgenoten gevraagd of ze Hielke voorbij hebben zien fietsen. Na een week blijkt dat er niets veranderd is in de route van Hielke. Naar school en naar huis, de zelfde route als altijd. Er zijn geen klasgenoten van Hielke op bezoek geweest dus daar kon hij ook niets aan vragen. Waarom maakt Hielke het zo ingewikkeld? Waarom zegt hij het niet gewoon?

Wat het lastig maakt is dat Hielke niet weet waar Chloé woont. Ze wordt elke dag met de auto naar school gebracht en weer opgehaald. En even vragen gaat natuurlijk ook niet. Ten eerste is het een rare vraag, en ten tweede hoe vraag je het in het Frans? Aan Sophie vragen gaat ook niet want dan gaat iedereen denken dat hij verliefd is op Sophie, brrrr.

Fébe heeft haar elektronische dagboek bij Hielke op de kamer gelegd en op opnemen gezet. Helaas neemt hij maar kort op, en Hielke praat blijkbaar niet, zoals zij zelf wel doet, tegen zichzelf als hij op zijn kamer is. Pffff.

Als Hielke op school komt is het een grote chaos. Nog meer dan normaal en dit is echt anders. Iedereen staat voor de ingang te dringen. Hij begrijpt al snel dat er een vechtpartij is tussen Sophie en Chloé. Hielke dringt zich naar voren en het ziet er niet best uit. Vechtende jongens is niet leuk, maar dit is echt een slachtveld. Het is duidelijk dat Sophie in de aanval is en dat Chloé zich verdedigt. Hielke wurmt zich tussen de twee en krijgt gelijk een flinke tik op zijn neus, en een kras van de nagels van Sophie over zijn wang. Chloé verschuilt zich nu achter Hielke maar Sophie weet van geen ophouden. Toen Hielke zich naar voren drong hoorde hij nog een hoop Franse woorden, maar nu hij er tussen staat scheldt Sophie nog vooral in het Nederlands. Heel langzaam wordt het Hielke duidelijk dat Sophie denkt dat Chloé haar vriendje probeert af te pakken. Hmmm. Inmiddels heeft de conciërge Chloé achter Hielke weg gehaald, en pakt de directeur Sophie in haar nek.

Mama wordt gebeld door school. De directeur wil haar spreken over een incident met Hielke. Ze willen niet zeggen wat er aan de hand is, alleen dat het met Hielke prima gaat, en dat ze zich geen zorgen hoeft te maken.

Er zijn wat mensen die Hielke naroepen in de gang en uitlachen over dat hij is geslagen door een meisje, maar de overheersende mening is toch wel dat Hielke een held is dat hij voor Chloé is opgekomen. Ze kunnen hem allemaal wat, het is er niet makkelijker op geworden. Stel dat Chloé echt het vriendje van Sophie probeerde af te pakken, dan is dat slecht nieuws. Maar als het niet waar is… dan biedt het kansen dat Sophie haar nu niet meer claimt.

Hielke moet bij de directeur komen. Als hij binnenkomt zit mama er ook. Hielke schrikt wel een beetje en mama schrikt ook van het gehavende gezicht van Hielke. De directeur lacht, “Kom maar Hielke er is niets om je zorgen over te maken”. Als Hielke ook zit begint de directeur uit te leggen dat er vanmorgen een vechtpartij is geweest tussen twee meisjes en dat Hielke tussen beide gekomen is. Mama kijkt nu een beetje trots. De directeur stel voor dat Hielke de buddy wordt van Chloé, Chloé heeft dit gevraagd, en de ouders van Chloé vinden dat ook wel een fijn idee. “Ze moesten eens weten” denkt Hielke, maar zijn probleem is wel opgelost.

Het is echt ongelofelijk hoe de hyena’s thuis reageren als ’s avonds aan tafel wordt verteld wat er vandaag is gebeurd. “Torne en Glowiieeeeeeee oehhh” roept Torne, en begint kus geluidjes te maken. Fébe reageert verbaasd, “moet je als buddy ook met haar zoenen?” roept ze richting Hielke. Ze weet dat hij niet zo maar tussen twee vechtende meiden is gesprongen, dat doen jongens echt niet. “Ohhh, Hielke is VERLIEFD op Glowiieeeeee” roept ze nog harder. Ze hebben de grootste lol.

