Auteur: Mark

Het is de dag van de transplantatie. Ik zie er niet tegenop maar toch is het natuurlijk wel een beetje spannend. Het wordt vandaag voor het eerst een bed dagje. Niet douchen, niet fietsen, gewoon rustig aan doen dus dat voelt wel lekker eigenlijk.

De verpleging heeft instructies gegeven voor een licht ontbijt dus dat is ook geen probleem.

Ik krijg een infuus in mijn linker arm. De PICC zitten klepjes in en die kunnen de stancellen eventueel beschadigen. Dus ik krijg gewoon een normaal infuus waarbij het straks gewoon vanzelf (zonder druk) naar binnen kan lopen. Het is voor het eerst dat ik bij het prikken van het infuus echt helemaal niets voel. Ik krijg nog wat medicatie en dan is het wachten tot het 11:00 uur is en de transplantatie kan beginnen.

Julia is er ruim op tijd en kan alles meemaken en foto’s maken. De verpleegkundige die de transplantatie uitvoert maakt ook nog een paar foto’s voor ons.

Door COVID is alles een beetje anders en is het transplantaat dus twee weken ingevroren geweest. De laatste checks worden bij mij uitgevoerd, of ik echt klaar ben voor de transplantatie, en dan wordt het sein gegeven dat er ontdooid mag worden. Nou ja ontdooid, het is vloeibaar en er zit geen ijs in, maar het is echt heeeel koud. Mijn arm doet er pijn van zo koud. Maar geen klachten hoor, het gaat prima.

Ondertussen zit ik druk te appen, aan aandacht geen gebrek 😊

Zakje voor zakje wordt via het interne transport aangeleverd aan de transplantatie verpleegkundige. Er zit echt een hele logistiek achter, het gaat echt zo vers mogelijk naar binnen. Na 5 zakjes is het klaar.

Het conserveermiddel in het transplantaat stinkt een beetje. Zelf proef ik het ook, en ik ben er een beetje misselijk van, maar voor de omgeving is het ook goed te ruiken (zelfs op de gang). Ik adem echt stank uit.

Julia gaat weer naar huis, een ervaring rijker. Ik vond het fijn dat ze er bij was.

Na een lichte late lunch is het tijd voor een dutje. Het grootste deel van de middag slaap ik. Echt top voel ik met niet, maar het is nog vol te houden (soort van).

Aan het eind van de middag doe ik nog een uurtje video bellen met gezellige collega’s.

Als avondmaaltijd heb ik rijst, kip, worteltjes, gebakken champignons en tomatensaus besteld. Lekker licht verteerbaar. De tomatensaus ontbreekt dus het wordt een droge hap. Met veel drinken werk ik het naar binnen.

Mariëlle en Julia komen weer langs en het gaat redelijk. Als ze weg zijn wil ik nog aan mijn blog gaan werken maar dat is een beetje naïef, ik ga mijn bedje in val direct in slaap en wordt alleen nog wakker van de controles en de medicatie om 02:00 uur.

Dit blog is nog niet af, er worden morgen nog 360 foto’s toegevoegd.

Ik schrijf dit blog pas 2 dagen later dus heb een beetje moeite om me te herinneren hoe de dag precies is verlopen.

Het is de dag van de bestraling. Ik wordt weer op transport gezet, is wel gezellig weer zo’n ritje.

Bij Radiologie kent de laborante me nog van de behandeling van vorig jaar december. Ze is echt oprecht verbaasd hoe goed ik er uit zie. 5 jaar geleden was behandeling nog niet goed mogelijk en was stamceltransplantatie uitgesloten. Ze kan er echt niet over uit. Het geeft me een dankbaar gevoel, het is niet vanzelfsprekend dit traject!

De bestraling zelf is niet erg, ik voel het op bepaalde delen in mijn lijf wel een beetje pruttelen, maar dat kan suggestie zijn natuurlijk. In mijn mond proef ik ook heel even een raar smaakje. De behandeling verloopt probleemloos.

Als ik weer terug ben eet ik de andere helft van mijn lunch. En dan… tja, dan wordt ik wel heel moe en voel me ellendig. Dus tijd weer voor een dutje. De verpleging heeft de kamer al donder gemaakt en er wordt me geadviseerd met het bezoek straks echt heel rustig aan te doen.

Okay, ik voel me nu toch wel echt ellendig worden maar kom uiteindelijk de dag door natuurlijk.

