Auteur: Mark

Opa is er weer en Torne is gezellig bij hem op bezoek in zijn hutje. Nou, gezellig is het niet helemaal. Torne doet al een tijd een beetje dwars.

Het kan natuurlijk zijn dat Torne al een beetje begint te puberen maar opa voelt dat Torne iets dwars zit maar het lukt hem niet er achter te komen wat dat dan is. Opa heeft diep van binnen het gevoel dat er echt iets mis is. Hij heeft het er al met mama over gehad en ook heel even met papa maar niemand lijkt Torne te begrijpen. Tijd dus voor het grove geschut.

Opa heeft een vriend die een vakantiehuis heeft gekocht in de Ardennen. Er moeten wat meubels naar het huisje worden gebracht en wat fietsen en een motor en tuingereedschap. Te veel voor een busje dus hij heeft opa gevraagd om het te brengen met een vrachtwagen. Opa vind vrachtwagen rijden leuk om te doen dus dat was snel geregeld.

Opa vraagt aan Torne of hij zin heeft om volgend weekend met hem mee te gaan. Torne reageert niet heel enthousiast maar knikt toch ja.

Als opa een week later met de vrachtwagen het erf op rijd staat Torne al te wachten. Hij stapt gelijk in, nog voor opa de motor uit kan zetten. “Zullen we gaan?” zegt Torne. Opa is wat verbaasd over hoe dit gaat maar begrijpt dat hij gewoon mee moet werken.

Als ze even onderweg zijn begint opa de oude Torne weer een beetje te zien. ”Wat een enorme vrachtwagen heb je geregeld opa” zegt Torne goedkeurend. “We gaan er ook in slapen” zegt opa wijzend op de twee bedden achter ze in de cabine. Torne knikt opnieuw goedkeurend.

Onderweg eten ze wat bij een restaurant. Met de eetlust van Torne is niets mis. Misschien is hij toch gewoon al aan het puberen. Maar als Torne onderweg zijn tas open maakt en daar een doos met opa zijn favoriete gebakjes uit haalt weet opa dat dit het niet is, een puberbrein kan niet vooruit plannen en denkt ook niet aan anderen. Wat is er mis me dat mannetje? ”Goed geregeld maat” zegt opa goedkeurend. “Vanmorgen vers gehaald op de fiets” antwoord Torne trots. Hoe verder ze van huis zijn, hoe beter het met Torne lijkt te gaan.

Het pad naar het vakantie huis is net zo breed als de vrachtwagen. De takken van de bomen en struiken langs het pad schuren langs de zijkanten van de vrachtwagen en soms ook over het dak.

Ze hadden een gezellig huisje in het bos verwacht maar het blijkt een hypermoderne villa te zijn aan de rand van het bos. Vanuit de villa is er uitzicht op een prachtig gazon. Het gazon eindigt waar een rotswand recht naar beneden gaat. Er staat wel een hek langs de rand maar als ze bij het hek staan vindt opa het toch een beetje spannend. Het uitzicht over de lager liggende valei is adembenemend.

Het duurt nog even voor de vriend van opa er is om te helpen uitladen. In de tussentijd maken opa en Torne een wandeling door het bos. Als ze even zitten om de benen wat rust te geven zegt opa “Ik ben blij dat de gezellige Torne met me mee is. Waarom lukt het thuis niet om gezellig te doen?”. Torne haalt zijn schouders op. Opa wil nog meer zeggen maar hij houdt zijn mond. Hij gaat net zo lang wachten tot Torne iets gaat zeggen. Opa kent Torne en weet zeker dat Torne al lang weet wat hem dwars zit maar moeite heeft om er met iemand over te praten. 