Papa en mama proberen Hielke wat privacy te gunnen maar kunnen hun lachen amper inhouden om het hele tafereel. Het is wel wat om een transformatie te zien bij je tiener die dagenlang verliefd was maar er niets mee kon, nu aan dezelfde tafel te zien zitten als baasje met een blos op zijn wangen. “Torne en Fébe stoppen nu” roept papa. Hielke kijkt opgelucht. Torne en Fébe wisselen een veel betekende blik, ze hebben beet. “Wanneer komt ze eten?” vraag papa aan Hielke. Nu kijkt Hielke weer boos, ouders! Mama glimlacht, “het komt wel goed Hielke”. Torne en Fébe kunnen niet wachten.

De volgende dag zit Chloé zoals afgesproken alle lessen naast Hielke. Of “Ielkè” zoals Chloé het zegt. Ze hebben allebei een vertaal app op hun telefoon en mogen als enige hun telefoon in de klas gebruiken. Hielke typt zich rot om Chloé van de belangrijkste informatie te voorzien. Er is afgesproken dat Chloé alle lessen volgt maar dat ze nog geen toetsen hoeft te maken. Dat komt later pas als ze voldoende Nederlands spreekt. Chloé weet voor de les al wat behandelt wordt en heeft het met haar moeder de avond er voor al doorgenomen. Nu is Hielke dus vooral bezig met Chloé uit te leggen wat er in de klas gebeurt.

Tijdens het speelkwartier proberen Torne en Fébe elkaar te zien op het schoolplein. Eigenlijk mag dat niet, maar broers en zussen worden meestal wel met rust gelaten. Ze moeten plannen maken hoe ze er achter kunnen komen wie die Chloé is. En belangrijker nog, of zij ook wat in Hielke ziet. En hoe gaan ze het taal probleem aanpakken? Ze zijn er maar druk mee samen.

Vlak voor de laatste les vraagt Chloé via de vertaal app of hij bij haar komt eten vanavond. Chloé ziet Hielke schrikken. Snel schrijft ze, “Mijn moeder is Nederlands”. Nu kijkt Hielke heel even opgelucht maar dat is maar kort. Chloé vind het ook een beetje spannend maar ze moet het vragen van haar moeder.

Hielke gaat gewoon naar huis met de fiets, en als mama het goed vind wordt hij door de moeder van Chloé met de auto opgehaald en thuis gebracht. Er gaat, helaas voor Hielke, nog geen lampje bij hem branden.

Mama vind het natuurlijk geen probleem, dus Hielke eet bij Chloé. Torne en Fébe zijn zwaar teleurgesteld! En ze krijgen Chloé niet te zien, en ze kunnen Hielke niet uithoren tijdens het eten… En tot overmaat van ramp zegt mama ook nog dat ze in de achtertuin moeten gaan spelen als Hielke wordt opgehaald. Dit gaat te ver! Ze gaan opblijven tot hij terug komt zodat ze haar door het slaapkamer raam kunnen zien!

Onderweg probeert de moeder van Chloé zo veel mogelijk te vertellen zodat Hielke zich straks wat gemakkelijker voelt bij hen thuis. Ze kan wat Chloé zegt vertalen en dat is een stuk gemakkelijker dan via de app. En het kan zijn dat de zussen van Chloé vervelend doen. Hielke denkt dat hij wel wat gewend is met zijn hyena’s thuis dus maakt zich geen zorgen.

De vader van Chloé heeft gekookt en het ruikt lekker. Een beetje vreemd, maar wel lekker. De moeder van Chloé vertelt nog even waarom ze naar Nederland zijn gekomen en dat de kinderen niet naar de Internationale school gaan omdat ze echt hier gaan blijven voor altijd. En ze klaagt dat haar kinderen nooit Nederlands wilde leren en dat het nu hun eigen schuld is dat ze het lastig hebben op school. Chloé haalt haar schouders op en knikt, dat is inderdaad zo. Chloé merkt op dat zij straks wel een voordeel heeft bij de lessen Frans en bij sport.