Er begint routine te ontstaan: ontbijt, controles, medicatie, douchen, chemo, stukje fietsen, lunch, medicatie, controles, bezoek, avondeten, medicatie, controles, blog schrijven, even op de iPad Netflix of YouTube, slapen.

Nou tja, dan maar de hoogte punten. Vandaag kwamen Wouter en Julia gezellig langs. Julia had de schone was meegenomen en dat werd wel een beetje nodig. Ik had alleen nog een shirt met lange mouwen terwijl korte mouwen veel handiger is met dingen aansluiten op het infuus.

We kletsen gezellig bij, en gaan nog heel even naar de ‘familiekamer’ zodat Wouter en Julia wat kunnen drinken, want dat mag niet bij mij op de kamer.

Maar het is er warm, en hier moet ik een mondkapje op. Ik voel me steeds een beetje ellendiger worden. We gaan terug naar de kamer en ik moet echt even op bedje liggen. Over een half uurtje is het etenstijd en ik moet wel eten om gezond te blijven. Het is beter als het bezoek weer lekker naar huis gaat.

Het eten is weer prima. En het lukt me ook om het naar binnen te werken.

Ik heb vandaag de bak met schoonmaak doekjes ontdekt. Ik vond het vervelend dat de ramen niet schoon zijn (die vrouwelijke stamcellen worden echt zo’n goede match!) als ik een foto van mijn uitzicht wil maken. Dus even lekker doekje er overheen, en het is echt al veel beter.

Het verplegend personeel zag wel goed het verschil toen ik het vertelde 😊 Helaas kan aan de buitenkant niet schoon worden gemaakt, maar dat is geen probleem.

Verder heb ik niet zo veel te melden. Vandaag was voor nu even de laatste chemo, vrijdag en zaterdag krijg ik weer chemo, morgen bestraling en dinsdag is de grote dag!

Vannacht best goed geslapen, af en toe even wakker door de verpleging of om even te plassen. Ze blijven me dag en nacht vol pompen met vocht en zout om goed door te spoelen. Zelf mijn speeksel smaakt zout ’s nachts. Brr..

1 Boterhammetje voor het ontbijt lukt nog, met hulp van mijn Eland

Nog maar weer eens een chemo. Mijn lijf is weer onrustig, na de chemo toch maar even een stukje fietsen. Ik heb stress in mijn lijf waar in niet vanaf kom. En met de lunch ben ik te misselijk om te eten, toch maar even één van de middeltjes tegen misselijkheid uitproberen. De arts gaf gisteren aan dat als ik misselijk was, maar het ging nog, toch maar een middeltje in te nemen om te testen. Ze hebben verschillende middelen en als het straks écht nodig is, dan weten we vast welke het prettigst is. Bij de lunch is de zaterdag snack een warme croissant, die smaakt prima! Nog één boterham er bij pas ook nog, maar dan is het klaar.

De Hematoloog waar ik normaal altijd bij kom heeft dienst dit weekend dus die deed de visite. Tot nu toe doe ik het goed volgens hem, hij hoorde goede berichten over me #trots

Mijn ouders komen om 15:00 dus eerst maar even een dutje doen. Het is niet de bedoeling dat ik de hele dag in bed ga liggen, maar even een dutje doen op bed mag best vind ik.

Het is gezellig met mijn ouders. We hebben het over mijn favoriete onderwerp (mij) dus dat hou ik wel even vol 😂😂😂. Mijn moeder maakt nog een foto:

Het is 17:00 uur en ik begin nu toch wel honger te krijgen. De verpleging vraagt of ik nog iets tegen de misselijkheid wil, maar ik heb z’n honger dat eten vast wel gaat lukken!

En het lukt, lekkere maaltijd weer!

Nog even wat controles, even de blogs van gisteren en vandaag schrijven, en dan is het zo weer tijd om te gaan slapen, maar eerst nog een plakje cake!

Vandaag gaat het weer een stuk beter dan gisteren. Blijkbaar heb ik toch meer last van de Cyclofosfamide dan van de Fludarabine. Dat wordt nog wat want volgende week krijg ik twee dagen een hoge dosis Cyclofosfamide dus daar zal ik flink ziek van zijn.

Met de lunch toe ik rustig aan, de aantallen boterhammen gaan langzaam naar beneden, en ik bestel ook geen Huzarensalade meer. Het wordt twee boterhammen en een krentenbol. De twee boterhammen lukt, maar de krentenbol bewaar ik voor later.