Het duurt een half uur voor Torne begint te praten. Dat waren echt de langste 30 minuten van opa zijn leven. “Hielke heeft Chloé, Fébe heeft haar pony en ik heb niemand.” begint hij. Alsof hij denkt dat opa hem niet begrijpt perst hij er voor hij zich omdraait nog uit “ik wil ook iets leuks”. Opa laat het even op zich inwerken. “Maar weet je wat jij zou willen?” vraagt opa. Torne kijkt droevig, “maar dat kan toch niet” antwoord hij zacht. Opa is nu heel benieuwd. Opa kijkt Torne met opgetrokken wenkbrauwen aan. “Ik wil met het basketbal team wedstrijden spelen” komt het hoge woord er uit. “Je hebt er wel de lengte voor.” reageert opa. Torne begint te vertellen dat het basketbalteam traint na zijn gymles op school. Omdat hij vaak even bleef kijken hebben ze hem een half jaar geleden gevraagd om mee te doen en dat ging heel goed. Nu hebben ze gevraagd of hij bij het team wil komen, maar dat kan niet. “Ja hoor, dat kan wel” zegt opa. Torne schud zijn hoofd en opa knikt van wel.

Opa staat op en begint weer te lopen, Torne volgt. “Maar opa” begint Torne “het kan echt niet”. “Als je dat de hele tijd blijft zeggen, tja, dan lukt het inderdaad niet” reageert opa. “Mama heeft het druk, papa heeft het druk, ik moet de dieren verzorgen, en ik moet huiswerk maken” begint Torne en dan schreeuwt hij “het gaat gewoon niet. Maar de coach zegt dat ik een super talent ben en dat hij met papa en mama wil praten”. Opa stopt en geeft Torne een dikke knuffel, “We gaan dit samen oplossen!” fluistert hij in zijn oor. Van de ontlading begint Torne te snikken, het hoge woord is er nu echt uit.

Het uitladen is zo gebeurd, ze eten een heerlijke maaltijd en dan is het al tijd om te slapen. In de villa zijn bedden maar opa wil in de vrachtwagen slapen en Torne lijkt dat ook wel leuk eigenlijk. 

Ze worden wakker van de opkomende zon die recht in de cabine schijnt. Slapen lukt nu natuurlijk niet meer, tijd voor ontbijt. Het is een bizar tafereel, opa die eitjes staat de bakken op een brandertje op de parkeerplaats van een luxe villa. De vriend van opa komt er ook gezellig bij en krijgt ook een boterham met ei.

De moeder van Laurent en Chloe gaan vandaag voor het eerst vliegen en voor Hielke is het de eerste keer zonder papa en mama.

Voor iemand die vaker heeft gevlogen is het net als met de trein gaan maar dan een beetje ingewikkelder en misschien een beetje spannender. Maar de eerste keer vliegen is toch wel heel speciaal, zeker als je alleen bent of als je met mensen gaat voor wie het ook de eerste keer is. Natuurlijk heeft Hielke met papa en mama gevlogen, maar als je het zelf moet doen is opeens niets meer vanzelfsprekend.

Iedereen is op tijd ingecheckt, ze hebben drie stoelen naast elkaar. Het vliegveld van Nantes is niet zo heel groot, ze hoeven niet door de douane en alles verloopt soepel. Ze zijn ruim op tijd dus ze moeten nog even wachten voor ze aan boord kunnen.

Hielke zit bij het raampje, Chloé naast hem en de moeder van Laurent zit bij het gangpad. Hielke wil graag bij het raampje, hij wil echt alles zien. De moeder van Laurent vindt het nog het meest spannend van de drie en zit liever niet bij het raam.

Hielke geniet van elke minuut. Het opstijgen is natuurlijk spannend. De kist staat op de rem en de motoren beginnen te loeien. Dan gaan de remmen los, langzaam komt het vliegtuig in beweging maar dan gaat het snel steeds harder. En dan opeens stopt het bonken van het landingsgestel over de startbaan. Het is even een raar moment, dan voelt hij in zijn buik hoe ze snel omhoog gaan. Direct gevolgd door een scherpe bocht. Whiiieeee roept hij uit gewoonte net als wanneer opa met de Range Rover over de verkeersdrempels ging racen. Hij doet snel zijn mond dicht maar Chloé lacht lief naar hem, ze vind het wel grappig.

