Categorie: Mark 2.0

Vandaag staat om 12:15 uur de PET-CT scan op de planning. Dit moet nuchter dus zes uur er voor niets eten en drinken. De wekker staat om 6 uur, mijn boterhammetje en de banaan voor er op, heb ik gisteravond klaargelegd. Julia moet naar school dus die komt ook nog even buurten, en dan draai ik me lekker nog even om tot 8:30 uur.

Als ik opsta is het weer niet zo best, maar als ik vertrek schijnt de zon uitbundig. Lekker vrolijk weertje weer.

Als ik in het LUMC binnenkom staat tante Thea al te wachten om even lekker bij te kletsen. Zij moest bloedprikken, maar alles gaat gelukkig goed. Was echt heel leuk elkaar weer even te zien.

Dan naar boven (met de trap natuurlijk), vingerprikje en dan consult met de verpleegkundig specialist. Alles is onder controle, de bloedwaarden zijn verder gestegen en zijn nu normaal, of zijn echt bijna normaal. Hoewel ik deze week minder heb ‘gepropt’ ben ik niet afgevallen, mijn lijf is duidelijk steeds meer in balans. Niets te zeuren dus, want ik voel me ook weer een stuk beter na de activiteiten van de afgelopen dagen. De anti-afstotingsmedicatie mag weer verder naar beneden dus dat is ook gunstig dat hier geen complicaties zijn opgetreden, hopelijk blijft dat nog even zo.

De afdeling Hematologie heeft besloten wat ze gaan doen met de vaccinatie van hun patiënten tegen Covid 19. Ze gaan het gewoon doen! Een beetje in het kader van baat het niet dan schaad het niet. Misschien helpt het bij sommige (zoals bij mij) niet, omdat de afweer nog onvoldoende ontwikkeld is om antistoffen aan te maken, bij sommigen misschien een beetje en voor een ander kan het bijdrage aan de groepsimmuniteit. Gewoon een experiment dus om ervaring op te doen. Mocht het nog niet goed werken, dan wordt ik later nog eens gevaccineerd, en als het nodig is nog eens 😊. Elke week wordt er bloed geprikt, een beetje voor mij maar ook buisjes voor onderzoek. Ben wel blij dat er eindelijk duidelijkheid is, nu alleen even de oproep afwachten.

Na het consult nog even bloedprikken, dat is inmiddels routine. Toch knap hoe deze dames kunnen prikken zonder dat je iets voelt, dat is echt een kunst hoor. En daarnaast ook altijd oprecht meelevend met hoe het gaat.

Dan is het al bijna tijd voor de PET-CT scan. Ook dit is inmiddels vertrouwd. Liter water drinken vooraf, dan infuus met radioactieve stof, driekwartier laten inwerken even plassen en dan een half uurtje de scanner in. Het prikken van het infuus gaat hier toch echt een stuk minder soepel, het doet flink zeer. Vooraf zei de laborant al dat hij hoopte dat ik niet te lang was voor 1 scan of dat het misschien toch in twee delen zou moeten. Deze keer werd in niet lekker ingebakerd in een dekentje maar uiteindelijk ging het prima. Na de scan controleren ze altijd even of de scan gelukt is. Is een formaliteit dus ik kon vast omkleden. Julia had op me gewacht, na school is ze naar Leiden gekomen en daar bijna 3 uur gewacht. Dus ik kon al berichtje sturen dat ik bijna klaar was. Bleek toch dat mijn hoofd niet helemaal op de scan stond dus moest nog even terug. Hoefde niet weer helemaal om te kleden gelukkig. Het zou maar 5 minuten duren, maar verkeerde instelling van het apparaat maakte er 10 van maar volgens de laborant was hierdoor de scan nu super scherp. Ik heb het idee dat ik daar op enig moment nog voordeel van ga hebben.

Tja, en toen was het echt klaar. Op naar de Burger King samen met Julia! Ik heb best een beetje trek😋. Ik bestel lekker want mijn moeder is de sponsor vandaag👍 maar niet te veel want zoals gezegd ben ik gestopt met proppen. De frietjes zijn niet helemaal vers maar de rest is helemaal goed, eindelijk lunch om 15:15.

Als we bijna thuis zijn belt Mariëlle dat Laura voor de deur stond. Laura belt me en ze wacht nog even op me. Ze is een proefrit aan het maken bij mij in de buurt. Als ik thuis ben kan ik hem bewonderen. Een kek wagentje zoals ze vroeger zeiden. En nog veel belangrijker natuurlijk, heel gezellig om elkaar weer even te zien!
Het avondeten gaat moeizaam, het Burger King feestmaal is nog niet voldoende gezakt.