Om 14:00 komt Julia gezellig. Eerlijk is eerlijk, ik kijk er naar uit maar zie er ook een beetje tegen op. Ik kan vanuit mijn kamer de spoorlijn zien en ik denk ik dat ik trein heb gezien waar Julia mee kwam.

Er tegenop zien blijkt echt nergens voor nodig wat het is gezellig en ik hou het prima vol. Om 17:45 ben ik toch wel moet en doet ik even snel een dutje voor het eten komt.

Toen ze langskwamen om te vragen wat ik wilde eten vanavond had ik er nog niet over nagedacht dus werd een beetje verrast. Uiteindelijk toch maar het menu van de chef gekozen met vis. Nou mensen, alle maaltijden zijn tot nu toe prima, maar dit was echt lekker! Ik hoop dat ik niet te veel heb gegeten. Maar waar ik aan het begin van de week dacht dat de porties wel wat groter mogen, ben ik nu helemaal afgetankt.

Julia wil even naar het toilet, dus we lopen een rondje over de afdeling. Nu weet ik weer waarom ik niet zo graag over de afdeling loop, uit sommige kamers komt echt een verschrikkelijk nare lucht, en daar moeten we wel doorheen natuurlijk.

Om 18:30 komt Mariëlle. Ze heeft de laptop van Julia meegenomen want we hebben een voorlichtingsavond van Julia d’r school via TEAMS. Het zijn toch rare tijden, zonder Covid was het echt heel anders gegaan en had ik er niet bij kunnen zijn. De verpleging kijkt wel een beetje vreemd, er is één verpleegster die het er volgens mij niet echt mee eens is, maar het kan ook iets anders zijn wat dwars zit. De meeting duurt maar een half uurtje.

Nog even het laatste bijkletsen en dan gaan Mariëlle en Julia weer. Tijd om even rustig aan te doen. Er is een documentaire over Max Verstappen op Ziggo sport en die wil ik toch eigenlijk wel even kijken. Daarna snel medicatie innemen, pyjama aan en slapen. Geen tijd meer voor een blog.

Het slapen ging eigenlijk wel weer heel goed. Maar helemaal fris en fruitig wordt ik natuurlijk niet wakker. Ik heb in elk geval geen trek in eten, en het pre-ontbijt is dus vandaag ook niet aan de orde. Het normale ontbijt werk ik op karakter naar binnen.

Er staat niet echt iets op het programma vandaag. Ja chemo, maar daar merk ik niet veel van dat het naar binnen loopt. Eerst maar even douchen en aankleden en de medicatie innemen. Als ik daar mee klaar ben moet ik even bijkomen.

Mijn linker voet is nog niet helemaal okay, en dat moet nu toch wel snel worden opgelost. Dus ik heb besloten toch ook maar de hometrainer op mijn kamer te laten zetten in plaats van rondjes lopen op de afdeling. Uiteindelijk loop ik één keer een aantal rondjes en fiets ik twee keer een kilometer.

Natuurlijk heb ik genoeg aanloop met de controles door de verpleging en door het service personeel dat eten en drinken komt brengen. En ik vergeet bijna de schoonmaker die ook altijd even een goed gesprek voert.

Vandaag is de dag van de ‘grote visite’, elke week doet de Prof (blijft natuurlijk een academisch ziekenhuis) met het artsenteam een visite ronde. Aardige man, en een leuk team. Als ik hem vraag wat me nog te wachten staat dan zegt hij dat het allemaal wel meevalt, maar dat ik de chemo vlak na de transplantatie ‘wel ga merken’. Ik ‘merk’ op dag twee van de chemo al wel behoorlijk wat, en dit is nog de milde! Nou ja, lang verhaal kort, het gaat nog wat worden.

Ik krijg nog wat aandacht van mijn collega’s en van het thuisfront dus ik kom mijn dag wel door. Mijn darmen zijn actief, dus ik ga regelmatig naar het toilet, alles onder controle nog geen narigheid.

Het avondeten komt maar niet, dus toch maar eens vragen, er is iets misgegaan en dat wordt heel snel opgelost. Ik zit net te eten als Mariëlle en Wouter aankomen. Het is gezellig, en ik kan er ook van genieten dat ze er zijn.

Nog even verslagje schrijven, laatste medicatie, en dan lekker slapen.