Het is maar een klein vliegtuig en ze vliegen niet zo hoog. Er is weinig bewolking dus hij kan bijna de hele tijd de grond zien. Alles is vanaf deze hoogte ieniemienie. Hielke krijgt er wel een rustig gevoel van, vredig eigenlijk. Chloé is dicht tegen hem aangekropen en zit ook te genieten van het uitzicht. De moeder van Laurent is minder ontspannen, ze kan er duidelijk niet van genieten.

Hoewel het een korte vlucht is krijgen ze toch nog een tussendoortje en wat drinken. Ook dat is natuurlijk een hele belevenis. En dan is het alweer bijna tijd voor de landing. Chloé en Hielke doen nog snel even een plasje want het toilet moet ook even uitgeprobeerd worden natuurlijk.

De landing is minder spectaculair dan het opstijgen maar Hielke vind het toch ook heel leuk. Voor ze het weten lopen ze alweer het vliegtuig uit op Schiphol. Het is een hele wandeling naar de douane. Ze hebben alleen handbagage dus ze kunnen direct door naar de ontvangst hal.

Papa, mama, Torne en Fébe staan ze op te wachten. De moeder van Laurent wordt ook opgehaald en ze nemen afscheid.

En wat vond je van het vliegen vraagt mama aan Chloé. Chloé glundert: ‘magnifique’. Ook Hielke heeft duidelijk genoten.

Elk gezin heeft een begin, het begint met twee mensen die elkaar leren kennen en bij elkaar willen zijn, maar het wordt pas echt een gezin bij het eerste kind.

Fébe zit net als de rest voor de open haard. Het is koud buiten, heel erg koud. Het is vakantie en niemand heeft echt zin om iets te doen. Iedereen hangt een beetje. Hielke zit te lezen, Torne speelt wat met zijn LEGO en Fébe zit net als papa rustig een beetje te dromen. Dat komt niet door het weer, maar door de Internetverbinding die het niet doet. Het hele leven is langzaam tot stilstand gekomen. Fébe vind het eigenlijk wel gezellig zo, iedereen bij elkaar voor de open haard.

“Dit doet me wel een beetje denken aan toen we in Zweden woonden, weet je nog schat?” vraagt mama aan papa. Papa zit een beetje te dommelen, de whisky begint te werken en hij mompelt “ja, ja..”. Fébe is direct alert, hier komt een mooi verhaal aan. “Wat deden jullie in Zweden?” vraag ze. Meer is er niet nodig weet ze uit ervaring, nu komt het hele verhaal vanzelf. Als mama eenmaal begint te vertellen…

Toen papa en mama elkaar een tijdje kenden wilde we gaan trouwen. Alles was geregeld, het zou een groot feest worden. Vlak voor de bruiloft vroegen ze aan papa op zijn werk of hij een jaar een project in Zweden wilde doen. Het leek ons wel leuk, alleen zou het project een week na de bruiloft starten en dan moest hij daar al zijn en er helemaal klaar voor zijn. Ik moest natuurlijk mee maar dat vond ik niet erg. Het lastige was dat we dus niet alleen nog de laatste dingen voor de bruiloft moesten regelen maar ook ons verblijf in Zweden moesten voorbereiden. Waar zouden we gaan wonen? Vlak bij het project, of wat verder weg, wat meer op het platte land? Wat moesten we allemaal meenemen? Het was maar voor een jaar dus moesten we ons huis in Nederland houden? Heel veel dingen om te regelen en om over na te denken. Gelukkig regelde het werk van papa veel voor ons maar toch was het een hele spannende tijd.

De bruiloft was fantastisch, het was een groot feest. Het was ook gelijk een mooie gelegenheid om voor een jaar afscheid te nemen van iedereen. Een dag met heel veel emoties. Natuurlijk beloofde iedereen snel eens langs te komen in Zweden.