Als ze gaan eten komen de zussen van Chloé naar beneden. Er wordt druk Frans gepraat en Hielke begrijpt er niets van. Er wordt druk gegiebeld en Chloé haar blik staat op onweer. De gebaren voor “oeh la la, snoepje van week” zijn helaas internationaal. Hij begrijpt niets van wat ze zeggen dus het doet hem niet veel maar hij begrijpt wel dat het over hem gaat en dat ze het Chloé flink lastig maken. Aan tafel komt een jongere zus van Chloé wel heel dicht tegen hem aan zitten. Eerlijk is eerlijk, het is een mooi meisje maar hij is nog steeds verliefd op Chloé. Achter zijn rug om knijpt Chloé even hard in het vel van haar zus. Die zet het op een gillen en speelt de vermoorde onschuld. Het lijkt er op dat dit niet de eerste keer is want de ouders reageren amper op alle tumult. Nog even later voelt Hielke de voet van de zus die tegenover zit hem langs zijn been strijken. Arme Hielke, hij is hier nog zo niet klaar voor.

Als Hielke weer naar huis wordt gebracht gaat Chloé niet mee, ze moet naar bed. Chloé voelt zich echt heel rot over hoe haar zussen met Hielke zijn omgegaan, ze had alles in de gaten maar kon niets doen behalve flink knijpen en af en toe een harde schop onder de tafel. Gelukkig verstaat Hielke nog geen Frans. Om het goed te maken geeft ze Hielke, naar goed Frans gebruik, een knuffel en een kus op beide wangen.

Het is Torne en Fébe niet gelukt om wakker te blijven maar Hielke heeft moeite om in slaap te komen..

Opa is op motorvakantie. Hij is echt ver weg, maar hij heeft geheim gehouden waar hij heen is. Af en toe krijgt mama een foto via de app van woeste landschappen maar het is echt niet te zien waar het is. Hij is niet alleen dus ze hoeven zich geen zorgen te maken of zo, en als hij op een foto staat, lacht hij zijn tanden bloot.

Vandaag brengt de postbode 5 ansichtkaartjes. De voorkant van de kaartjes verraadt eindelijk waar hij is, Tadzjikistan! Op de achterkant van het kaartje staat in de linker bovenhoek 1/5, 4/5, 2/5, 5/5 en 3/5, mama legt ze op volgorde.

Als iedereen thuis is en het tijd is om te eten haalt mama de kaarten tevoorschijn. “We hebben kaartjes van opa gehad” roept ze. Ze hoopt dat dit beter werkt dan roepen dat het eten klaar is, en ze heeft gelijk. Maar eerst moet er gegeten worden.

Na het toetje beginnen ze met de 1/5 die is voor Fébe. Mama leest hem voor.

Lieve Fébe,

Het is hier prachtig, en opa vind het heel leuk hier op de motor. We hebben in de bergen ook paarden gezien. Kijk maar snel op de voorkant, zo mooi zijn ze echt!

Kusje van opa

“Oh, Oh, daar heb je die paarden weer!” denkt mama, “wat hebben Fébe en opa samen bekokstooft?”. Fébe heeft nu de kaart in haar handen en kijkt er ingespannen naar. Ze droomt niet weg, ze kijkt ingespannen! Mama wil er niet teveel aandacht aangeven. Papa kijkt naar Fébe en zegt alleen maar “Nee”. Maar Fébe hoort het niet eens.

Dan is het tijd voor de tweede kaart, de 2/5 en die is natuurlijk voor Torne. Torne leest zijn kaart hardop voor.

Lieve Torne,

Het is hier echt heel mooi, en heel rustig. In de bergen zijn haast geen mensen. Je zou hier fantastisch met de skelter over de bergweg naar beneden kunnen racen, er rijdt verder toch niemand. Maar ik denk niet dat dat van mama mag.