Nog even Julia naar het station gebracht om haar fiets op te halen, dit blog en het blog van afgelopen week schrijven en dan is het klaar voor vandaag. Tenminste, dat dacht ik, want mijn moeder vind de blog natuurlijk niet genoeg die eist ook nog wat persoonlijke uitleg 😉 Dus even via de telefoon een uurtje bijgekletst😊

Het was echt een super gezellig dag!

Maandag ben ik het echt zat. Zelfs liggen begint zeer te doen en mijn humeur wordt er niet beter op. Eigenlijk wilde ik motorrijden maar het voelt nog te koud. Ik heb met Erik afgesproken dat we een klein rondje gaan golfen woensdag, dus ik besluit te kijken wat mijn voeten inmiddels weer aankunnen. Het wordt een ‘rondje om de plas’. Ik kijk wel hoe ver ik kom. Aan het begin is het wel heel moeizaam hoor. Voor me lopen twee oudere dames en ik merk dat hun tempo prima is. Van het wandelen gaan mijn darmen aan het werk lijkt het, af en toe moet ik even stoppen voor een 💨. Als het daar maar bij blijft is het prima. Na een uur heb ik het rondje rustig voltooid, geen blaren, geen pijn, prima. Mariëlle is weer aan het werk en moet de eerste week op kantoor werken. Julia en ik maken het eten (burrito’s).

Dinsdag staat een bezoekje aan mijn ouders op de planning. Ik heb ze voor het laatst gezien toen ik in het ziekenhuis lag. We hebben natuurlijk wel contact gehouden, maar nu is het tijd om elkaar echt weer te zien. Het was gezellig, op tijd weer naar huis om Julia op te pikken van het station met haar zware militaire tas met uitrusting.

Woensdagochtend is de activiteiten commissie (Julia) weer actief, we gaan een uurtje fietsen. Ik heb me goed ingepakt, aan het begin is dat super want ik heb het niet koud maar halverwege begin ik het een beetje warm te krijgen.

We rijden nog even langs de Jumbo voor wat boodschappen voor Julia en een broodje voor Marielle en dan is het al tijd voor lunch. Eigenlijk wil ik nog een meeting voor morgen voorbereiden maar daar heb ik geen puf voor. Concentreren is nog wel een beetje een uitdaging soms. ‘s Middags heb ik afgesproken met Erik om te golfen, maar een kleine baan lopen durf ik nog niet aan, dus het wordt lekker oefenen op de driving range. De spierpijn van vorige week is net over dus eens kijken wat de ‘schade’ nu gaat zijn. Ik begin niet slecht al zeg ik het zelf, maar na verloop van tijd kan ik geen bal fatsoenlijk meer raken. Vlak voor het eind gaat het gelukkig weer iets beter. En het goede nieuws, de dagen er na geen spierpijn meer gehad.. Conclusie, ik kreeg spierpijn door Harry 😂 want die was er nu niet bij.

Donderdag begint met huishoudelijke taakjes. Bed verschonen, wasjes draaien, vaatwasser uit- en inruimen, dat soort dingen. Om 10 uur heb ik een video conference gepland om mijn fantastische flow 🙈🙊 te bespreken maar niet iedereen blijkt te kunnen. Dus we gebruiken de tijd voor wat overleg en gezellig bijkletsen. Na de lunch is het lekker weer en besluit ik dat het tijd is om mijn motor skills weer eens te testen. Het verslag op Pindat komt nog, maar kort en goed, binnendoor naar Alphen aan den Rijn en weer terug. Het was heerlijk, met 14 graden prima te doen, alleen met een stukje 100 km/uur even de handvatverwarming aan. Totaal 1,5 uur gebalanceerd op twee wielen, moe maar voldaan kwam ik thuis. Even lekker energietjes bijtanken met zelfgemaakte kapsalon. Ik heb er zoveel knoflooksaus in gedaan dat het prima naar binnen gleed en ik zelfs knoflook proefde.

Morgen weer op avontuur naar Leiden in het LUMC.

Er was niet zo veel te melden de afgelopen tijd. Er gebeurde wel van alles maar had niet de energie en woorden het te delen. Dan maar even beginnen met de feiten.