De huwelijksreis werd geen zon en zee vakantie maar we gingen met de auto, volgeladen met spullen, naar Zweden. Als ik er op terug kijk was het een super leuke reis. Het was gelijk een goede kennismaking met Zweden. Het is toch anders dan dat je na twee uur vliegen opeens in een andere wereld staat. Het was toch een beetje onze huwelijksreis dus we wilde niet de hele dag rijden. Via hotels en pensions op mooie plekken kwamen we langzaam in de buurt van ons nieuwe huis.

Het huis dat voor ons geregeld was, was echt prachtig. We hadden niet zo heel veel spullen meegenomen dus na een dag was alles uitgepakt. Papa moest gelijk beginnen aan de voorbereidingen van het project en ik… tja, ik had soort van vakantie. Lekker met de auto de omgeving verkennen, boodschappen doen, kennis maken met de buren een paar kilometer verder. Als papa thuis kwam waren we heerlijk samen. Nog geen stress van het project, ons huis midden in de Zweedse wildernis, het was echt fantastisch. We konden de hele dag in ons blootje rondrennen, binnen én buiten. Nu kijkt Hielke even op van zijn boek “Mam!”. Mama lacht. Ik zeg er verder niets over maar ik werd toen wel zwanger van jou. Op papa zijn gezicht verschijnt een grijns. “Toen ik op mijn werk vertelde dat je zwanger was brak er paniek uit.” zegt papa. Mama vertelt dat in Zweden ook de mannen een tijdje thuis mogen blijven als ze een kindje hebben gekregen en dat zou natuurlijk niet handig zijn voor het project. Maar uiteindelijk hebben we het allemaal prima opgelost, het project kon gewoon doorgaan.

Een kindje krijgen is een hele belevenis en in een ander land een kindje krijgen, ver van je familie is extra spannend. Gelukkig hadden we hele leuke buren en de buurvrouw, die al wat ouder was, kwam vaak even helpen. Opa kwam ook regelmatig even een paar dagen langs. Toen Hielke geboren werd was opa er toevallig ook. Niet iedereen die beloofd had langs te komen is uiteindelijk ook komen logeren, maar mama haar beste vriendinnen kwamen regelmatig even logeren. Het idee van het hutje van opa is toen ook ontstaan. Er was een soort van gasten huisje een klein stukje lopen van het huis, verscholen in de rand van het bos. Mensen hoefde dus alleen even te vragen of het huisje dan en dan vrij was en dan konden ze gewoon komen. Geen gedoe met rekening met elkaar moeten houden of zo, maar wel lekker gezellig samen leuke dingen doen en bijkletsen. Eenzaam ben ik nooit geweest daar.

Eén jaar werd twee jaar. Toen zijn we weer een half jaar naar Nederland gegaan voor trainingen voor papa. En toen nog een jaar in Zweden. Toen moesten we kiezen. Voor altijd in Zweden blijven of terug naar Nederland. Zweden was heel leuk, maar het was niet ons thuis, het bleef als vakantie voelen en ik wilde ook weer gaan werken in Nederland, weer lekker werken met collega’s en weer eens lekker op missie. We zijn toen terug gegaan naar Nederland zodat Hielke gewoon in Nederland naar de kleuterschool kon. En toen kwam jij Torne, en daarna kwam jij Fébe en toen waren we opeens een heel gezin en waren we thuis. Nu begint mama dromerig te kijken en stopt ze met vertellen.

Fébe heeft het verhaal al vaker gehoord natuurlijk, maar telkens hoort ze toch weer nieuwe dingen. “Heeft Hielke blond haar omdat hij in Zweden is geboren?” vraagt ze. Mama glimlacht, “nee, waar je geboren wordt maakt niet uit, de kleur huid en kleur van je ogen en de kleur van je haar krijg je van je ouders. Maar het avontuurlijke van Hielke komt misschien wel omdat hij als klein kind veel in de natuur was en de hele dag buiten kon spelen. Daarom zijn we ook in deze boerderij gaan wonen, omdat we toch een beetje het gevoel dat we in Zweden hadden wilde houden. We konden niet meer zonder de ruimte en de vrijheid en natuurlijk ook niet meer zonder het logeer hutje voor opa”.