Toen ik gisteravond mijn bedje eindelijk in ging had ik het koud. En met mijn bedje onder de ventilatie, wilde warm worden ook niet echt lukken. Gelukkig komt de verpleging regelmatig langs met de vraag: kunnen we nog iets voor u doen. Nou, extra dekentje. Is ook dat je soms gewoon moet wennen aan een nieuwe omgeving, even insteltijd zeg maar, dus dat je soms even af moet wachten. Met de extra deken lukt het me al snel om in slaap te vallen. Af en toe wordt ik wakker voor een plasje, of de verpleging die even komt controleren, of een nieuw infuus aan komt koppelen, maar ik ben echt in diepe rust.

Ja dat infuus was natuurlijk wel ‘een dingetje’. De PICC zit vers in mijn bovenarm en doet nog een beetje zeer, maar hij wordt vannacht al gelijk gebruikt om flink wat vocht naar binnen te pompen om mijn nieren te beschermen tegen de chemo’s van de vandaag. Dus met nieuw ding in je arm met een slang naar de infuuspaal, hoe ga je dan slapen? Nou dat ging dus prima! Even wennen natuurlijk maar goed te doen.

Om 6:30 ben ik wel echt soort van wakker, en heb trek. Je kunt hier echt 24×7 iets te eten krijgen, maar twijfel of ik op het belletje druk. Ik heb het nog niet gedacht of de verpleegster komt weer langs, kan ik nog iets voor u doen? Nou een pre-ontbijtje 😋

Afgetankt val ik weer lekker in slaap en wordt wakkergemaakt voor het ontbijt. Ik moet echt van ver komen, gelukkig had ik al bedacht wat ik wil eten.

Weer tijd voor de pillen en de zalfjes en spoelseltjes, maar ook lekker tijd om te douchen. Mijn vieze onderbroek moet in de was natuurlijk, maar dat moet thuis gebeuren. Gelukkig hebben Julia en ik goed over die logistiek nagedacht. Julia heeft tasjes gekocht en deze mooi versierd.

Allemachtig prachtig toch? Echt zonde om er mijn vieze was in te doen…

Het is grappig hoe de verpleging probeert een boodschap over te brengen zonder belerend te willen zijn. Het is de bedoeling dat ik niet alleen maar zit en lig maar ook rondjes over de gang loop. Is goed natuurlijk voor vanalles en was ik ook zeker van plan, maar heb er echt nog geen tijd voor gehad.

Ik krijg een mailtje van het LUMC dat ik een afspraak heb vandaag. Nou komt mooi uit, ik ben er toch 😊. Een audiologisch onderzoek, een 0-meting van hoe mijn gehoor nu is, en dat we in de gaten kunnen houden of/hoeveel het gehoor afneemt tijdens de behandeling. Resultaat, normaal gehoor voor een 50-jarige.

De eerste chemo’s vind ik toch een beetje spannend. Zal ik iets merken van bijwerkingen? Dus gaan wandelen tijdens de chemo voelt niet prettig. Van de eerste chemo merk ik niets, en als de tweede is aangesloten dan waag ik het er op en ga lekker over de gang banjeren. Door Corona is er een verplichte looprichting en de gang loopt rond (in een vierkant), dus ik kan gewoon rondjes lopen zonder tegenliggers. Het lopen gaat prima, door bij andere kamers naar binnen te koekeloeren kom ik er achter hoe je de wc-rol op kunt hangen. Ik was al op zoek naar de houder maar kon hem niet vinden, bleek gewoon in de mindervaliden steun te zitten.

De lunch is weer prima natuurlijk, ik had gezien dat ze tomatensoep met balletjes hebben, dat smaakte prima. Terwijl ik zit te lunchen wordt er nog een nieuw gordijn en zonwering opgehangen. Met de beste man heb ik een hoogstaande filosofische discussie over het ontstaan van het leven en of er hierna nog iets is.

Even erna komen de zaal artsen hun ronde doen. Ze willen iets met me bespreken. De arts in opleiding moet oefenen dus hij wordt aangemoedigd om het lastige gesprek te starten. Vorig jaar werd geadviseerd om in mijn status op te laten nemen dat ik niet gereanimeerd wilde worden. Reden was natuurlijk dat overleven als lastig was, uit een reanimatie komen zou een niet menswaardige situatie opleveren. Maar tja, nu is het natuurlijk een ander verhaal, dus ze vragen hoe ik er nu naar kijk. Nou anders natuurlijk, ze zijn opgelucht. Op deze afdeling wordt alles ingezet op overleven dus daar past reanimeren wél in. Opgelost….