Afgelopen vrijdag was het weer controle dag. Vorige keer was alles redelijk onder controle maar was mijn afweer opeens gehalveerd. Waarschijnlijk waren de afweercellen opgebruikt voor een allergische reactie in de huid. Ik vermoed dat dit kwam door teveel chocola. Afgelopen week dus geen chocola meer gegeten en bij de laatste controle zat er weer een stijgende lijn in het bloedbeeld en geen allergischer reactie meer. De meeste waarden zitten nu tegen de ondergrens van normale waarden aan, dat is prima dus👍 Rond dag 90 zou er begonnen worden met het afbouwen van de anti-afstotingsmedicatie. Dit is spannend want dan kan er dus graft versus host gaan ontstaan. Is de huid is de GVH inmiddels al lang weer verdwenen maar in mijn mond nog niet. Hoewel ik wel het idee heb dat het al veel minder is, is mijn smaak nog niet terug. Omdat komende vrijdag het laatste consult is met de verpleegkundig specialist, wilde ik graag nu beginnen met afbouwen zodat komende week zichtbaar wordt wat het effect is, en hij nog mooi kan vergelijken met de afgelopen weken. Zo’n man ziet met zijn lampje en vergroot ding toch meer dan ikzelf voor de spiegel. De Hematoloog werd er even bijgehaald om ook te kijken. Conclusie, afbouwen is verantwoord, effect moeten we afwachten. Mocht de graft versus host in de mond erg toenemen dan wordt een Prednison mondspoeling voorgeschreven. Dus… alles goed doorgesproken, what if scenario’s liggen klaar, ik ben toe aan de volgende fase.

Het rare is dat als ik terug denk aan de vier weken ziekenhuis en de chemo’s vorig jaar ik me eigenlijk niet meer kan voorstellen dat het om mij ging. Eerder een boek dat ik gelezen heb, of een film die ik heb gezien. Aan de ene kant is dat een goed teken (geen trauma’s) maar aan de andere kant is het wel degelijk bagage die ik in mijn rugtas heb. Dit hele project heet natuurlijk Mark 2.0 dus dingen zijn nu wel anders. Keuzes maak ik nu toch wel anders, en ik wil door. Het nu rustig aan moeten doen voelt verschrikkelijk, soms denk ik dat ik me met de chemo’s veel beter voelde. Grote onzin natuurlijk, want toen probeerde ik op pure wilskracht het verval tegen te gaan. De afgelopen weken heb ik moeten accepteren dat mijn energie beperkt was, ik in een heel donker hoekje belande maar met uitzicht op genezing, en die genezing lijkt ook echt al gebeurd te zijn. Aankomende vrijdag een PET-CT scan ter controle maar alles wijst er tot nu toe op dat het nieuwe beenmerg prima functioneert en dat zowel de bloed problemen, lymfeklier problemen en afwijkingen in de huid weg zijn. Maar het lukt me niet om de schakelaar om te zetten het het te vieren. Het is nog te vroeg, er kan nog te veel mis gaan. Kort en goed, het begint een slijtage slag te worden. Ook dit schijnt normaal te zijn in deze fase, maar ik ben er zo ongelofelijk klaar mee. Concentratie wordt steeds lastiger, ik heb weer meer behoefte aan slaap en rust, alles irriteert en frustreert me, pffff.

Maandag stond ik met Wouter te kletsen en ik werd echt licht in mijn hoofd, moest echt even gaan zitten, voelde echt alsof het helemaal mis aan het gaan was. Na het eten was ik het helemaal zat, eens kijken of beweging helpt, tijd voor stap 3 (zie vorige blog) Buiten is het koud dus lekker binnen de trap op en af. Na 20 etages (10 keer de trap op en af van de begane grond naar de zolder). Geen ademhalingsproblemen, geen hart problemen, geen uitputtingsverschijnselen, alles onder controle. Dit trucje hebben we nog een paar keer herhaald deze week maar dan 10 en 15 etages, we omdat Julia natuurlijk gezellig mee doet (loopt ze te roepen: goed zo meneer nog even volhouden, u doet het prima😊, als een echte verpleegster).

Donderdag heb ik mijn golf swing geoefend op de driving range, gezellig met Harry en Erik. Het ging nog best behoorlijk na meer dan een half jaar. Maar oei oei oei, vrijdag begon ik iets van spierpijn in mijn armen te voelen, en zaterdag was het echt niet meer grappig. Maar het was het waard hoor, even weer onder de mensen geweest, even ontspannen dat doet een mens toch wel goed moet ik bekennen. Eens kijken of we dit vaker kunnen doen.