Dikke knuffel van opa

Torne kijkt naar het plaatje op de voorkant. Toegegeven, hij begrijpt wat opa bedoelt met de skelter, maar hij zou veel liever bij opa op de motor door de bergen rijden. Papa vraagt aan Torne wat hij denkt. “Opa plaagt mama weer dat ik iets niet mag van haar, terwijl het van opa vast ook niet mag” zegt Torne. “Ik wil ook gewoon een keer iets leuks doen” zucht hij “en mooie bergen, ik zou daar ook wel heen willen”. “Papa ging daar op jouw leeftijd ook niet heen. En opa al helemaal niet, die kwam niet verder dan België en Duitsland!” probeert mama de boel in perspectief te brengen. Torne fronst maar besluit niets te zeggen, hij is benieuwd naar de volgende kaart. Fébe zit nog naar haar kaart te kijken.

De 3/5 is voor Hielke. Ook hij leest hem zelf voor.

Beste Hielke,

Mis je opa al een beetje, nou ik jou wel hoor! Ga je mee over een paar jaar? Je kunt hier namelijk ook op quad-vakantie. Ik vind de Land Rover op de kaart ook wel mooi!

Tot snel, opa

Nu begint Torne te huilen, “Zie je wel, Hielke mag wel mee en ik niet!”. “Nu nog niet, Hielke zit toch nog gewoon hier? Die gaat voorlopig nergens heen hoor!” troost mama Torne. Hielke begrijpt Torne wel een beetje: “Maar opa had het toch over je skelter, en jij kreeg een knuffel van hem.” Als Torne naar zijn kamer wil gaan trekt papa hem op schoot. De volgende kaart, 4/5 is voor papa.

Beste schoonzoon,

Het is hier overdag in de vallei 33 graden en ’s nachts 18 graden. Omdat we in de bergen rijden is het goed te doen. De Pamir Highway was een goede tip, je had gelijk, het is oppassen met de benzine, ik heb het filter gebruikt dus had geen problemen maar anderen wel (dus vertragingen…).

Tot snel!

Mama kijkt naar papa: “Was dit jouw idee? Ben je wel goed bij je hoofd?” De kinderen kijken nu verbaasd. Papa probeert onschuldig te kijken, maar mama is echt boos. “Je weet dat mijn vader altijd meer wil dan goed voor hem is, en jij gaat hem een beetje zitten helpen om in een uithoek van de wereld MOTOR te gaan rijden! Nee niet met een jeep, een MOTOR. Weet je wel hoe slecht de medische zorg daar is?” ze zegt de woorden heel precies, net als wanneer ze de kinderen straf geeft. Papa haalt zijn schouders op. Het is nu oorverdovend stil. Dan zegt Fébe met een zacht stemmetje: “Maak je maar geen zorgen mama, het komt wel goed met opa.”

Papa pakt de laatste kaart en begint voor te lezen.

Hi schat,

Is mijn tuinhuisje inmiddels al gekraakt door Hielke? 😉 Hier is het prima, ik hou het tot nu toe nog goed vol. Heb je nog plek voor een Yak voor je kinderboerderij? Ik heb hier een schattige gezien, zal ik haar meenemen voor je (ha ha)?

Ik hoop dat ik over twee weken weer even bij jullie ben, dan MOET je alle foto’s kijken (gna gna)

Dikke kus, papa.

Mama begint te huilen. Papa brengt Torne en Fébe naar bed.

In bed zegt tegen Torne tegen papa: “Pap”, hij kijkt serieus, “Hielke heeft een eigen kamer en ik niet, mag ik niet in het hutje van opa gaan slapen als opa er niet is, dat Fébe geen last meer van me heeft?”. Papa lacht: “Fébe heeft geen last van jou, die vind jou heel gezellig, net als ik”. “Shit, mislukt” denkt Torne.

“Wat heeft het voor zin als we op een boerderij wonen zonder dieren?” klaagt Hielke. Mama knikt. Torne en Fébe zijn het met Hielke eens, ook zij willen dieren. “Maar wie gaat er dan voor ze zorgen?” vraagt mama zich af “en wat voor dieren?”. De drie zijn het snel eens. De buurman heeft hele lieve kleine geitjes te koop, ze willen alle drie een eigen geitje. Mama had zes geitjes ook prima gevonden maar zegt maar even niets, rustig aan beginnen.