’s Middags heb ik een event van mijn werk. Door Corona is alles op afstand dus ik kan gewoon lekker mee doen. Jeroen, Agnes en Harry hebben er voor gezorgd dat ik me gisteren kon voorbereiden dus ik hoef alleen in te loggen. Want in de middag zijn er verder geen ziekenhuis activiteiten gepland. De chemo is klaar voor vandaag. Dus ik dompel mezelf om 13:45 in de gezelligheid. Maar om 16:00 ben ik echt moe aan het worden. Ik meld me af en ga weer een stukje over de gang lopen.

Tijdens mijn wandeling kom ik de Hematoloog tegen die mij vorig jaar begeleidde. Met wie ik dus ook het gesprek heb gehad over niet-reanimeren. We kletsen even goed bij, hij is ook enorm blij dat we er, een jaar later, heel anders voor staan. Ik ben nog steeds heel blij dat ik hem toen als Hematoloog had, want hij was eerlijk en heeft echt zijn best voor me gedaan.

Bij de controle van 18:00 uur blijk ik teveel vocht vast te houden. Ik krijg een spuit, en de verpleegster zegt nog: dit is wel heftig spul, het werkt vrij goed. Pffffff wow. Ik heb het gevoel alsof ik aan de diarree ben maar dan met plassen. Dat je ‘moet’ en dat je dan nog 20 seconden hebt tot je het niet meer kunt houden. Na anderhalf uur en 6 keer plassen is er al behoorlijk wat uit maar ik vrees dat het nog niet genoeg is.

Straks wordt het een thema in negatieve zin, maar nu is het nog positief: eten. Het eten was weer lekker

Mariëlle en Julia komen weer gezellig langs. Niet zo lang want ik ben moe, maar zij ook.

Het welkom in mijn vijfsterren resort was echt prima. Eerst even wat bloed afnemen op de poli, daarna door naar de verpleegafdeling (C6/Route 102/kamer 40).

We mogen even plaats nemen in de familie kamer, de roomservice (schoonmaak) is bijna klaar.

Na even wachten worden we door de dienstdoende verpleger naar de kamer gebracht. Mooie kamer, net nieuw ingericht en opgeknapt. We krijgen uitleg en alles wordt nog eens doorgenomen.

Marielle blijft gezellig nog even. Eigenlijk was het plan dat Mariëlle me zou afzetten, even mee zou lopen voor wat administratieve zaken en dan met Julia door zou rijden naar het CBR voor haar theorie examen. Maar door de lock down heeft het CBR weer vakantie.

Om 10:15 wordt ik opgehaald om naar Radiologie gebracht te worden voor de intake en opmeten van wat zaken als voorbereiding op de bestraling. Ik hobbel gezellig achter de begeleider aan, toch een beetje door de coulissen van het LUMC. Bij de balie van Radiologie staan mensen te wachten, maar mijn begeleider heeft geen tijd, ik wordt overgedragen en die andere mensen moeten maar even wachten 😲, ik voel de sterrenstatus weer 😂.

De intake gaat prima. Duidelijk verhaal, 1x bestraling volgende week maandag met lage dosis. Geen bescherming van de longen en ogen nodig en zo, dus echt laag. Dus geen narigheid met droge mond omdat de speekselklieren zijn aangetast, alleen de gebruikelijke andere bijwerkingen. De dosis is net zo hoog als de bestraling per keer vorig jaar, en toen heb ik 6 bestalingen gehad in 3 weken. Was iets andere soort bestraling, maar goed, zal dus niet heel dramatisch worden is de verwachting.

Daarna nog even mijn lichaam opmeten zodat ze weten op welke plekken hoeveel straling nodig is. We gaan even trapje op, en dat blijkt geen probleem, begin me toch weer wat beter te voelen door de beweging.

Daarna wordt ik weer opgehaald door een begeleider. Ik kan zelf lopen dus dat is voor de begeleider wel makkelijk. Respect voor deze mensen die dus 7 uur per dag mensen begeleiden, en meestal (bijna altijd) die mensen in hun bed moeten begeleiden (ander woord voor door de gangen duwen).

Terug op de kamer weer informatiesessie van de verpleger tot het tijd is om opgehaald te worden voor het plaatsen van de PICC-lijn.