Zondag is ‘lekker-ontbijten-dag’, sinds vorige week doet Wouter ook gezellig mee. Eerst even naar de Jumbo voor de mensen die verantwoord willen eten (Julia) en McD voor de mannen, even flink calorieën tanken.

Vrijdag is Burger King dag. Julia komt dan uit school als ik klaar ben met mijn controles in Leiden. Ze haalt dan eten voor me, en dan rijden we met z’n drieën terug. Op deze manier lukt het me om op gewicht te blijven.

Voor motorrijden is het weer nog niet lekker genoeg, gisteren even een stukje gefietst als alternatief. Motorrijden staat wel weer voor deze week op de planning.

De laatste dagen heb ik wat minder energie, of het komt doordat ik een leuke serie heb ontdekt op Netflix (New Amsterdam) waardoor ik teveel (lees: tot te laat) zit/lig te kijken, of dat mijn lijf gewoon even wat drukker is met herstellen geen idee. Maar Julia vond dat ik wat in beweging moest komen. Stap 1

Stap 2 is op woensdag ochtend vroeg (9:00 uur in de auto zitten) naar onze bekende wandel plek in Maarn

En natuurlijk ook nog weer even touwtje springen ‘s avonds 👍 Ik ben benieuwd wat stap 3 wordt..

Maar ik sla nog wat over, in de middag komt er nog een pakketje binnen van mijn collega uit Frankrijk. Ik krijg allerlei overlevingspakketten natuurlijk van fruit tot Toblerone en zo, dit keer is het echt Frans en echt bijzonder.

In de grote potten zit een konijnen poot met groenten, een soort stoofpotje verwacht ik. Er staat op dat het lekker is met aardappelpuree. In de kleine potjes zit varkenslever met groeten en zo. Ik heb het even opgezocht, dat eet je op een toastje, het is zeg maar de verantwoorde versie van foie gras. En als laatste nog een potje rabarber en frambozen confiture. Helaas moet ik even wachten tot ik mijn smaak weer terug heb 🥲

Vanavond nog even een mooie flow chart geknutseld voor mijn werk. Morgen presenteren aan mijn collega’s en hem daarna gaan testen in de praktijk als ondersteuning van het proces. Ben benieuwd 👍

Vandaag weer de wekelijkse controle in het LUMC. Twee dingen zijn spannend, ben ik nog op gewicht en is mijn bloed weer ‘gezond’.

We gaan maar direct naar de antwoorden. Ik ben weer 1,5 kilo zwaarder ongeveer, dus weer terug op het streef gewicht, en dus niet afgevallen en dat was het doel. De graft versus host in de mond is aan het afnemen. De verpleegkundig specialist werd vorige week vervangen dus hij kon nu goed het verschil zien met twee weken geleden. Ook de huid herstelt goed. Vorige week is bloedonderzoek gedaan naar hoeveel T-cellen er afwijkingen vertonen. Als al mijn beenmerg is vervangen door beenmerg van de donor dan zouden er geen afwijkingen meer gevonden moeten worden. De uitslag dat 1% afwijkt, maar dat is verwaarloosbaar. Je zou denken: tijd voor een feestje 🥳 Eigenlijk is dat natuurlijk gewoon zo, maar toch blijft er een soort van wolkje boven mijn hoofd hangen, we zijn er nog niet, er kan nog van alles mis gaan. Maar voor nu gaat het perfect, bloedwaarden blijven ook goed, de HB is bijna op normaal niveau.

Julia meldt dat ze vanuit school in de trein naar Leiden zit en met ons mee terug rijdt naar huis. Ze loopt ook even langs de BK om lunch voor me te halen. Maar ik moet nog bloedprikken. Uiteindelijk ben ik snel aan de beurt en hoeven we niet lang op elkaar te wachten. Ik krijg een milkshake en een hamburger. Mariëlle rijdt zodat Julia en ik kunnen eten. De hamburger smaakt goed, er zit genoeg augurk op om goed te smeren in mijn mond en mosterd in plaats van ketchup geeft een smaak die ik licht kan proeven. Helemaal goed dus. Even denk ik dat 1 hamburger (van een Euro) te weinig is, maar gelukkig heeft Julia er twee gehaald voor me. Samen met de milkshake heb ik genoeg gegeten om geen trek meer te hebben. We rijden de McD in Leiden dus voorbij. Bij de McD is Woerden vraagt Mariëlle weer of ze langs de McD moet rijden, heel even twijfel ik, het duurt best nog lang tot het avondeten en verder heb ik behalve chocola niet veel lekkers in het verschiet, dus hup, op naar de McKroket. Na de hamburgers valt de McKroket wat tegen, maar hij gaat verder wel gewoon soepel naar binnen hoor.