De geitjes kosten € 5 per stuk. Mama geeft alle drie een briefje van vijf. Hielke gaat op zijn quad, Torne met zijn skelter met in de aanhanger Fébe. Zo gaat het hele stel op weg naar de buurman.

De buurman heeft heel veel geitjes in verschillende hokken. Ze kijken alle drie rond en zoeken de aller leukste, aller liefste of aller mooiste. Hoewel, Fébe is niet zo druk met kiezen. Ze staat naar de pony’s te kijken in het weiland. Ze wil graag een geitje, maar ze kijkt ook graag naar de pony’s. Als Hielke en Torne hebben gekozen kiest ze ook snel. Hielke kiest een bokje, en Torne en Fébe een geitje.

De beestjes zijn best al groot en sterk dus er wordt besloten dat ze aan een touw achter de quad van Hielke naar het weiland worden gebracht. Hielke rijdt gelukkig heel rustig dus de hele karavaan komt heelhuids aan bij het stukje weiland dat voor de geitjes is afgezet, lekker dicht bij het huis. Fébe heeft naast zich in de aanhanger van Torne een grote zak met brokken voor de geitjes, die heeft de buurman nog mee gegeven.

Mama komt kijken en ze kijkt tevreden. Dat bokje gaat voor problemen zorgen, maar dat is ook wel leuk, ze zal het eens aan de buurman vragen wat ze het beste kan doen. Mama heeft ook een waterbak meegenomen voor de geitjes om uit te drinken, Hielke mag hem zo vullen door met de quad jerrycans met water heen en weer te rijden. Torne gooit wat brokjes in het gras en zet de zak in de schuur.

Tijdens het avondeten zegt Fébe: “Mam, de buurman heeft ook hele mooie pony’s”. Mama knikt maar zegt niets.

Torne en Fébe hebben zwemles gehad. Ze klimmen moeizaam in de bakfiets, ze zijn moe. Het ruikt lekker! Mama trekt de dekentjes op tot onder hun okseltjes, en geeft ze dan een bakje met spaghetti. “Ga maar lekker eten, maar niet knoeien hoor!” zegt mama. Nog voor mama begint te fietsen is er al flink wat uit de bakjes gegeten, en als mama door een kuil rijdt wordt er natuurlijk toch geknoeid.

De bakfiets is een knutselprojectje van papa en mama van jaren terug toen Hielke klein was. Het is een oude bakfiets met een fietswiel aan elke kant van de bak en een wiel achter, en dus niet zo’n watje patatje nieuwerwetse bakfiets met 1 wiel aan de voorkant met weinig ruimte in de bak. Nee deze bakfiets is echt groot, voor in de bak is een gedeelte voor de boodschappen en bagage, en vlak bij de bestuurder zitten de zitjes van de kinderen. Eerst natuurlijk alleen het zitje voor Hielke, maar later zijn de zitjes voor Torne en Fébe er bij geknutseld, natuurlijk met bijbehorende gepersonaliseerde dekentjes. Vroeger was het een brommer bakfiets, maar papa heeft hem omgebouwd naar een elektrische bakfiets.

Als mama de schuur in rijdt ligt Fébe al te slapen en Torne bijna. Mama geniet, zo is het zoals ze het zich altijd had voorgesteld.

Vandaag is Hielke jarig. Hiep, hiep hoera. Het ontbijt op bed en de cadeautjes zijn natuurlijk leuk, het ‘lang zal hij leven’ zingen door zijn familie moet maar, maar eigenlijk draait het vandaag maar om één ding, vandaag mag hij eindelijk een quad. Eindelijk is hij groot genoeg, niet om op de weg te mogen rijden want hij is nog lang geen 16, maar voor op het erf. De grote quad van mama staat al heel lang te lonken, maar is te groot en gaat te hard. Oeh wat heeft hij het vaak te horen gekregen als hij er dromend naar stond te kijken: “je blijft er van af Hieke, hoor je me!” Pffff

Hij is nu oud genoeg voor een 50cc quad, hij heeft gespaard, voor zijn verjaardag krijgt hij ook nog geld, het moet genoeg zijn om er eentje te kopen. De buurman heeft er nog een staan, misschien kan hij die wel kopen. Na school, en als het verjaardagsbezoek weg is vanavond, moet hij het toch maar eens bespreken. Hielke pakt zijn fiets en gaat naar school.