Het tijd voor lunch… Prima room service

Het ritje richting de OK voor het plaatsen van de PICC-lijn gebeurt weer door een begeleider. Dit keer moet ik wel in mijn bed. Dus ik wordt door dezelfde stoere dame van vanmorgen naar de juiste afdeling geduwd. Ik hoef gelukkig niet onder narcose maar het plaatsen moet natuurlijk onder stieriele omstandigheden gebeuren. Ik weet niet meer precies hoe de ruimte heet, maar volgens mij worden er de voorbereidingen voor operaties uitgevoerd. Ik heb een leuke jong arts, een Anesthesioloog in opleiding. Hij zoekt met een echo het juiste bloedvat. Ik kijk met hem mee en hij draait het scherm zodat ik het beter kan zien. Als hij klaar is neemt hij nog even rustig de tijd om uit te leggen waar we naar kijken, huid, vetweefsel, zenuwen, en daar waar het om ging het bloedvat. Je kunt goed zien dat als hij druk het bloedvat dicht wordt gedrukt. Er vlakbij ligt een slagader, en die laat zich niet (zo makkelijk) dicht drukken en die klopt ook een beetje door de hartslag. Dan begint de voorbereiding, de huid wordt ontsmet en het omringende gebied afgedekt. Ik mag nu niet meer meekijken en dat vind ik ook wel logisch eigenlijk. Even verdoven van de huid en dan wordt de voerdraad naar de juiste plek gebracht. De bocht in de splitsing laat zich niet zo gemakkelijk nemen, we moeten rechts af tot vlak bij het hart maar de voerdraad wil de ander kant op, dus ik moet even naar links draaien met mijn hoofd, bijna… en dan naar rechts draaien met mijn hoofd en dan is hij er. Nog even aan de buitenkant meten hoe lang de slang (het infuus) moet worden, afknippen, naar binnenschuiven en dan is het klaar. Opeens voel ik me helemaal warm worden, als ik dit aangeef wordt er verbaasd gekeken, u ligt onder de lakens dat zal wel warm zijn. Gelukkig verdwijnt het gevoel snel weer, waarschijnlijk hebben ze de lijn doorgespoeld of zo en reageerde mijn lijf daar op.

Ik mag weer terug naar de afdeling, laatste taxiritje van vandaag. De verpleger heeft je juiste dopjes voor op het infuus meegegeven maar die zijn niet goed geplaatst door de Anesthesioloog, dat wist hij best maar hij had gewoon geen zin zich aan te passen aan de verpleging. Het knutselwerkje van de Anesthesioloog wordt verwijderd en vervangen door ‘de juiste’ dopjes.

Nu is er even rust. Alle activiteiten voor vandaag zijn klaar. Ik wordt gebeld door mijn gezellige collega’s die een sessie van morgen aan het voorbereiden zijn. Als het lukt kan ik daar ook aan deelnemen, maar aan de voorbereidingen ben ik nog niet toegekomen. Dus dat doen we nu even gezamenlijk. Het gaat richting 18:00 uur en ik begin trek te krijgen.

Ik heb een pillendoos gekregen voor de avond, pillen voor om 18:00 uur en voor om 22:00 uur. Ik wil wel wat drinken voor bij de pillen dus ik bel iets voor 18:00 de roomservice. Die komt heel snel, om 18:00 wordt het eten uitgeserveerd en nu ben ik als eerste 😋

Tijdens het eten bellen vrouw en dochter dat ze onderweg zijn. Ik werk nog een beetje aan dit blog.

We krijgen met z’n drieën een rondleiding over de afdeling, we krijgen een kijkje in alle werkkamers, best interessant hoor. De afdeling heeft een eigen keuken, en die ziet er best uitgebreid uit. De maaltijden worden in de centrale keuken bereid maar alle tussendoortjes en zo komen hier vandaan. Alles om de patiënten goed te laten eten voor een snel herstel, dat begrijpen ze hier prima.

Ik krijg mijn eerste infuus aangekoppeld. Gewoon wat vloeistoffen om mijn nieren morgen te beschermen tegen de chemo. Het infuus blijft de hele nacht aangekoppeld, dat wordt wat met slapen, we gaan het meemaken.

Mariëlle en Julia vertrekken weer, Mariëlle heeft al met al een lange dag gehad en is twee keer driekwartier heen en weer gereden. Ik ben ook aan rust toe.

Laatste rondje medicijnen om 22:00 nog even dit blog afmaken en dan tijd om te slapen. Morgen vul ik wel aan wat ik vandaag nog ben vergeten te melden.