De rest van de dag heb ik, in deze blog, niets over te melden.

De wekker ging weer om 8 uur, eigenlijk heb ik zin om verder te slapen maar het lukt niet meer. Dus even snel kijken hoe het met mijn 3 Wordfeut partijen gaat.

De ochtend gaat in een waas voorbij, nog wel even een virtueel koffiemomentje van mijn werk met de afdeling in Nederland, dat was gezellig. Vanmiddag en vanavond staan in het teken van het schrijven van blogjes en Pindat verslagen en wat andere dingen die ik al een tijdje heb uitgesteld.

Vanavond komt Wouter nog even krachtvoer brengen, een mini pizza (Piccolinis) en als we toch bezig zijn een paar kip nuggets. Normale pizza krijg ik maar heel moeilijk naar binnen (te droog) maar dit is meer saus dan bodem en smaakt prima. Ik proef zelfs de tomaten saus 😲

Ik hoop dat ze morgen weer trots op me zijn dat ik nog op gewicht ben😋

Het is volgens de weersverwachting weer eens de laatste mooie dag deze week, dus…. MOTORRIJDEN!!! Nou begint de dag bewolkt en het is best wel frisjes. Dus begin ik de dag met klusjes. Even stofzuigen als Mariëlle even de hond aan het uitlaten is, en de vaatwasser uit en inruimen, de badkamer een beetje poetsen, dat soort dingen. Oja en even mijn moeder bellen (is ook een klusje, grapje mam 😉). Nou uiteindelijk werd het echt een klusje want we gingen Wordfeut installeren op haar iPad, dus via telefonische instructies. Toen mijn moeder even later terugbelde (ik zat te lunchen) heeft Wouter even geholpen en het is nu gelukt!

Dat Wordfeut is wel een dingetje. Ik speel het al een tijdje met mijn tante Gerda, heel gezellig en leerzaam ook. Het lukt me nog niet om te winnen. Maar nu dacht ik echt even dat het me eindelijk ging lukken (394-399). Alle letters in de pot waren op, nog 1 beurt dacht ik. Nou mensen, ik heb het vreselijk om mijn oren gehad, er kwamen opeens een paar super combo’s voorbij en niet nog maar 1 beurt maar gewoon nog twee (453-424) 😥 Maar goed, weer een leermomentje 👍 Vandaag gewoon weer een nieuw potje begonnen 😊

Eigenlijk zouden Mariëlle en Wouter in de tuin aan de slag gaan. Het halen van het ophoogzand is gelukt, en Wouter heeft ook de kuilen die Myro (de hond) heeft gegraven weer netjes dicht gemaakt (zodat we in het donker geen been breken!), maar het is te koud om echt aan de slag te gaan. Soort van vorstverlet 😉 Ik laat me niet zo snel van mijn plannen afhouden, want er gaat gewoon motor gereden worden! Zie voor het verslag: Nederland, Woerden – Even de paarden uitlaten – Reisblog van: Kuifje (pindat.com)

Vandaag is mijn stamceldonor jarig!🥳 21 jaar, het is toch wat? Ik was op die leeftijd wel al geregistreerd als orgaan donor, maar dat je op die leeftijd kan zeggen dat je al stamcellen hebt gedoneerd is toch wel heel bijzonder. De stamcellen waren nog lekker fris en fruitig want ze hebben het tot nu toe super goed gedaan!

Hoe goed ze het doen bleek vandaag wel toen ik heerlijk een uur motor kon rijden. Zie: Nederland, Woerden – Het lukt weer! – Reisblog van: Kuifje (pindat.com)

Ik heb toch net even te lang gewacht met de blogs schrijven. Dus vandaag (4 maart) maar even een inhaalslag! De tijd heeft de herinneringen al een beetje gefilterd misschien, maar deze dag herinner ik me nog prima!

Vandaag krijg ik een onverwacht pakketje binnen. Het blijkt van mijn ‘gezellige mensen clubje’, de Prodware collega’s Agnes, Jeroen en Harry ook wel de Prodware Hangout genoemd.