Mama is aan de telefoon: “Nee, niks er van, niet nu! We hebben afgesproken om 4 uur en geen minuut eerder!”

Mama bakt de lekkerste taarten en cup cakes voor de kleintjes. Ze is net klaar als Hielke weer uit school komt. De keuken ruikt heerlijk en Hielke heeft wel zin in een feestje. Als de bel gaat roept mama: “Hielke het is voor jou, doe jij even open?”. Dat is raar, denkt Hielke, iedereen komt toch achterom? Als hij open doet staat er een man in een overall die hij niet kent. “Ben jij Hielke?” vraagt hij nors? Hielke knikt. “Die moeder van jou is wel streng, ik moest uren wachten…” klaagt de man. Hielke knikt weer. De man loopt naar een flink uit de kluiten gewassen bestelbus. Hielke heeft geen idee wat er aan de hand is. Het is duidelijk niet de postbode. Als de man de achterklep open maakt ziet Hielke een spiksplinternieuwe groene quad, zijn lievelingskleur! “Deze is voor jou”, zegt de man. Hielke kan het niet geloven. Op de quad ligt een helm en een motorcrosspak. De man rijdt de quad uit de bus, het bezoek is naar buiten gekomen en begint te klappen en happy birthday te zingen. Mama komt naar hem toe en fluistert “geniet er van schat, maar als ik je zonder helm of pak zie rijden dan gaat hij een maand op slot!”. Hielke knikt.

Het eerste stukje rijdt mama even mee op haar quad, daarna mag hij lekker helemaal zelf gaan rijden. Hij mag overal rijden vandaag, in de weilanden, in het bos, hij gaat zelfs even naar de buurman. Misschien is wel het allerbeste dat hij Torne of Fébe niet mee hoeft te nemen, even helemaal vrij.

Als Hielke ’s avonds in zijn bed ligt geniet hij nog helemaal na. Hij heeft eindelijk een quad! Helemaal van hem alleen!

Als opa op bezoek komt dan parkeert hij zijn auto of zijn motor altijd in het dorp en gaat dan in de oude Range Rover naar zijn hutje op het erf. Vandaag gaat opa weer naar huis maar de Range Rover wil niet starten. De accu is niet leeg, de benzine is niet op, ze hebben onder de motorkap gekeken met z’n allen en er zitten geen kabels los, maar starten lukt gewoon niet.

Hielke wil opa best even naar het dorp brengen met mama haar auto. “Leuk geprobeerd Hielke” zegt mama “maar je bent nog geen 18 en je hebt ook nog geen rijbewijs”. “Alleen op het erf, opa kan het laatste stukje naar het dorp rijden” probeert hij nog maar mama kijkt nu heel streng.

Mama brengt opa naar de auto, Torne en Fébe gaan ook mee, Hielke niet die is nu chagrijnig.

Fébe en opa zitten in het hutje van opa. De geblokte gordijntjes zijn natuurlijk gezellig open. In de verte horen ze Torne aankomen op zijn trapskelter, in zijn aanhanger de thee en koekjes. Op de tafel heeft Fébe twee bordjes en twee kopjes neergezet. Niet zo aardig voor Torne, als dat maar goed gaat. Zoals altijd komt Torne met veel lawaai binnen met de thee en koekjes, “Toen ik al halverwege was moest ik helemaal weer terug voor de suiker”. Torne ziet de twee bordjes en alle stoelen zijn bezet met opa en Fébe en de knuffels van Fébe. Torne zucht “Jullie gaan zeker weer saai thee drinken? Doei!”, en weg is hij. Het piepen van de trappers wordt steeds zachter als Torne over het erf weer richting het huis ploetert.

“Wil je een lekker kopje thee opa?” vraagt Fébe. Dat wil opa wel, met een koekje, opa is dol op koekjes.