Het is bijna herfstvakantie en Chloé heeft afgesproken met haar oude Franse vrienden om te komen logeren. En Hielke moet natuurlijk wel met haar mee! De vader van Chloé heeft nog wat dingen te regelen in Frankrijk dus die gaat ze brengen met de auto.

Hielke weet dat Chloé en haar vrienden goed voor hem gaan zorgen, dat alles goed komt, maar toch vind hij het heel spannend. Het is de eerste vakantie zonder papa en mama ook.

Gelukkig spreekt Chloé al een aardig woordje Nederlands. De voertaal thuis bij Chloé is al Nederlands inmiddels. De moeder van Chloé is de kinderen de hele dag aan het corrigeren, zelfs Hielke wordt soms automatisch gecorrigeerd, dan moet iedereen hard lachen. “Maman!” roept Chloé dan “arrête!”. Frans blijft toch de taal waar ze zich veilig in voelt om haar moeder te corrigeren. Ze vergeet dat Hielke inmiddels ook al behoorlijk Frans begrijpt dus nu gewoon alles kan volgen, Frans spreken heeft dus geen zin meer. Zowel Hielke als Chloé lijken een grote talenknobbel te hebben want het is echt verbazingwekkend hoe snel ze elkaars taal onder de knie hebben gekregen. Hielke was super gemotiveerd om Frans te leren om met Chloé te kunnen communiceren, dus hij kijkt echt alleen nog maar TV5, franse filmpjes op YouTube en leest franse kinderboeken. Hij heeft kinderboeken geleend van Chloé, wat natuurlijk heel grappig is omdat het vooral meisjes boeken zijn. Maar inmiddels leest hij al Harry Potter in het Frans en dat valt nog niet mee! Andersom moet Chloé nog steeds heel hard lachen als ze de kinderboeken van Hielke leest. Vooral het boek “Over een kleine mol die wil weten wie er op zijn kop gepoept heeft” blijft ze om lachen.

De dag van vertrek is aangebroken. Als Hielke probeert zijn ontbijt te eten wil dat niet goed lukken. Maar als Chloé er is met haar vader, is de spanning weg en kan hij nog even goed eten. “Geniet nog maar even van je boterham” zegt mama “straks moet je overleven op croissantjes” en ze trekt een vies gezicht. Hielke moet lachen, dat is juist waar hij zich op verheugt.

De vader van Chloé rijdt als een echte Fransman. In Nederland wordt er regelmatig naar hem getoeterd, over België gaan we het niet hebben, maar in Frankrijk lijkt alles gewoon te kloppen en schiet het lekker op. Het is gezellig in de auto, ze hebben genoeg eten, drinken en snoep mee, de tijd vliegt voorbij. Alleen als ze even stiekem zitten te zoenen staat de tijd heel even stil.

Als ze aankomen staat de hele vriendengroep ze op te wachten. Chloé stelt iedereen aan Hielke voor maar hij kent iedereen al natuurlijk van de verhalen en video gesprekjes. Het voelt nu al vertrouwd. Hij begrijpt redelijk wat er allemaal gezegd wordt, het lukt hem nog niet om mee te praten, maar Chloé praat gewoon voor hem.

Ze logeren bij Laurent, niet omdat dit de beste vriend is van Chloé, maar omdat logeren daar het gemakkelijkst is. Hielke kan bij Laurent op de kamer en Chloé bij zijn zus.

Hielke heeft beloofd elke dag even te video bellen met thuis. Het is dat dit is afgesproken anders zou hij er niet de tijd voor nemen. Het is veel te gezellig en er is genoeg te doen. Maar even contact met thuis is ook wel gezellig merkt hij. Even weer Nederlands horen, even zonder problemen kunnen zeggen wat je bedoelt..