We vieren vandaag Wouter zijn verjaardag, Demi is gisteren al gearriveerd op zijn echte verjaardag en ze heeft dus al een nachtje bij ons geslapen.

We vieren het uitbundig met lekker broodjes voor het ontbijt, zelfgebakken taart bij de koffie, uitgebreide lunch, taart bij de thee… En dan is het tijd voor het avondeten. We hebben afgesproken Chinees te halen. Eigenlijk is de lunch nog niet helemaal gezakt en heb ik nog geen trek in eten, maar we houden ons aan de planning en we gaan Chinees halen.

Lekker gegeten, beetje reserves opdoen voor als ik straks geen eetlust meer heb 😋 maar misschien wat het toch iets teveel allemaal (understatement van de eeuw).

Zo rond een uurtje of 19:00 begin ik me toch echt minder prettig te voelen. Het bezoek is weg, dus ik ga even op bed liggen. Maar om 22:00 is er geen houden meer aan, ik ben misselijk en.. 🤮 Rond middernacht nog eens en de afsluiter rond 02:00. Het lucht wel op, maar Chinees hoef ik voorlopig even niet meer.

De volgende ochtend heb ik 38,5 (onder de tong) en vanaf 38,5 moet ik contact opnemen met de Hematoloog. Die belt terug en geeft aan dat het verstandig is even bij de SEH in Leiden langs te komen voor wat testjes.

Alsof Mariëlle nog niet genoeg te doen had, mag ze mij naar Leiden rijden. Uit voorzorg moet ik naar de SEH waar mensen behandeld worden waarvan het niet zeker is of ze Corona negatief zijn. Mariëlle mag dus niet mee naar binnen. De testen gaan ongeveer een uur duren is de verwachting, dan wordt duidelijk of ik word opgenomen of weer naar huis mag.

Bij de intake geeft de thermometer 37,5 aan, dat is vreemd. De testjes worden afgenomen, ik mag even een uurtje wachten op mijn bedje en krijg nog een ijsje tegen de dorst. Mariëlle zit in de tussentijd F1 te kijken in de auto die aan de laadpaal staat.

De uitslag van de testen is prima, waarschijnlijk inderdaad wat verkeerd gegeten. De uitslag van de Covid test volgt later, ik mag naar huis.

Onderweg wordt ik gebeld, de Covid test is gelukkig negatief.

Thuis heb ik weer gewoon 38,5 ik ga lekker mijn bedje in, uitzieken, we zien morgen wel verder.

Op maandagochtend is de koorts verdwenen en voel ik me weer wat beter. De maag is nog van streek, maar de energie is weer redelijk terug. Maar de conditie die ik had opgebouwd ben ik door dit incidentje wel kwijt, mooi balen. Ik ben echt geradbraakt.

Maandag, dat is de dag voor dinsdag. Dit is mijn laatste dag thuis, en mijn tas voor de 4 weken all-inclusive vakantie is nog niet ingepakt. In mijn hoofd is het nog maanden weg, en ik ben een dag kwijtgeraakt in mijn planning. Even goed het koppie er bij.

Uiteindelijk heb ik mijn tas klaar en alles voorbereid op vertrek. Snel slapen, morgen weer vroeg op om me om 8:45 uur in Leiden te melden.

Ook van mijn collega’s moet ik natuurlijk even afscheid nemen voor ik van mijn maandje all-inclusive vakantie kan gaan genieten. Er is voorgesteld om een Corona-proof etentje te organiseren, maar ik durfde het toch niet aan. Het werd uiteindelijk een virtuele bitterballen borrel, want mijn motto is: geen feest is compleet zonder bitterballen.

Dus op verschillende plekken in Nederland maar ook in Duitsland en Franrijk werden de air fryers opgewarmd, en werden de koekjes en zoutjes te voorschijn getoverd.

De planning was een half uur, maar het werd natuurlijk zoals bij elke goede borrel, twee keer zo lang.

Het was super gezellig!

Ik heb het opgenomen, dus als ik het straks even zwaar heb kan ik het lekker terugkijken, want we hebben goed gelachen 😊

Twee van mijn collega’s heten Marc. In de meeting iets aan Marc/Mark vragen is dus niet zo handig. Dé quote van vandaag is toch wel: je moet goed het verschil tussen de ‘c’ en de ‘k’ uitspreken 😂