Het is zondagmiddag, op zondag ochtend moet iedereen altijd netjes aankleden van mama. Met z’n allen wordt er dan ontbeten, dan om elf uur wat gedronken en om één uur geluncht, samen met de buren. Mama maakt dan foto’s omdat iedereen er dan zo mooi uit ziet. Na de lunch mag iedereen weer doen wat hij wil. De jongens haasten zich dan om snel weer ‘normale’ kleren aan te trekken, maar Fébe niet, die houd haar mooie kleren aan! Thee drinken met opa is een speciale gelegenheid, daar horen mooie kleren bij. Haar schoenen zijn vies van door de modder van over het erf lopen, en staan bij de deur. Ze heeft haar elfjes pantoffels aan.

Opa drinkt zijn thee met zijn pinken omhoog, Fébe probeert het ook maar het wil nog niet lukken, volgende keer misschien. Opa is een beetje stil vandaag, normaal hoeft zij niet zo veel te zeggen en kletst hij voor twee, maar vandaag niet. Fébe vraagt zich af waarom.. Opa vraagt “heb jij nog iets leuks meegemaakt Fébe”. Fébe denkt heel diep na, en schud dan haar hoofd. “Wat saai” zegt opa en hij houd weer zijn mond. Even later vraagt opa “echt helemaal niets?”. Fébe schudt weer haar hoofd. “Heeft Beer misschien nog wat meegemaakt?” vraagt opa. Fébe denk aan vorige week toen Torne Beer per ongeluk uit het raam had gegooid bij het opruimen. Zo met een boog naar buiten in plaats van met een boog in de speelgoedkist. Maar Fébe zegt nog steeds niets.

“Kom eens even lekker bij me zitten” zegt opa en hij houd zijn armen wijd open. Fébe kruipt op schoot en voelt direct haar ogen zwaar worden. Opa pakt een boek en gaat lezen.

Als Fébe wakker wordt heeft ze gedroomd. Ze begint het gelijk aan opa te vertellen.

“Opa, opa, we hebben perensap” roept Torne enthousiast als opa de keuken binnenkomt, “mama heeft het gemaakt van onze eigen peren”. “Er zitten toch geen pitjes in Torne?” vraagt opa terwijl hij moeilijk kijkt “want in wil echt geen perenboom in mijn buik”. Torne  lacht, “je krijgt alleen maar pitjespoep van pitjes opa”. “Geef me dan maar een glaasje” zegt opa met een knipoog.

Fébe kijkt toe hoe Torne met het puntje van zijn tong uit zijn mond een glaasje perensap inschenkt. “Ik denk dat Fébe ook wel een glaasje lust” zegt opa. Torne zucht en terwijl zijn schouders naar beneden gaan, gaat de sap over het randje. Opa neemt snel een slokje en haalt een doekje over het aanrecht, opgelost. “Ik wil mijn glaasje bij jou opa” zegt Fébe. Torne fronst “als je maar niet denkt dat ik het kom brengen in opa zijn hutje”. Opa schud zijn hoofd “vandaag niet Fébe, vandaag drinken we het gewoon in de keuken”.  

Mama komt de keuken binnen, “Hoi pap, goede reis gehad?”. Opa knikt, “lekker sapje hoor trouwens”. Mama vraagt aan opa wat hij samen met Torne gaat doen vandaag. Opa kijkt naar Torne, die kijkt snel weg. Opa weet dat Torne nog zijn klusjes voor mama moet doen. Opa kijkt naar mama, mama kijkt naar Torne en Fébe kijkt naar iedereen, wat zal er gebeuren? Mama is in een soepele bui, “beloof je dat je morgen je klusjes doet Torne?”.  Torne knikt driftig ja. “Nou wat wil je doen vandaag Torne?” vraagt opa. “Hij wil op de quad” fluistert Fébe in opa zijn oor “maar dat mag niet van mama”. “Ik ga vandaag quad rijden” zegt opa “en Torne moet met me mee want hij moet helpen met sturen”. Mama kijkt nu heel moeilijk “Je gaat het hem nog niet leren hoor pap! Hij is echt nog veel te jong.”. Opa zet een onschuldige blik op.