De week vliegt voorbij. Hoogtepunten zijn een dagje Parijs dat nog wordt overtroffen door een dagje EuroDisney. Voor de hele vriendengroep is dit leuk omdat ze er zelf ook niet zo vaak komen. En met zoveel pubers is eten natuurlijk iets dat ook veel tijd in beslag neemt. Boodschappen doen, of ergens even wat gaan eten, ze zijn er maar druk mee.

De moeder van Laurent moet naar Nederland voor haar werk en zou Chloé en Hielke meenemen terug naar Nederland. Het plan was om met de trein te gaan, maar de treinen rijden niet, er is weer eens een staking van het spoorweg personeel. Voor elk probleem zijn natuurlijk meerdere oplossingen. Na wat overleg met beide ouders over hoeveel de reis mag kosten, blijkt terug vliegen het beste (of beter gezegd het leukste). De moeder van Laurent en Chloé hebben nog nooit gevlogen en Hielke alleen met papa en mama, dus het wordt nog een heel avontuur!

Tijdens het avondeten vertellen de kinderen over hun dag, mama vertelt nog wat grappige dingen over haar missie die ze nog vergeten was te vertellen. Er moest bijvoorbeeld geoefend worden met de Chinook helicopter, en mama moest wat mensen en spullen proberen op te pikken uit een meer. Maar de piloot ging steeds lager vliegen met de achterkant, net zo laag tot het water in het laadruim kwam en mama haar voeten en broek helemaal nat werden. De kinderen zien het voor zich en moeten hard lachen.

Torne en Fébe beginnen al een beetje moe te worden want ze sliepen gisteravond pas laat.

“Oh ja” begint mama “waarom heeft niemand me iets verteld over de koeien?”. De kinderen kijken verbaasd. “Welke koeien?” vraagt Hielke. Nu is mama verbaasd. Mama staat op en wenkt iedereen om mee te lopen. Buiten kijkt ze even naar het weiland maar daar zijn de koeien niet. Op naar de schuur. Als ze in de buurt van de schuur komen hoort ze de koeien al. Ze gooit de deur open en roept: “Die koeien!”. Iedereen gaat de schuur binnen en loopt door naar de stal. Papa kijkt ook verbaasd, wat? Er is een stal voor de koeien, en ook de geitjes hebben een hok gekregen. Voor de schapen is ook een plekje gemaakt. Maar er is nog een hok, met op het deurtje het plaatje van een eenhoorn, maar dat hok is leeg, het heeft wel iets weg van een box voor een pony.

“Hebben opa en de buurman dit gedaan?” vraagt Fébe. Mama knikt. “Wie moet nu de koeien melken?” vraagt Torne aan mama. Mama legt uit dat als een koe geen kalfje heeft, de koe geen melk geeft. Daar moet Torne even over nadenken. Ook Fébe lijkt het niet te begrijpen. Mama legt uit dat de melk van de koe eigenlijk voor de kalfjes is, en niet voor de mensen. Nu gaan de wenkbrauwen van de kinderen pas echt omhoog, zelfs Hielke kijkt nu verbaasd. “Ik heb nog nooit een kalfje bij een koe zien drinken” zegt Fébe op een kritische toon alsof mama haar in de maling probeert te nemen.

Het projectje van opa, het uitbaggeren van de sloten tussen de weilanden, is compleet uit de hand gelopen. Opa pakte het weer eens veel te serieus aan. Zelfs met de aanwijzingen van de buurman duurde het even voordat opa door had hoe hij de schuine kanten van de sloot handig kon maken, maar uiteindelijk had hij de slag te pakken. Toen moest hij nog leren hoe hij de bagger uit de sloten mooi gelijkmatig kon verdelen over de weilanden. Niet met de graafmachine, maar met de trekker met een soort ijzeren net dat gesleept wordt. Het resultaat mag er zijn. De sloten zijn diep en kaarsrecht met mooie schuin aflopende kanten en de weilanden bemest met de bagger uit de sloten.