Ergens blijk ik gezegd te hebben dat de Toblerone die ik van Julia had gekregen bijna op was. Dit is opgepakt als signaal: Stuur Toblerone zodat ik kan overleven! Ik was me er niet van bewust…

En wat nog aardiger is, de instructies zijn ook helder:

Eigenlijk wil ik nog even motorrijden vandaag, maar was vergeten dat we ook een telefonisch gesprek hadden met de hypotheekverstrekker. Bij de lunch herinnert Mariëlle me er aan als is dapper zit te vertellen dat ik zo lekker op de motor stap.

Het gesprek stelt niet zo veel voor, en duurt gelukkig niet zo lang. Maar er is weer gedoe met de hond, dus motorrijden lukt niet meer vandaag 😥

Acht uur was te vroeg om wakker te worden, maar om negen uur ben ik wakker. Er staat motorrijden op het programma vandaag dus hup aan de slag. Boterhammetje met sandwich spread, even douchen.. Maar waar is Julia? Die ligt nog lekker in haar bedje, maar gelukkig wordt ze ook wakker anders moest ik alleen gaan rijden (dat is geen optie, veel te gezellig samen!). Dus vandaag draaien we de rollen om en smeer ik een broodje voor haar om in bed op te eten met natuurlijk wat drinken er bij.

Ik heb toch nog wat voorbereidingstijd nodig voor we kunnen vertrekken. Ik wil nog even de walkie talkie op de motor knutselen. Dus toch maar eerst ook lunch voor vertrek. Vandaag lekker bolletjes en Mariëlle bakt een lekkere omelet met veel groenten en spinazie voor me.

Eindelijk kunnen we gaan. Eerst de motor uit de tuin (winterstalling) manoeuvreren. Gelukkig gaat dit eenvoudig en ben ik niet direct al te moe om te gaan rijden. Dus motorjas aan, oortje van de walkie talkie in, helm op, zonnebril op, handschoenen aan.. en gaan.

Het is toch een paar maanden geleden dat ik voor het laatst heb gereden, en normaal vraagt het toch even gewenning, maar het gaat echt prima. Nou rijdt deze motor natuurlijk ook heel gemakkelijk met het brede stuur en de DCT bak, maar dan nog, het valt me reuze mee, het gaat echt vanzelf.

Helaas gaat het met de walkie talkie niet zo soepel allemaal. We kunnen elkaar niet goed horen. Julia kan mij niet horen en ik haar ook niet goed. Het rijden gaat prima, maar we worden beide een beetje kriegelig. Ik moet volgens Julia harder praten, zij moet als ze het knopje indrukt wat langer wachten voor ze begint met praten vind ik… grrrrrrrr…

Bij de BK in De Meern nemen we even pauze. De chagrijnige filiaal manager stimuleert niet om echt wat te nemen, we hebben ook net geluncht. De ijsmachine doet het weer niet, dus uiteindelijk deelt Julia een kleine cola met me (beetje suiker kan geen kwaad om mijn energie op pijl te houden) en verder nemen we niets.

Voor we weer vertrekken testen we de walkie talkies weer even, die doen het prima. Maar zodra ik mijn motor start kan Julia mij niet meer horen. En niet omdat mijn motor een imitatie doet van de Harley van Erik, maar als ik de walkie talkie in de buurt van het motorblok houd neemt de storing op de lijn toe. Meer afstand, verbinding beter… Pfff mooi balen, maar we zijn zo blij dat we weten wat de oorzaak is. De walkie talkies gaan in het opbergvak, we kijken later wel hoe we het probleem oplossen, nu weer lekker rijden. Op de terugweg kan ik weer echt genieten, door Harmelen en lekker slingerend op smalle weggetjes langs boerderijen en uitgestrekte velden richting Woerden.

Een uur en dertig kilometer later zijn we weer thuis. Mijn rugspieren zijn een beetje moe, maar ik kan de motor nog gewoon zonder problemen op zijn plekje in de parkeergarage manoeuvreren.

De rest van de middag doen we rustig aan en doen even video bellen met pa/opa om verslag te doen van de rit.

Zie voor de route: Nederland, Woerden – Uit de winterslaap – Reisblog van: Kuifje (pindat.com)

Het avondeten is pasta met zalm in roomsaus. Helemaal prima. Het lijkt of ik toch in de verte wat meer begin te proeven (of toch nog ruiken?). We nemen aardbei sorbetijs toe.