De buurman heeft goed advies gegeven en ook geholpen zo nu en dan. Omdat ze zo lekker bezig waren hebben ze samen ook bij de buurman de sloten uitgebaggerd en weer netjes gemaakt. Die twee hadden samen veel te veel lol! Ze hadden nog wat tijd over dus hebben ze ook gelijk maar een stal gemaakt in de grote schuur.

Als mama wakker wordt hoort ze een raar geluid. Ze kan het niet thuisbrengen. Ze moet nog even wennen aan de geluiden thuis nadat ze twee weken in een andere omgeving was. Het is niet een geluid dat ze eerder thuis heeft gehoord, maar het klinkt wel bekend.

Mama gaat naar beneden om te ontbijten, opa zit koffie te drinken aan de keukentafel. Mama wil water pakken uit de kraan en kijkt door het raam naar buiten. Ze schrikt zich wezenloos, voor het raam verschijnt de enorme kop van een koe! Dat is wat ze hoorde. Over het erf lopen koeien! “Ohh, ja dat vergat ik nog te zeggen” zegt opa “je hebt nu ook de koeien die je wilde, een cadeautje van de buurman omdat ik ook zijn sloten heb uitgebaggerd. En de stal in de schuur is ook al aardig op orde”. Mama moet even bijkomen van de schrik. De koeien op het erf zien er gezellig uit en ze is er blij mee. Ze ziet hoe de koeien van de stal via het erf naar het weiland lopen. De buurman loopt er achteraan en steekt zijn hand op… mama lacht flauwtjes terug, een cadeau kan je niet weigeren natuurlijk, en ze wilde inderdaad wat koeien. Die twee waren haar weer een stap voor! Waarom hebben de kinderen niets gezegd? Mama zucht maar weer eens diep.

Het is een drukte van belang in huis. Iedereen moet zijn kamer opruimen, papa en opa ruimen de huiskamer en de keuken op. Mama is twee weken op missie geweest en komt vandaag weer thuis. Ze mocht niet zeggen waar ze heen ging maar ze mag wel om de dag 5 minuten video bellen. Bij het video bellen hebben ze allemaal heel goed naar aanwijzingen gezocht, is het een warm land, zijn er achtergrond geluiden, zijn er veel muggen of vliegen te zien, of een hagedis op de muur? Maar helaas, videobellen doet mama vanuit een soort van container, niets te zien en niets te horen. Mama is wel vrolijk dus ze lijkt het wel naar haar zin te hebben. De kans is dus klein dat ze midden in een conflictgebied zit, maar dat zit ze eigenlijk nooit.

De kans is groot dat mama uit een warm land terug komt, want ten noorden van Nederland zijn niet veel missies, en bijna de hele wereld ligt ten zuiden van Nederland natuurlijk. In Nederland is het prut weer dus dat is geen warm welkom.

Tijdens het avondeten belt mama even met papa, ze heeft vertraging en is vanavond laat pas thuis. De kinderen hebben dit vaker meegemaakt, het is zelfs wel eens gebeurd dat mama twee dagen te laat pas thuis was. Dat was echt voor niemand leuk!

Het onweert flink en Torne en Fébe zijn in het bed van papa en mama gaan liggen, niet omdat ze bang zijn natuurlijk, gewoon voor de gezelligheid. Ook Hielke is er gezellig bij komen zitten en papa zit in bed met zijn laptop.

Als mama thuis komt ligt iedereen in ‘het grote bed’ van papa en mama. Torne en Fébe worden weer wakker en mama wordt helemaal plat geknuffeld. Hoewel veel van de missie geheim is, is er toch genoeg te vertellen. Het lijkt er op dat mama niet op missie was maar gewoon op training in Amerika, maar wie zal het zeggen?